Ófeigur Bjarnarson

Jæja, kæru landar, ferðamálayfirvöld... og hugsandi fólk annað!  Gefið bangsa líf, landinu góða landkynningu og yfirvöldum tækifæri til að nota peninga í eitthvað vitrænt sem þjóðin metur mikils. Ég hvet fólk að hugsa til bangsa, bjarnartegundar sem er í útrýmingarhættu.  Gerið okkur hinum hugsandi Íslendingum ekki þá skömm að drepa bangsann. 

 

Reynt að ná birninum lifandi

Tékkland 2 - 3 Tyrkland

Jamm, það fór ekki á milli mála hvað var að gerast hérna í húsinu mínu í gærkvöldi. Tyrkirnir sem eiga heima á 5 hæðinni og svo grannarnir í næsta húsi trylltust af sigurgleði þegar fyrsta markið rann inn og síðan komu tvö til, rétt eins og á færibandi. Svalaborði og stól var fleygt út af svölunum og hrópin og lætin voru að gera alla granna heyrnarlausa.  Bílarnir sem parkerað var utan við íbúðina rétt sluppu þegar öldósir fengu líka vængi og flugu sömu leið og svalaborðið og stóllinn...  Jamm og ég hélt að íþróttir væru bara hættulegar fyrir þá sem iðka þær.

Þessi ótrúlegi sigur var jú vissulega ótrúlegur í alla staði. Grannarnir í húsinu hliðiná urðu greinilega rafmagnslausir því þeir héldu uppi þeim vana að kveikja og slökkva ljósin þegar eitthvað gerðist í leiknum. Svo bara kviknaði ekki aftur eitt skiptið svo þeir flykktust yfir í húsið mitt, á hæð 5 og þar jókst gleðin um minnst helming. 

Ef einhverjir Tékkar búa hér, þá hafa þeir haft eitthvað hjóðara um mig, að mér virðist.

Þaklaukurinn minn fallegi

Nú er eins og allt keppist við gleðja mig í undursamlegri náttúrunni hér umhverfis mig. Náttúran sjálf, vatnaliljurnar á Lappkärret, löngu störrin í mýrarhorninu í sama polli, stóru eikartrén, askurinn, hlynirnir og djúpgrænu álmarnir og svo hvítstofna bjarkirnar allt er eins og að springa af krafti, lífskrafti. Litla leirkrukkan mín sem lengi bar í sér einhverja ómyndaða forgerð kringvaxinna blaða hefur nú fengið fagurgrænan lit og hefur í þokkabók tekið upp á því að blómstra. Eftir að hafa kannað á netinu og leitað í blómabókum hef ég komist að því að þessi lita jurt heitir "þaklaukur" hér í landi Svía. Latneska nafnið er sempervivum tectorum og er af crassuluættinni. Þykkblöðungur semsagt, fjölær og einstaklega sólsólgið, þurfalítið og þakklátt lítið grey.  Hérna er mynd sem ég tók áðan af þessu blómi.

Enn um hláturdúfur á ferð og flugi

En mér er ekki hlátur í huga. Vil taka það fram þegar í byrjun að mér er ALLS EKKI HLÁTUR í huga. Ég hef staðið í því með systur minni og að hluta til bróður að flytja inn fjórar litlar hláturdúfur til Íslands. Ég hef verið í Svíþjóð og get mitt hér að þetta gangi eftir, Fanna systir hefur fengið hins vegar að bera hita og þunga verkefnisins á sínum öxlum bæði frá Íslandi og svo gegnum vettvangsvinnu hér í Svíþjóð.  Það sem hefur verið hvað erfiðast í þessu innfluttningsferli hafa verið dýra-, tolla- og ráðuneytisyfirvöld. Núna er hlegið að íslenskum reglum í Svíþjóð, þar sem erfiðara reynist að koma 4 dúfum inn í landið en öllum ráðuneytisdýrunum og smyglgæludýrunum sem streyma inn í landið.  Hvaðan koma allar slöngurnar, kóngulærnar, eðlurnar og nýjir "áður óþekktir" kettir og hundar inn í landið?   Ólöglega býst ég passlega við.  Þetta vekur að sjálfssögðu ugg hjá föðurlandsvini sem mér að vita til þess að fólk jamt og þétt eykur möguleika á útbreiðslu sjúkdóma og pesta sem svo léttilega geta eytt þeim dýrastofnum sem fundist hafa stórtséð óblandaðir við aðra stofna frá landnámstímanum. 

