Skrípaleikur af verstu tegund

Þetta er nú meiri skollaleikurinn. Fyrst gerast Bandaríkjamenn sekir um brot á öllu sem mögulegt er að brjóta gegn, yfirleitt mot stóru málaflokkunum: Alþjóðlegir efnahagsglæpir, fjöldamorð, ólagleg stríð, fjárhagsþvingarnir, brot mót alþjóðarétti, ....      Síðan segja þeir að það sé "ólöglegt að birta skýrslur um brot þeirra!"

Er ekki heimsbyggðin orðin þreytt á þessum skollaleik vesturveldanna, sem öll taka þátt í þessu skrípói! 

Skjalaleki alvarlegur glæpur

Bravó! Nýjir markaðir!

Mikið varð ég glaður þegar ég sá þessa frétt. Loksins ný hugsun þar sem reynt er að horfa blint áfram á ESB aðildina sem höfuðlausn allra mála. Ég gleðst yfir að nýjir markaðir séu hugsanlega í framtíðarsýn Íslendinga og ný tækifæri - sem ekki eru gensýkt af ESB-vofunni.

Bravó!

Fríverslun rædd við Rússa

Kirkjan saumar sér nýjan stakk

Ljóst er að Þjóðkirkjan á langt í land med att fjárþörf sína passa í þann efnahagslega stakk sem henni er nú af ríkisvaldinu sniðinn. Kirkjan hefur lifað um efni fram lengi og nú hefur henni verið gefið gula spjaldið.  Yfirbyggingin er fram úr öllu góðu hófi, starfsmanna- og embættafjöldi er sömuleiðis langt fram úr því sem hún getur réttmætt.  Kirkjan á Íslandi lifir því miður í hugsunarhætti sem er bæði gamaldags og ekki í takt við raunveruleikan.  Þörf er á gagngerum breytingur á skipulagi, starfsháttum og stjórn kirkjunnar. 

Yfirbyggingin er hluti vandans. Annað er oft á tíðum ólógisk skipting landsins i sóknir og hvernig starfsmenn eru nýttir til þjónustunnar. Tökum dæmi:   Suðurland ætti í raun að vera þrjár sóknir. Þrír sóknarprestar, en síðan yrðu hlaupandi svæðisprestar (distriktsprestar).  Sóknir yrðu sameinaðar, en umhverfis kirkjur yrðu sköpuð hirðissvæði þar sem sálgæsla, guðsþjónustuhald og kirjuleg starfssemi yrði miðuð að þörfum hvers svæðis, eftir tíu ára starfsáætlun. Í þessari starfsáætlum myndi vera tekið tillit till byggðaþróunar, atvinnuástands, kirkjulegs starfs og möguleika þar að lútandi, sálgæsluþörf og áhuga kirkjunnar að byggja upp eða styrkja ákveðna starfshætti.  Þannig myndu "hlaupandi" distriktsprestar vera nýtilegir eftir kunnáttu og getu á ákveðnum svæðum.

Biskupsstofa verði skert sem nemur um 2/3 af starfsmannaflota sínum.  Fyrir þjóðkirkju sem telur nú aðeins undir 80% af íslensku þjóðinni þarf ekki slíka ofboðslega yfirbyggingu sem biskupsstofa i Reykjavík hefur.  Breytingar sem gerðar hafa verið núna á kirkjuþingi er vísir að skynsamlegri hugsun, en betur má ef duga skal. 

Prófastsdæmum fækkað

www.vasamuseet.se

Vist är det roligt att besöka Vasamuseet i Stockholm.  Ett fantastiskt museum ... som har roliga detaljer:  Här ger att se en skilt som visar vart vuxna kvinnor och män samt rullstolsburna barn hittar toaletter!    :)

Mikið ósköp hafa þingmenn verið íslensku þjóðinni sorglega dýrir

Enn ein sorgarsagan opinberast nú þjóðinni. Landeyjahöfn er enn eitt sýnidæmið sem leggs við hundruðir slíkra frá fyrri árum og áratugum.  Ruglið lýkur aldrei. Engum heilvita manni hefði komið til hugar að setja höfn á Landeyjaströnd. Þetta er svo víðátturuglað að enginn heilvita maður myndi setja stafina sína við svona verkfræðiklúður - ef ofboðslegar fjárhæðir væru ekki upp úr þessu einkaflippi vanhæfra stjórnmálamanna að hafa. 

