Færsluflokkur: Trúmál og siðferði

Orð sem við ættum að lesa!

Alvarleiki lífsins birtist okkur dag hvern og þessi alvarleiki er óhugnalegri en okkur grunar:

Orð sem við ættum að lesa og yfirvegað íhuga!


Skömm yfir land og þjóð

Vinnufélagi minn kom til mín og spurði: Kör ni repris på 1 april nu?  Ekki hélt ég það og spurði hana hvað hún ætti við.   Hún sagði mér frá því að hún hefði heyrt að maðurinn sem kom Íslandi á kaldan klakann og hefði verið næstum því dæmdur fyrir landráð - væri núna að verða sendiherra.   Þetta væri oft veitt afdönkuðum stjórnmálamönnum sem "takk" fyrir að hafa mætt í vinnunna undangengin ár.  

 

Nei sagði ég - þetta hlýtur nú að vera misskilningur. Einhvern veginn fannst mér þetta of "klikkað" til að vera satt og hló bara með henni.    

But not!  Þetta var hinn hryggilegi sannleikur málsins. Geir Haarde verður sendiherra fyrir Ísland.  


mbl.is Geir Haarde sendiherra
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Fyrir hverjum vaktar man moskur?

Já það er nú spurningin. Er það fyrir fólkinu sem er á leið þangað?  Eða fyrir fólkinu sem kemur þaðan?   Hvað er það með íslam sem gerir að við erum sífellt óróleg?  
mbl.is Vakta moskur í Ósló
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Hvar ertu Kemal Atatürk?

Eitthvað þykir mér Tyrkir vera farnir að beita sér ískyggilega mikið fyrir íslamsvæðingu stjórnmála og samfélags í Tyrklandi. Vað það ekki einmitt það sem kom Tyrklandi aftur á fæturna eftir hrun ottómanska veldisins - að stjórnkerfi, skólar og herinn var aðskilinn frá íslam og þeim hefðum og fjötrum sem trúarbrögðin höfðu bundið um fætur ríkisins.  

Í fjöldamörg ár, eða allt frá 60. áratugnum hafa kristnir verið á flótta undan ofsóknum tyrkneskra yfirvalda.  Kristnir hafa verið beittir mannréttindabrotum og hafa þá sérstaklega grísk-orþódoxakirkjan verið beitt mestu ofbeldi.  Hvað er að gerast fyrir botni Miðjarðarhafsins?   Er Íslam í útþennslu? Þurfum við að vera á varðbergi og vernda menningu okkar og hefðir?

 

http://www.hurriyetdailynews.com/Default.aspx?pageID=238&nID=69732&NewsCatID=338  

 


mbl.is Konur hlæi ekki hátt á almannafæri
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Nokkur orð um hjónavígslur

Fyrir nokkrum dögum sá ég á Facebook mynd birta af pari sem var að fara gifta sig.  Á myndinni var brúðguminn íklæddur "Darth vader búningi" meðan brúðurin var íklædd smekklegum brúðarkjól. Þessi mynd vakti hjá mér spurningar, spurningar sem komið hafa upp áður þegar ég hef séð eitthvað líkt - helst frá Bandaríkjunum. Það er jú helst þar sem fólk í því afhelgaða landi tekur upp á þvílíku.  

Fyrstu viðrbrögð mín voru að mér fannst myndin af Darth vader og hans verðandi frú skrípaleg og sorgleg.  Samtímis þessum næstum því ósjálfráðu viðbrögðum mínum, vaknaði spurningin hjá mér: Er kirkjunni virkilega svo illa komið í vinsælda- og frægðarleit  sinni - að slíkur pópúlismi er farinn að stýra kirkjulegum athöfnum.  Á myndinni var presturinn sem annaðist vígsluna í guðsþjónustuklæðum - svo ekki var um einvörðungu veraldlega hjónavígslu að ræða - heldur kirkjulegt brúðkaup. 

 

starwaer

Spurningin er: Hversu langt á kirkjan að ganga í að ganga eftir hugmyndum fólks sem vilja hafa grínbrúðkaup?  Er ekki eitthvað til sem heitir sjálfsvirðing kirkjunnar. Er kirkjan ekki farin að ganga of langt í að kaupa sér vinsældir?  Ganga svo langt eftir tiktúrum þeirra sem nota vilja þjónustu kirkjunnar að kirkjan verður í lokin án sjálfsmyndar?   Af hverju vill fólk að prestur vígi fólk?  