Það sem vekur furðu mína eftir að hafa verið blandað inn í þessa óharmóníska prósess sem innflutningur dýra er, er að svo virðist sem öll viðbrögð yfirvalda á Íslandi hafi mest verið vegna formsatriða. Er Ísland að verða að einhverju formsatriða bjúrókratísku bákni?   Kostnaðurinn er heldur ekki svo lítill við þetta. Kannski bara þessir örfáu Íslendingar sem voga sér út fyrir Bónus-radíusinn sem leyfa sér að demba sér í dúfnainnfluttning.   EKki vei ég, en hitt veit ég að þetta hefur kostað skyldinginn. Þarna birtist stéttaskiptingin eða kannski að þetta sé aðferðin sem notuð er til að þrengja möguleika og draga kraft og energi úr fólki sem hyggur á dýrainnfluttning.  Af hverju ekki banna innflutning með vissu árabili, þannig að þetta sé ekki gert, í stað þess að leika einhvern leik með opinbera pappíra, næstum enga möguleika að fá svör eða ná í fulltrúa ríkisins og svo innflutnings og tollagjöld.

Segi það bara núna og stend við það: Þetta virkaði á mig. Ég mun aldrei standa í innflutningi á dýrum aftur.   Þetta er bara klikkun...

Kristus behöver dig. Han behöver dig just som du är.

Kolosserbrevet 3:12-17 / Andakt i S:t Jakobskyrkan, Stockholm 

Vår herre Jesus Kristi nåd, Guds kärlek och den heliga Andes delaktighet vare med er alla. Amen.  

Kristus behöver dig. Han behöver dig just som du är. Han kräver inga doktorstitlar, inga merkunskaper inom något särskilt område, han ställer inga krav på om du är kvinna eller man, europé eller av annat ursprung. Det är honom egalt. Det han ber om är din fullkomliga tillit, kärlek och att du är sann och ärlig i vad du gör. Han ber dig vara som den du är skapt att vara. Det är inte mer komplicerat än så att han vill använda dig till att slutföra sitt uppdrag på jorden. Det kanske känns konstigt men i den här kyrkan förkunnas Guds vilja på många olika sätt och på många olika oväntade ställen. De som varit på toan här i kyrkan vet vad jag menar. Där inne finns nämligen visa ord upphängda av en av våra medarbetare och ett av Guds älskade barn som har gått i hans tjänst. De visa orden är som riktade till oss här och nu, precis till oss just som de vi är.Det sägs att när Andra världskriget hade slutat, efter allt lidande och sorg och den hemska förlusten av det mänskliga, där människor blev djur och djuren verkade etiskt mer utvecklade. På grund av kriget hade folk inte kunnat sköta landet och boskapen och det som odlades fram blev stulet eller konfiskerat och den svåra hungersnöden tvingade folk även till kannibalism. Djungellagen blev allrådande bland de folk som tidigare stolta hade uppfunnit elektriciteten, telefonen, lärt sig att flyga och hittat läkemedel mot de största världsplågorna. Detta folk tappade fotfästet. Tekniska framsteg och de lysande tiderna gjorde att folk nu satte sitt hopp till industrin, uppfinningar och det rotlösa och det stundliga. Andlig anarki rådde för folket. Västvärlden glömde varifrån den kom ifrån, den glömde var dess rötter låg, från vilken jord den hade sitt ursprung. I teater, i litteratur, i politiken och inom filosofin framställdes Gud som overklig, som den vilseledande och den som det var dags var att trycka ur vägen. På många ställen tycktes han vara en ideologisk fossil. Tron betraktades som folkets opium, lämplig för den som inte ville se världen som den i verkligheten var. Efter andra världskrigets terror var världen utan hopp, människan hade förstört så mycket att där fanns inget kvar att kriga över. Allt ifrågasattes igen. Modernismen blev som en avskuren blomma som hölls levande med gödsel i ett glas samman med vatten. Bortskurna rötter och framtiden allt annat än ljus. Det visade sig att människan, som en tidigare opponent mot Gud, hade försökt att göra sig av med Gud. Människans högmod blev den till falls. Det visade sig än en gång att människan inte klarar sig utan Gud. Som aposteln Paulus säger ”jag ger er mjölk, eftersom ni inte klarar fast föda”.  Vi är barn, vi är så omogna och vi behöver en sträng fader. En som tuktar oss och lär oss.  När vi fylls av högmod är det endast en som skrattar. Han den samma är inte av denna värld, men han längtar efter den. Vid Andra världskrigets slut, passerade några engelska soldater en sönderbombad kyrka i en liten tysk stad. När de gick genom ruinerna hittade soldaterna ett krossat krucifix.  De samlade ihop delarna och kunde återskapa korset. Det enda de inte kunde hitta var Kristi händer. De bestämde sig ändå att resa upp korset med en överskrift: ”Gud behöver dina händer i världen”.  Kristus behöver dig. Dina och andras krafter. Världen blir inte bättre om vi, vanliga människor inte tittar mot korset och tar emot vårt uppdrag med glädje.  Gud behöver dina händer i världen”. 