Ég segi svo nú: að Landeyjahöfn mun verða þjóðarbúinu til skaða og samtímis til stórfelldrar fjárhagsbyrði um ókomin ár.  Ég spái því ennfremur að eftir 10 ár verði hún sandi orpin og svo til horfin inn í síbreytilega strandlengju suðurlandsins. 

Skammist ykkar þið stjórnmálamenn sem ausið peningum í víðátturugluð verkefni sem reynast sjófarendum hættuleg och þjóðinni óendanlega dýr.  Skammist ykkar!

Sló flötum í innsiglingunni

Alla själars dag 2010

Betraktelse för allhelgonahelgen 2010 i Flemingsbergs kyrka, kl. 18:00.

Joh. 6:37-40

 

På resa utomlands för några år sedan blev jag sugen att gå in på en gammal gravplats. Kyrkan som stått där tidigare mitt på dåvarande kyrkogården var för länge sedan borta. Endast grunden till henne fanns kvar, trots att på många ställen gräs och växtligheter av olika slag hade hunnit lägga så som en grön matta över det mesta av kyrkans återstående ruiner. På väg in mot denna forna gravplatsen gick jag under en gammal portbåge. På vägen in såg jag där orden ”memento mori” var inhuggna i stenbågen, som vi han översätta till ”glöm inte att alla ska en dag dö”. När jag sedan efter att ha gått lite om kyrkogården och vände tillbaka till porten, upptäckte jag att på portens baksida fanns en annan inskription. Lika vackert inhuggna i stenen stod orden ”memento vivere” eller glöm inte att leva. Orden riktade sig till dem som vände från sina kära och näras gravar, till dem alla som skulle tillbaka till livet. Kanske ensamma, fyllda av tomhetskänsla, saknad och sorg. De latinska orden riktas till de hopplösa, uppgivna, missmodiga – ensamma: att inte ge upp. Livet finns där ute. Livet som är värt att leva. Inte bara de utan leva livet levande. Göra det bästa av det, trots det tomrum som skapats, försvunnen trygghet och vänskap. Orden var som många förnuftiga människors samlade vishet. Vi är inte de första och enda att uppleva detta närmast outhärdliga. Någon har upplevt det före mig och den människan finns därute. Men sorgen och saknaden är alltid personlig. Men därute finns någon som vill lyssna, dela sorgen och finnas.

Orden, från kyrkogårdsportens frånsida ”memento vivere” – har sedan jag såg dem – funnits i mitt hjärta när jag har gått från en älskad släktings grav, när jag tittat på min fotspår och undrat om dessa inte var ovanligt djupa. När axlarna har sjunkit, dropparna runnit från min näsa... Då har jag försökt att tänka: något finns därute som är värt att jag lever för det och en glöd av hopp kvicknar till liv i mitt hjärta, ett hjärta som kändes brustet. När åren gått och sorgen blir till saknad – känner jag ibland hur fogarna i mitt hjärta utgör mitt hjärtas starkaste delar.

En påminnelse om vår dödlighet lämnas oss idag, men också om vårt eget liv. Orden från Johannesevangeliet där Jesus säger: Ingen ska gå förlorad av dem som Fadern ger mig. Och de som Fadern gett mig ska alla uppstå på den yttersta dagen till ett evigt liv. I förtröstan på Jesu Kristi ord kan vi vila trygga om att våra nära och kära som gått före oss, finns i Guds älskande famn.

Och livet livet, det väntar på oss andra därute.

Svört jörð II

Svört jörð - Starbucks

Hér kemur umfjöllunin eins og hún birtist á vefi mbl.is:   http://mbl.is/frettir/sjonvarp/53217/

Fyrir um tæplega ári síðan skrifaði ég pistil hér um það sem nefnt er Svört jörð, fyrirbæri sem æ meir lætur á sér kræla í heimsbúskapnum.  Í nefndum pistli mínum frá fyrra ári útskýri ég hvað ég á við með þessu hugtaki: Svört jörð