Er það ekki vegna þess sem það inniber: hefðin, trúin, sýnin á hjónaband/fjölskylduna, blessunin og sú brú sem kirkjan milli hins sem var, er og kemur?   

Ég lít þetta alvarlegum augum. Auðvitað má fólk velja sér brúkaupsklæði að vild, en að klæðast Darth vader búningi (sem til og med hylur andlitið) - er bara merki hnignunar í brúðkaupssiðum og sjálfsmynd kirkjunnar.  

Hér er þörf á að fá prestana til umhugsunar um efnið. 


Siðferði okkar prófað

is your religionÉg hef sennilega greint frá því fyrr, en á vinnustað mínum starfa nokkrir flóttamenn. Þetta er fólk frá Líbanon, Írak, Tyrklandi / "Kúrdistan" och Íran. Þetta er allt fólk sem gengið hefur í gegnum verstu hremmingar. Frásögn þessa fólks af óseigjanlegum hörmungum, flótta, óöryggi, limlestinga, mannréttindabrota, nauðgana, mannrána og missir ástvina - er sorglegri en orð fá lýst. 

Allt þetta fólk er kristið. Þetta fólk tilheyrir þremur mismunandi kirkjum, þ e a s Sýrisk-Orþódoxakirkjunni, Kaldeönsku katólsku kirkjunni og Assýriönsku kirkjunni.  Þetta er fólk sem lifði á tímum Saddams Hússeins í friði og spekt við granna sína sem voru margir hverjir múslimar, hvort tveggja shía- og súnnímúslimar.  Eftir árás og yfirtöku Bandaríkjamanna og fylgismanna þeirra á Írak -var eins og ill öfl í samfélaginu í Írak væru leyst úr böndum.   Borgarastyrjöld hefur ríkt í Írak síðan eftir að Saddam Hússein var myrtur af Bandaríkjamönnum.  Bandaríkjaher og fylgislönd hans hafa síða yfirgefið landið og skilið það eftir í logandi borgarastyrjöld þar sem shía- og súnnímúslimar hafa murkað lífið úr hver öðrum - en síðan sameinast í því að myrða og misþyrma kristnum.  

Ástandið eins og því er lýst af samstarfsfólki mínu sem á fjölda skyldmenna í Írak - er skuggalegt. Eftir að skæruliðahópar shíamúslima (nú undir nafninu ISIS - áður ISIL) hafa nú tekið völdin í stærri hluta norður Íraks virðist enginn hultur.  Shíamúslimum er útrýmt og kristnum er safnað saman og þeir skotnir hópum - leiddir til slátrunar.  Fyrir hverjar sakir:  Jú, fyrir að vera kristnir.

Sjúkleiki stríðsins er algjör.  Ég hef séð fréttaskýringavídeó frá Írak sem ekki hafa verið ritskoðuð af vestulenskum fréttastofum. Videóklipp sem sýna tugi fólks hnakkaskotna af gólandi múslimum sem skrækja og hrópa "Guð er stór, og Múhameð er spámaður hans".   

Ef eitthvað gerir lítið úr guðdómi þeim sem þessir skæruliðar og hryllingsmenn segjast aðhyllast - þá eru það þeir, gjörðir þeirra og hryggðarstefna.

Hvatning mín er:  Það er rétt að sýna ljótleika stríðsins sem Vesturlönd á bandi Bandaríkjamanna hópu þegar á síðasta áratug síðustu aldar.  Er ekki rétt að Bandaríkjamenn taki nú ábyrgð á þessum ófögnuði.  Það voru þeir sem stofnuðu Al-qaida 1984 í stríðinu í Afganistan mót Sovétríkjunum, þar voru Bandaríkjamenn sem drápu Saddan Hussein og komu á óstöðugleika í Írak. Það eru Bandaríkjamenn sem greiða skæruliðum og trúarofstækismönnum í Sýrlandi í stríðinu mót Bashar al-Assad (réttkjörnum forseta landsins).   Er ekki komið nóg?  