BB+

Af litúrgískum litum kirkjunnar

Það er áhugavert að lesa tillögu sr. Sigurðar Árna, prests í Neskirkju í Reykjavík. Tillagan er sprottin sennilega af því að mörgum sem og sr. Sigurði Árna hefur þótt hinn fjólublái litur vekja upp dymbilvikutilfinningar eða föstutilfinningar og þannig ekki vera í samhljóm með vaxandi gleði komandi jólahátíðar og vaxandi ljósmagni nálægðarinnar við þá hátíð.

 Hvítur hökull úr St. Jakobskirkjunni, 1932 

Það er skiljanlegt að svona komi upp hjá prestum. Í kirkjunni er miðað við leiðandi leiðbeiningar frá því á miðöldum, leiðandi reglur frá páfanum í Róm þess efnis að styðjast bæri við hreina ákveðna liti. Síðan festust þeir litir sem við notumst við í dag; rauður, hvítur, grænn, svartur og fjólublár og tengdust hver um sig hátíðum og tímabilum í kirkjuárinu. Raunar var sú "reglugerð" sett fram að gefnu tilefni þar sem ekki virtist vera nein stýring á litanotkun og flest allt gekk að nota. Vildi páfinn greinilega höfða til táknfræðilegrar og djúpsálarfræðilegra áhrifa litanna á kirkjufólk. Þannig tengdi hann hvítan lit kristshátíðunum, svartan lit sorg, rauðan lit heilögum anda og píslarvottum kristinnar trúar (fórnarblóðinu), grænn litur tengdist vexti og viðgangi meðan fjölublátt var blanda af rauðum og bláum, sem varð litur hinnar stilltu og djupu kristnu íhugunar. Gylltur litur var svo notaður af og til sem staðgengill hvíta litarins.

Almennt er litareglan:

Hvítur litur (eins hreinn og bjartur hvítur litur svo sem mögulegt er): Jól (jólatíminn til og med þrettánda dags jóla), skírdagur, Páskar (páskatíminn fram að hvítasunnu) og kirkjuhátíð. Annað: Hátíðir aðrar, skírnir (ef ekki er notaður litur þess kirkjuárstímabils sem er ríkjandi þá) og við útfarir barna. Rauður litur (hárauður): Annar dagur jóla (Stefánsdagur frumvotts), hvítasunna, þrenningarhátíð, minningardagar postula og píslarvotta kirkjunnar, allra heilagra messa, kristniboðsdagurinn. Fjólublár litur (dökkfjólublár): Notaður á föstunni og aðventu (notaður daginn eftir 1. í aðventu og fram til aðfangadags (hvítur litur frá og með aftansöng á aðfangadag jóla). Grænn litur (hreinn dökkgrænn): notaður á "sunnudögum eftir þrenningarhátíð" með fáum undantekningum og á sunnudögum eftir þrettánda dag jóla fram til föstu. Svartur litur: Föstudagurinn langi og við útfarir (minningarguðsþjónustur látinna).