Nú þegar ég sat við tölvuna mína hér og las fréttasíðu Morgunblaðsvefsins www.mbl.is setti mig hljóðan. Á fjarska jákvæðan hátt var umfjöllun um hvernig stórfyrirtæki hefur leigt/keypt landnæði til að rækta sína hrávöru, kaffibaunir í þessu tilfelli.   Málið er háalvarlegt. Ég er efins að neinn hafi vaknað við vondan draum og áttað sig á þessari fyrstu frétt um "svarta jörð" - sem birtist hér i tengslum við fyrirtæki sem hefur svo jákvæða ásýnd út á við.  En viti menn... þessi fluttningur frétta á innan skamms eftir að tengjast fréttum af misbeytingu og þvingunum, siðlausum en löglegum yfirtökum á þjóðlendum í þróunarlöndum - jafnvel hernaði.   

Kókoskarlinn!

Er hann ekki fínn?  Hann heitir Kókos!  

Kókos biður að heilsa úr grænmetisborðinu á ICA!

Synódalréttur

þar sem kirkjan sjálf sá ekki þörf á eigin dómstól í sínum innri málefnum, og lagði niður gamla "sýnódalréttinn" - eiga ríkissaksóknari og dómstólar ríkissins að annast slík málefni eins og kærur og rannsóknir á brotum er varða landslög.

Einnig eiga reglur ríkisins að gilda að fullu fyrir kirkjuna. Þannig að sá sem fundinn er sekur er sekur líka í kirkjunni, sé það sannað. Sama gildi um þá sem eru sannaðir saklausir, séu saklausir í kirkjunni.

Tillaga um þrjú í rannsóknarnefnd

Væntumþykja fyrir kirkjunni

Ég hef, úr fjarlægð, fylgst með því sem hefur verið að geras á Íslandi í kirkjunnar málum. Misjafnlega hefur verið haldið á málum og oft blindandi farið geyst fram með stór orð sem gera slúðursneppla að heitri söluvöru. Er engu látið varða hvað er rétt eða rangt i málfluttningnum. En umræðan öll hefur þó orðið til þess að ég hef styrks i þeirri trú minni að kirkjunni sé best komið einni og sér - en ekki sem ríkiskirkju.

Biskup Íslands hefur viljað kalla kirkju Íslands "þjóðkirkju" en forðast orðið "ríkiskirkja". En Þjóðkirkja Íslands er ríkiskirkja. Hún stendur ekki ein og óstudd og er því miður ekki kenningarlega sjálfstæð. Hún er bundin af tiktúrum og fjárhagsvaldinu. Nú er ég búsettur í Svíþjóð þar sem kirkja og ríki skyldu formlega árið 2000, eða fyrir 10 árum. Þetta var stór atburður og ljóst að breytingar yrðu miklar á allri starfsemi og hreint út sagt "burðargetu" kirkjunnar, sem boðenda Orðsins en einnig sem "stofnunar". Fjárhagslegar forsendur breyttust og var skyndilega þörf á stórum breytingum í fjármálapólitík kirkju, samtímis og fjöldi fólks sem sjálfkrafa hafði orðið meðlimir í kirkjunni yfirgaf kirkjuna.

Breytingar á kirkjustjórn voru litlar í fyrstu, en síðan hefur kirkjan fest sig i sessi, er sannari í kenningu og kenningarsmíð sinni. Hún er nú óbundin og getur í sannleikans anda talað mót ríkisvaldi þegar þess þarf, en stutt það þegar þannig stendur á. Kirkjan á Íslandi er steinrík. Hún átti við siðaskiptin um 50% alls jarðnæðis. Mikið av lendum kirkju voru svokallaðar kristjarðir eða sálugjafir sem ekki er hægt að selja. Afgjald af eigum kirkju ætti að geta borið uppi kostnað við starfsemi sjálfrar kirkjunnar og starfsmanna hennar. Auðvitað þarf kirkjan á Íslandi að verða sjálfboðaliðakirkja rétt eins og kirkjan í Svíþjóð og Englandi er. En hún er þó sönn, og þeir sem vilja vera með - eru með af því að þeir vilja það. Ekki "per automatik".

Ég legg því mitt atkvæði á vogarskálina fyrir aðskilnaði ríkis og kirkju. Ennfremur að kirkjustjórnin sjái að tótalendurskipulaggning sé nauðsynleg á stöðu, stjórn og starfsháttum ríkiskirkjunnar á Íslandi.

Þverrandi traust áhyggjuefni