Við getum ekki verið hlutlaus og þóst ekki sjá hvað er að gerast í þessum hrjáðu löndum Miðausturlanda.   Við getum ekki stanslaust þóst ekki sjá og blundað fyrir ástandinu.

Fjöldi fréttaskýringavideóa og ástandsfrétta hef ég undir höndum sem kanske gætu vakið upp augu og hjörtu Íslendinga.  Þessi vídeóklipp krefjast þó að maður skráir inn sig á youtube.com med notendanafni.  

https://www.youtube.com/watch?v=28kOCDFmSZs

https://www.youtube.com/watch?v=xAgUbO8kVak

https://www.youtube.com/watch?v=E3nM4wAsUOA 

 


Pingst!

Många av oss har nyligen firat Sveriges nationaldag. Det var för tionde gången som vi försökt att hitta någon form och ritus för firandet. Att skapa tradition är något som känns svårt och lite oäkta. Tradition är ju något i vår historia och kultur som lämnats från förre generationer eller gammal tid. Något som är bärande av det som vi har insett att är värt att bevara eller räknats värdefullt för det gemensamma intresset. Men nationaldagen är här för att stanna. Bästa sättet att fira den är att göra det på vårt eget sätt. Och att göra våra eget sätt med egna värderingar. Det fina är att nationaldagen har blivit en slags världens fest. Där mångfald och mångfaldens rikedom får lyftas fram och visas. På sätt och vis kan man säga att någon släktskap finns där mellan vårt nationaldagsfirande och pingstdags undret som vi hörde berättat om från Apostlagärningarna. Där folk från många länder och kulturer var samlade till att fira den en gemensam högtid. Då skedde undret och Helig Ande kom över folkmassorna som det berättades i dagens Nytestamentliga text.

Varje folkslag vågar jag säga har sina fester. I vår kultur har vi både världsliga och religiösa fester.

Fester är inget som är för oss människor något nytt. Vi har firat och jublat över saker och ting i alla tider. I kyrkan har vi ofta anledning att fira. Faktiskt är det så att de flesta av religioner firar stort ibland och inleds ofta firandet med en förberedelsetid. Påsk, pingst och jul är inget undantag från detta. I judisk sed firar man påsk till minne av befrielsen ur Egypten, och pingst firar de för att minnas Sinai-förbundet, då Mose fick lagen (stentavlorna) som den judiska kulturen och även vår - bygger på. Festerna var viktiga och påminde om den förflutna och historien och satte vardagslivet i sitt himmelska sammanhang. Det att träffas och få fira tillsammans var lika viktigt – det att tillsammans få uppleva en dimension som var annorlunda än den av vardagens. Utan fester skulle livet vara en trist vardag. Vi firar fortfarande julen på sitt sätt och påsk på sitt sätt – men vad med kristendomens tredje största högtid (kyrkans grundande)? De är många som inte vet vad pingst står för. För judarna betydde den som sagt att de mindes den gången Mose fick de tio budorden, lagen i sina händer i Sinai öknen. För de kristna betydde den, att de mindes den gången anden kom och det var lite svårare att hantera. Mose hade jo stentavlorna men kristna minnet om Guds Ande som kom så påtagligt över hundratals människor den dagen. Det var kärlekens ande och kraft som utgöts över de många som var samlade på pingstdagen år 33. Guds bud och lagar fanns – men ett nytt bud hade vi fått – att vi skulle älska varandra just som Gud har älskat oss. Elfte budet som fullkomnade de andra 10 var: Älska varandra såsom jag älskat er. Såklart kan vi inte leva utan lagar – men hur vi ser på lagarna är avgörande. Ser vi lagarna som tvång eller som en vägvisare. Genom pingstdagens utgjutning av den heliga anden får vi ett nytt synsätt på lagen. Den Helige Anden är en del av vår treeniga Gud, tillsammans med Gud fader skaparen och Guds son frälsaren. Tillsammans är de en och ouppdelbar enhet. Det är kärlekens som är Guds innersta väsen. Kärleken som Gud vill att vi skall ta del av, leva i och formas av – och inte minst ge av. Kärleken som söker inte sitt eget, kärleken som bygger upp det brutna, ger liv åt det slocknade och kärleken som är villkorslös.