 Svartur hökull úr St. Jakobskirkjunni (framhlið), 1848.

Þekkt er að fólk gaf til kirkna sinna fögur klæði í öllum mögulegum litum og var það þá dýrleiki klæðanna og fínheit sem fengu að ráða því að þessar gjafir voru notaðar. Lengi vel vóru það rauðu höklarnir sem notaðir voru við helgihald á Íslandi og þótt viðar væri leitað. Þetta er litur sem passar sem stöðugildi allra annara lita og því praktískt at eiga einn rauðan hökul (sem passaði vel við antipendíum eða altarisklæði kirknanna). Einn slíkan notast ég stundum við í kirkjunni minni þegar ég hef verið með messur á "rauða" tímanum. Hann er frá 1773 og hefur haldið sér fjarska vel í gegnum árhundruðin. Hann hangir hér á herðatré bara svo að hægt væri að ljósmynda hann, en honum er pakkað inn í lín þess á milli hann er notaður og lagður í höklaskúffu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rauður hökull úr St. Jakobskirkjunni (bakhlið), 1773 

 

Ég held að fara þurfi verulega varlega í að breyta litum kirkjuársins. Að taka inn bláan lit er guðfræðileg spurning. Ekki bara hoppa út í djúpu laugina og innleiða bláa litinn. Þetta krefst guðfræðilegrar umfjöllunar og á að ræða á vettvangi guðfræðinga. Það er jú ástæða fyrir því að hann var ekki tekinn með þegar handbókin 1981 kom út.

 Fjólublár hökull út St. Jakobskirkjunni (bakhlið), 1932

Að lokum: Það þarf að fræða almenning um litúrgísk klæði, skreytingar, tákn og sögu þessara hluta. Það skiptir ekki nokkru máli þótt við notum bleika, appelsínugula eða neongræna hökla ef við fólk veit ekki hvað þessi klæði, þessir hlutir standa fyrir. Upplýst fólk nýtur kirkjuferðar sinnar mun betur en hinir óupplýstu.

Og svo vegna þess að það við erum á kirkjuárinu komin in á sunnudaga eftir þrenningarhátíð læt ég einn af grænu höklunum fylgja með. Þessi er gerður árið 1967-8. Samtals er höklaeign téðrar kirkju mikill, eða um 26 höklar með "tillbehör" enda söguleg hefð til staðar fyrir virðingu, þekkingu og notkun þeirra.  Sannarleg gnægtarkista fyrir áhugafólk um textíl, handverk, saumalist og táknfræði.

 (takið eftir litlu hjörtunum sem saumuð eru í efnið)

 

Kirkjan skiptir litum

Af staðfestri samvist og erfiðustu deilumálum "þjóð"kirkjunnar

Sit hérna heima og er lesa yfir fréttir gærdagsins. Þetta er harla fróðleg lesning og gaman að hafa í huga forsögu fréttanna. Flestar fréttir eiga sér langa forsögu, forsögu sem flestir hafa næsta litla hugmynd um eður þá nokkuð brotakennda. Nú sitja prestar hinnar svokölluðu íslensku þjóðkirkju við litlu tjörnina sína og henda sættandi brauðmolum til beygðs almennings. Til þeirra mörgu sem hafa fengið að stríða og berjast fyrir, ekki mannréttindum, enda slíkt kannski of djúpt í árinni tekið, heldur frekar hefur fólkið verið að berjast fyrir að kirkjan kæmi með hrein og klár svör við guðfræðilegum spurningum fólksins.