Kor 15

Den kärleken påminner om sig idag. Kärleken som gör att vi förstår varandra trots kulturer, språk, läggning, ekonomiska förutsättningar – kärleken som finns bland oss. Visst andas det himmelskt över jorden!?



Syrien!

    Nyheter från Syrien är väldig ensidiga. Redan från att rebellerna började att attackera militära mål och offentliga infrastrukturmål vid krisens början har man använt ordet "regim" i västerländsk media. Detta var väldig tongivande för det som komma skulle. Redan då visste man att det kriget var inte "krig" som hade självmant uppstått utan utländskt ingripande och genom utländska medel. USA och Ryssland har båda intressen av att hålla antingen "status quo" eller att gripa in i och byta ut regering. Grannarna ser också möjligheter i situationen. Turkiet, Jordanien, Israel och Libanon har intressen att bevaka. Assad´s far blev genom stöd från västvälden president i Syrien. Utan sådant stöd hade han inte blivit president. Samma gäller om nästa alla presidenter, emirer, prinsar och kungar i den världsdelen. Alla fick sin makt genom godkännande från förra kolonialherrar. Detta tror västväldena ge sig rätt att piska upp i regionens politiska läge. I mina samtal med säkert över 50 olika personer av Syriskt, Irakiskt, Lebanesiskt, Jordanskt och så vidare ....påbrå bekräftar dessa detta. Detta är vad man kallar "common knowledge". Efter ett långt samtal med väldig många av dessa människor kommer ofta den fula sanningen fram om: Varför får inte Assad vara i fred och styra sitt land? "Jo, oljan" svarar de. USA vill få tag i oljan, Ryssland vill hålla USA borta från området så gott de kan. Andra har sina intressen. Det som också är viktigt är att trots att rebellerna - som verkar vara en stor grupp beväpnade rebeller med olika agendor - får stöd från andra länder. Behöver vi fråga varifrån? Vad kommar sedan att hända om Assad faller?

    Det har funnits en stabilitet i landet, kristna har fått leva sitt liv bland muslimerna i fred och folk har stort sätt kommit överens. Nu fruktar kristna om sin framtid. Många är på landsflykt och fler familjer av kristna har mördats vad verkar vara enligt bud från vissa av rebellerna. Kristna har stått bakom Assad eftersom han har gett dem likvärdig ställning i samhället och andra religiösa grupper. Det Muslimska brödraskapet som agerar aktivt nu i kriget mot Assad och den legitima regeringen - har fokuserad på många ställen på de kristna kvarteren och kristna områden. Där skall "städas" som många av de flyktingar jag träffat kallar det! Det är inte bara kristan som berättar så - utan också muslimer som många, överkomna av sorg över hur allt blivit i hemlandet Syrien, beskriver situationen. Det kan vara att man kan säga att Assad och även hans pappa gamla Assad har regerat och styrt landet diktatoriskt - en vi måste - ja - vi MÅSTE förstå att det som vi kallar för VÄSTERLÄNSK DEMOKRATI och det som fungerar hemma i vardagspolitiken i Sverige behöver inte vara lämpligt i Syrien. Inte heller i länder som inte känner till, har erfarenhet av eller har förutsättningar till att ta in västerländsk demokrati. Jag är förespråkare för demokrati, men inte vilken demokrati som helst. I länder som i genom tusen år har haft ett klan- och ättsamhälle kan vi inte över natt, tvinga vårt västerländska system in och förvänta oss att det utan motstånd tas emot och fungerar bra på engång. Jag ser att en annan form av en anpassad form av demokrati skulle vara en variant länderna i Mellanösten skulle kunna leva med och använda - där religiös bakgrund får inte dela på nationer, där deomokratin respekterar ländernas historia och förutsättningar. En sådan "anpassad demokrati" för Mellanösten skulle verkligen kunna vara till hjälp. Då kan man behålla sina emirer, konungar, furstar, presidenter men ha ett sådan statsskick som ger utrymme för det goda samhällen kan avla av sig i form av utbildning, kultur, trosfrågor, folkhälsa och även förbättrad ekonomi. Land i krig är en trist plats att bo i. Ett land i fred kan skapa en kultur av välmående och välstånd. Är det inte det vi vill för alla. Jag har sedan jag var 14 år gammal drömt om att åka till Syrien. Se deras underbara historiska platser, möta folket och deras kultur. Uppleva och ta del av - förstå och respektera. Jag hoppas den dagen kommer snart att fred och välstånd råder igen ilandet. Men medan vi propagerar mot den legitima regeringen. Medan vi tittar okritiskt på det som händer i Syrien - medan vi bara lyssnar till en ensidiga västerländska propagandan mot Assad. Kommer tyvärr mångas värsta drömmar att bli en bitter sanning. Öppna ögonen, ställ frågor.