Hér hefur kirkjunni verið att óbiljugri og alldeilis óbúinni út í atburðarás sem Alþingi hefur fyrirbúið. Eftir höfðinu dansa limirnir og því verður kirkjan sem "þjóðkirkja" og ég segi það bara; sem ríkiskirkja, að gera eins og ríkið segir. Annars tapar hún fljótlega því síðasta sem hún hefur annars í veikri samningastöðu sinni gegn ríkinu. Kirkjan hefur glatar óheyrilegu magni jarðnæðis sem henni hefur áskotnast í gegnum aldirnar til ríkis og einkaaðila. Þetta hefur verið vegna trúgirni kirkju á að stjórnvöld á öllum tímum væru henni handgengin og bljúg. Nú er því öðruvísi farið. Kirkjan á svo gott sem enga vini lengur. Kirkju er nú stillt upp mót veggnum og sagt: Þú ferð að lögum, annars dæmist þú einfaldlega úr leik.

Það sem er sárgrætilegast er að kirkjan virðist ekki vera guðfræðilega tilbúin í svona umræðu. Margir hafa bent blindandi á Gamla testamentisritningarvers eða orð postulans Páls, en gleymt vissum þáttum í guðfræðitúlkuninni og þannig verið óviðbúin að leggja sig út í guðfræðiumræðuna.

Það að kirkjan líti svo á að hún hafi staðið í "deilum" og í þokkabót erfiðum deilum er held ég sýn kirkjunnar sjálfrar. Allir aðrir hafa bara staðir allt umhverfis og undrast yfir getuleysi hennar til afleiðandi skoðanaskipta og guðfræðilegrar ákvarðanatöku. 

Ég hef lausn á vandamálum kirkjunnar á Íslandi: Efnið til Kirkjuþings. Ekki kirkjuþings þar sem meirihluti viðstaddra eru leikmenn. Hér á ég við að allir vígðir prestar sem starfa eða hafa starfað, á eftirlaunum eða í starfi, í framhaldsnámi eða fríi verði kallaðir saman. Allar hempur landsins safnist saman á krikjuþing og þegar allir eru komnir á staðinn sé dyrum lokað "extra omnes".  Þarna verði svo án afskipta fjölmiðla öllum vígðum guðfræðingum landsins fengið það verkefni að taka á guðfræðivandamálum samtímans á Íslandi; líknarmorðum, stafestri samvist samkynhneigðra, fóstureyðingum, einangrumarvist fanga, mannréttindum, endurreisn synodalréttarins, samskiptum við aðrar kirkjur, samhæfing guðfræðitúlkana í íslensku kirkjunni og svo framvegis.

Vonandi verða ekki prestar neyddir til að gefa saman eða blessa samkynhneigð pör. Enda myndi þá ekki hræsnin ríða við einteyming. 

Gangi ykkur þó vel og hafið Guð með ykkur í verki!

Líkamsræktarkort og strætókort

Í gær var fjárfest í líkamsræktarkorti. Já, ég valdi Vasa-Gym sem stendur við Kungstensgötuna hérna í borg. Ég og Mikki fórum þangað og skoðuðum staðinn. VIð vorum búinir að ákveða að það væri ef til vill kominn tími til að fara æfa og halda sér í formi. Ég æfði allt síðasta ár og gerði það gæfumunin hvað varðar bakið mitt.  Ég hef fengið brjósklos fjórum sinnum hérna úti og svo er alltaf eitthvað vesen með skrokkinn, svo til að forðast þessa óvelkomnu daga þá er maður liggur með brjósklos og getur ekki hreyft sig, er lausnin að styrkja vöðvamassan allt umhverfis hrygginn. Þetta gaf góða raun, fyrsta árið sem ég fæ ekki í bakið. Svo núna hef ég fjárfest í líkamsræktarkorti. Gymmið var snyrtilegt og afskaplega vel tækjum búið. Hreinlæti og snyrtimennska er eitthvað sem ég met mikils. 