mbl.is Harðir bardagar í Damaskus
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Stýrður fréttaflutningur

Það vekur stöðugt furðu mína þegar ég horfi á fréttaflutning vesturlenskra fréttastofa hversu ötular þessar eru að flytja boðskap hinna vesturlensku íhlutunarlanda ófriðarástandsins í Sýrlandi.

Ég bý í Svíþjóð. Fréttaflutningurinn er hin sami þar. En ég á því láni að fagna að eiga nokkra kunningja sem eru frá Miðausturlöndum. Þar á meðal frá Sýrlandi. Þessir aðilar hafa nokkuð aðra sögu að segja.

Þessir kunningjar og vinnufélagar mínir hafa sagt mér frá upphafi órólegheita í Sýrlandi og hverjir hafi þar átt hlut að máli. Sagan er ekki eins einföld og vesturlenskur fréttaflutningur vill af láta.

Sagan er tvíþætt vilja heimamenn halda fram: I fyrsta lagi hafa Vesturlöndin litið á það sem sitt hlutverk að æ síðan Trans-Jórdaníu var skipt upp í Jórdaníu, Sýrland, Libanon og Palestínu, að blanda sér í mál téðra landa. Þetta hefur skapað óróa, óöryggi og fjandskap landa og íbúa á milli á svæðinu.
Í öðru lagi - og það er síðari tíma vandamál - hefur ólíuauður Miðausturlanda verið ástæða enn harðari íhlutunar vesturlanda nú þegar kreppan er að vaxa í heiminum og olíuþörf vesturlanda rénar ekki. Þetta hefur því orðið til þess að valdhöfum Miðausturlanda hafa verið settir afarkostir: Að Bandaríkin og "hin velviljuðu" fylgdarlönd þeirra verði að hafa einkaaðgang að ódýrri olíu á undirmarkaðsverði.

Og nú erum við komin að vandamáli dagsins í dag. Bashar al-Assad forseti Sýrlands hefur leitast við núna í nokkur ár að styrkja infrastrúktúr lands síns. Hann hefur oppnað landið og látið byggja upp ferðamannaiðnað, betri samskipti við Libanon og Tyrkland - sem og Rússland. Hann hefur veitt gríðarlegu fé af olíuauð landsins í að bæta sjúkrahús, skólakerfi og réttarkerfið í landinu. En þetta hefur þá orðið til þess að Bandaríkjamenn hafa ekki haft sama aðgang að hinni ódýru olíu Sýrlands lengur.

Þetta er stóralvarlegt mál fyrir Bandaríkjamenn sen enn keyra sína stóru "truck's" og bensínháka - sem hluta af sínum dýra lífsstíl. Að krefjast skynsemi í auðæfanotkun er jafn hættulegt og að taka upp umræðuna um vopnaeign þessa fólks.

En tilbaka til Bashar el-Assads forseta Sýrlands. Uppreisnarmenn sem hafa fengið hvatningu sína frá vesturlöndum, hafa nú fengið falleg loforð um að fá að stjórna Sýrlandi að uppreisn lokinni mót því að þeir verði ljúfir og hlýðir vesturlenskum hagsmunum.

Í fréttaviðtali við starfsmann utanríkisráðuneytis Svía, spurði fréttamaður fyrir tveimur mánuðum fulltrúa ráðuneytisins hvort vestulensk stjórnvöld vissu nákvæmlega "við hverja þeir myndu semja" eftir að uppreisninni væri lokið og Assad væri frá völdum. "Nei" svaraði hann "en við vinnum að því að komast að því hverjir séu bakvið stjórn uppreisnarmanna". Segir þetta ekki allt um vitleysuna.