Síðan var keypt strætókort/neðanjarðarlestarkort og kostaði það tæplega átta þúsund ísl.kr. Gymkortið kostaði mig sömuleiðis rúmlega átta þúsund ísl.kr. svo þetta voru svolítið útgjöld, en gáfuleg.  :) Eftir að ég byrjaði að vinna meira í kirkjunni og eftir að hafa setið í prófalestri hef ég fundið til aukinna verkja í baki, svo þetta var það eina að gera í stöðunni. Ég vil ekki enda sem Ketogan/Alvedonetandi félagsböggull á samfélaginu. Ef maður getur með því að æfa í gymmi, ætti valdið ekki að vera svo flókið. Ég vel að styrkja mig og sleppa við læknadópið áður en þeir ná að bjóða mér það!  Hef það á tilfinningunni að ég hafi gert góða hluti í gær. Í dag fer ég svo niður í gymmið og æfi. Geri ráð fyrir að fara 4 sinnum í viku, minnst.

Jæja, best að fara skoða textana sem ég á að skrifa hugleiðingu út frá, því að í dag verður það skemmtilega magnaður texti: I.Pét. 5:8-11   Texti sem hefur mér alltaf verið kær og ég lærði að meta gegnum tíðasönginn í Skálholti. 

Hláturdúfur og sunnudagskirkjukaffi með þeyttum rjóma og hnetutertu "á là Nilla"

Dagur að kveldi kominn. Langur dagur þar sem sögurnar vefjast eftir því sem reykurinn frá sagnabálinu snýst um sjálfan sig og sameinar frasagnir og viðburði dagsins í einn sagnamökk. Eftir sæmilega viðburðaríkan dag hefur allt liðið safnast til síns heima. Fanna komin frá Örebro, Baldur út kirkjunni, Mikki frá Bredbyn og Eufemía, Twixter, Sonofon og Telia hvíla í búrinu sínu.  Jamm þessi fjögur síðastnefndu eru altsvo dúfur, hláturdúfur sem ekki bara hlæja heldur hneggja, ropa og hálfmala eins og kéttir. Jamm svona er þessi fiðurfénaður sem Fanna og Jón Gunnar standa núna í að flytja inn til Íslands fyrir ærin útgjöld. Öll áhugamál kosta jú peninga. Ekki satt?

Dagurinn í dag var bara nokkuð rólegur. Mikið var af fólki í kirkjunni. Samkvæmt mælitækjunum okkar voru um 3800 manns i kirkjunni. Fyrir utan venjulega hámessu kl. 15:00 og messu á ensku kl. 18:00, höfðum við 2 skírnir, einar einkaskriftir og afturhvarfsmessu (fermingu) þar sem síðan var boðið upp á hnetutertu að hætti Nillu með rjóma, kaffi og te...  Ferlega fínt. Sú sem var að fermast öðru sinni var kona 38 ára. Falleg athöfn þar sem ég fékk að sjá um þessa litlu einkamessu kl. 12:00 (þar sem fljótlega var um 90 manns - ferðamenn) hverjir tóku svo þátt í altarisgöngu og gerðu þetta mjög hátíðlegt með virðingu sinni fyrir athöfn og helgi hennar. Fyrir sjálfa ferminguna hlýddi ég skriftir eftir hinum gamla skriftaspegli kirkjunnar. Þetta var afskaplega yndislegt.

Þegar vinnudagurinn var búinn og ég kominn heim og gaf hláturdúfunum vatn og korn. Síðan hafa þær kurrað og skemmt sér ótæpilega í búrinu sem á að færa þær síðan til Íslands núna á miðvikudaginn í litla dúfnahúsið hans Jóns Gunnars bróður míns.  :)

Jæja, Nú sitjum við og drekkum brennivín í kók og bjór og bara njótum kvöldsins. Í dag er búið að vera hlýtt í Stokkhólmi, eða um 28°C. Hitinn er kominn niður í 14°C og gott að sleppa in hlýja loftinu og rakanum í íbúðina  :)   Jæja, best að slútta núna. Ég, Fanna, Mikki og fylgjurnar okkar ætlum niður í bæ á morgun og stússa lítið eitt.  Gaman!!!

 Góða nótt!       

 

 

 

 

 

 

Enn um nýju biblíuþýðinguna

Mér lærðist einhverntíman að þegar maður væri reiður, ætti maður að bíða örlitla stund, hugsa málið og síðan tjá sig. Ég er búinn að hugsa málið, velta mér upp úr textum og sjálfum þýðingarfræðunum bak við helgirit eins og biblíuna okkar og viti menn - ég er ennþá reiður. Ég er bálillur réttara sagt.

Það sem fer í taugarnar á mér er fremst það að mín helga bók, biblían, Guðs orð til okkar manna, frásagnirnar af Drottni mínum Jesú Kristi hafa verið búnar í svo fátæklegan búning að ég get varla lesið þessa elskuðu texta ógrátandi.  Ég hreinlega skil ekki - já, mér er gersamlega frámunað að skilja hvernig íslenska biblíuþýðingarnefndin, svo menntuð og velmetin sem hún var, skuli hafa getað látið svona frá sér fara.

Með nýrri biblíuþýðingu hefur verið brotin íslenskt málhefð. Biblían íslenska hefur alltaf verið álitin háheilög bók. Hún hefur verið virt sem slík og hátíðlegt, kjarnyrt og ríkt málfar hennar hefur verið gimsteinn í íslenskri ritunarsögu. Um enga bók hefur verið farið mildari höndum en um einmitt heilaga ritningu. Þess vegna kemur þetta mér stórlega á óvart að ráðist sé með svo lágkúrulegum aðferðum og lítilmótlegum að þessu riti.

Skömm hafi þeir sem að unnu!  Biblía 21. aldar er EKKI helg bók lengur, heldur afskræming þeirrar bókar.  Það vakna spurningar sem þessar: Í íslensku eru þrjár tölur; eintala, tvítala og fleirtala. Hvers vegna í ósköpunum er fólk ekki frætt um íslenskt mál í stað þess að draga helga bók niður í fátækt Hallærisplansíslenskunnar?  Hvers vegna er ósamræmi látið gjósa upp þegar við tökum burt "vér" og "þér" ... og setjum í stað þess "við" og "okkur" á einum stað en höldum í þessi gamla fallega málform á öðrum.  Hvers vegna ekki að láta bókina vera sjálfa sér samkvæma. "Faðir vor" ætti eftir því að vera:

[Faðir okkar, þú sem ert á himnum. Helgist þitt nafn, til komi þitt ríki. Verði þinn vilji, svo á jörðu sem himni. Gef okkur í dag okkar daglega brauð. Fyrirgef okkur skuldir okkar, svo sem við og fyrirgefum okkar skuldunautum. Og eigi leið þú oss í freistni, heldur frelsa okkur frá illu, því að þitt er ríkið, mátturinn og dýrðin að eilífu]. 

Dæmi um annað sem vart getur talist túlkun eða heimfærsla, heldur hrein fölsun tek ég úr 7. kap Rómverjabréfsins. Það hófst í '81 útgáfunni: "Vitið þér ekki, bræður, - ég er hér að tala til þeirra, .." í nýju útgáfunni stendur þessi textafölsun: "Þið vitið, systkin - ég tala hér við menn sem ...." 

Hér sleppir öllum skynsemisrökum. Hryggð setur að mér. Hvernig í ósköpunum dyrfist fólk semja nýjan texta og breyta biblíunni?

Ég vil að lokum aðeins vitna til lokaorða Opinberunabókar Jóhannesar. Þar standa m.a. þessi orð: "Ég votta fyrir hverjum þeim manni, sem heyrir spádómsorð þessarar bókar, að leggi nokkur við þau, mun Guð á hann leggja þær plágur, sem um er ritað í þessari bók. 

Ég bið Hið íslenska Biblíufélag að taka þennan ómerka tillgjörning af bókamarkaðinum og endurprenta gömlu 1981 útgáfuna.