Ég vil koma að annari hlið málsins í Sýrlandi og það er hlutur kristinna manna í Sýrlandi. Allt frá því að faðir núverandi forseta var við völd (þar tilsettur af breskum stjórnvöldum) hefur kristnu fólki verið tryggður réttur á við alla aðra borgara Sýrlands. Í samtali mínu við brottflutta Sýrlendinga í Svíþjóð hafa þeir tjáð mér að uppreisnarmenn sé gagngert núna að útrýma eða hræða kristna frá Sýrlandi. Farið sé hús úr húsi og fólki stundum gefinn kostur á að hypja sig innan sólin sest þann daginn. Aðrir fá ekki þetta tilboð og eru skotnir umsvifalaust. Þetta eru harðlínumúslimar sem eru að verki. Studdir af stjórnvöldum vesturlanda.

Það er semsagt í gangi núna í Sýrlandi, útrýming á kristnu fólki - með blessun vesturlanda. Og við - blinduð af einhæfum og stýrðum fréttaflutningi fáum ekki að sjá fréttir af staðreyndum málsins.

Viðmælandi minn núna rétt fyrir jólin sagði að það væri enga pakka að senda fyrir jólahátíðina - að uppreisnarmenn hefðu þegar drepið systurfjölskylduna - með amerískum vopnum. Og bætti því við að fólk á vseturlöndum fengið ekki að vita sannleikan.


mbl.is Ætlar ekki að víkja
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Búið spil... aurarnir horfnir!

Það er nú komið að skuldadögum og ljóst að peningana verður að taka einhversstaðar.  Yfirstjórn Þjóðkirkjunnar á Íslandi ákvað að greiða nokkrar skitnar milljónir till kvennanna sem barist hafa fyrir sínum málum gegn, fyrst fyrrum biskupi Íslands, herra Ólafi Skúlasyni og síðan sitjandi (meðan þetta er ritað) biskupi Íslands og yfirstjórn kirkjunnar.  Ekki fékk þó dóttir fyrrverandi biskups neinar bætur þótt sannarlega ætti hún rétt á þeim eftir niðurlægingargöngu sína fyrir núverandi biskup og kirkjuráð.  Nóg um það.

En sorglegt er til þess að hugsa að nú þurfi að selja kirkjujarðir, enn einusinni. Þetta hlýtur að vera með þeim síðustu.... Mín spurning er:  Hvernig í ósköpunum ætlar þjóðkirkjan að standa straum af kostnaði við starfsemi sína þegar aðskilnaður ríkis og kirkju verður innan skamms?   Í Svíþjóð, þar sem kirkja og ríki skyldu árið 2000, fær kirkjan ENGA peninga frá ríkisvaldinu til starfsemi sinnar.  Kirkjan byggir fyrst og fremst á sóknargjöldunum sem hver og einn skattbær einstaklingur, sem er meðlimur, greiðir.  Þ.e.a.s. 0,7% af tekjum sínum.  Þessir fjármunir nægja ekki til að bera uppi starfsemina og viðhald kirkjubygginga.  Heldur verður kirkjan að taka inn leigugjöld af skógum, bændajörðum, laxveiði, námugreftri í löndum sínum, skotveiði, skógarhöggi og hlutabréfum.  

Því miður er grunnhyggni kirkjunnar á Íslandi svo ótakmörkuð að stjórnendur hennar halda að allt bara muni "reddast" þegar að skilnaði kemur.   Eða er þetta bara hinn íslenski hugsunarháttur sem keyrt hefur þjóðina svo oft í kaf aumingjaskapar og fyrirhyggjuleysis: að við njótum peninganna sem við eigum og leggjum ekkert fyrir - því þegar erfiðu árin koma, verðum við örugglega dauð.  En minnisvarðarnir sem við keyptum yfir okkur sjálf standa.


mbl.is Tvær kirkjujarðir auglýstar til sölu
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

« Fyrri síða | Næsta síða »

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband