Meiri sól og hiti....

Var rétt í þessu að skoða  www.dn.se  þar voru þeir að segja að búist væri við 32°C á föstudag og laugardag, að minnsta kosti. :)   Nú líst mér vel á!  Stuttbuxur, stuttermabolur og sandalar.  Best að byrgja sig upp af bjór og ís. :)  Verst að ég er að vinna þessa daga.... skítt með það, ég hangi bara eins og ég get utanhúss.  ggrrrrr......

Sól og blíða

Núna er klukkan að verða tíu að morgni þess annars júní. Jóngó bróðir á afmæli í dag og ég sms hann núna snemma í morgun. Ég veit að hann vaknar oft snemma og á sinn "quality time" í morgunandakt sinni yfir kaffibolla og sígó. 

Ég sjálfur hitaði vatn og hef verið að drekka Indian Spice te hérna í morgun, búinn að skrifa tvö bréf og skipuleggja mig þannig að ég skipulegg ekki daginn í smáatriðum. Ég ætla þó að taka til í greninu og gera soldið fínt kringum mig, kannski kaupa blóm í vasa og skúra gólfin. Reyndar skúraði á föstudaginn en lóló lætur ekki á sér standa og því best að ryksuga og síðan skúra. Ég hef ekki kíkt undir rúmið, en veit að þar leynist lóló og bíður eftir að fara á flakk svo fljótt sem ég opna svalardyrnar eða stóru gluggana.  Síðan ætla ég að fara út og kaupa 39 krónu pizzu. Nenni ekki að laga mat. Latur og svo er ekki neitt til í ísskápnum eða búrinu. Svo ætla ég að hringja í Blástjörnuna og panta tíma fyrir Fönnu og fiðurfénaðinn. Jamm, haldið ykkur nú: Fanna er að koma til Svíþjóðar.  Eydd og brennd jörð, eyðing og hörmungar. Nei nei, Fanna, elskulegust systir mín er að koma í stutta útréttingaferð til Kungariket Sverige. It will be "fönn".....

Ég hef svo sem ekkert að segja meira. Ég kem aftur að lyklaborðinu í dag.  Hérna erum 21°C og skýjaslitrur á himni og svo til lygnt!  Frábært!  Einmitt eins og það á að vera.  Ég fékk að vita í gær að dómkapítulinn hérna í Stokkhólmi hefði staðfest ákvörðum prófastsins að framlengja réttindatíma minn hérna í sem prests í Stokkhólmi. Þetta eru gleðifréttir fyrir mig.  Ég mun því sjá um vikulegar guðsþjónustur (messur) hérna í kirkjunni minni allt sumarið og fram á haust ef Guð lofar.  Hingað til hef ég nú haft guðsþjónustur í kirkjunni (og öðrum kirkjum) í næstum því 3 ár. þetta hefur verið sérstaklega gaman og gefandi. Mér finnst sem sænska kirkjan sé kærleiksrík, umburðarlynd, heiðarleg. Það gleður mig að ég hafi fengið þetta tækifæri að starfa í og fyrir hana. 

 Jæja, best að fara út í sólina...   Heyrumst...

De rättfärdigas hopp

St. Jakobskyrkan, Stockholm, 29.05.2008

Salomos vishet 2:1-3:5b. 

Svart och vitt räknas inte som färger. Dessa icke-färger representerar i kyrkligt sammanhang ljus, odödlighet och glädje, mörke, dödlighet och sorg.  De representerar många människors liv som enten vandrar i skuggans dal eller njuter av dagsljuset och lever sitt liv med hjärta av brinnande kärlek. Tron kan ge liv till de dagar vi har, medan gudlösheten inte ger annat än fler innantomma dagar. I sitt överflöd, i sin gränslösa rikedom, gömd bakom världsliga ägor, finns ofta en liten rädd människa. En människa som lider av ensamhet. En människa som lider på grund av sitt livs ytlighet som ofta kan vara insamlingens följeslagare av världslig rikedom. Dagarnas överflöd, rikedom och den sociala säkerheten har gjort att vi har tillåtet oss att tappa syn på livets framgång, att allt strömmar framåt och det fortare än vi anar. Påminta av våra födelsedagar, högtider och årstider, berörda av sjukdomar och avskedstagande av bortgångna släktingar och vänner – allt påminner oss om att klockan tickar och livet, det sanna livet går förbi utan att vi gör något åt det. Vi blir sedan förvånade och rädda när döden bultar på. Vi är inte bereda, vi tar döden för en olycka, och gör allt vad vi kan för att milda den, skymma den och dölja. Vi blir förblindade av framgången, den falska tryggheten och vi börjar ta allt för givet. Genom att leva livet på det sättet, gör vi ett passivt val. Vi blir förblindade av den korta glädjen, den snabba livsstilen och behagligheten. Vi ber Gud om hjälp i motgång, men egentligen behöver vi heller hans hjälp när vi har som mest medgång i livet. I vår framgångstid saknas ändå så mycket, det viktiga - allt som ger livet ”innehåll”. Guds ande, Guds kärlek och medbroderskap. Folk slutar våga, kanske av sin okunskap, rädsla eller oförmåga att närma sig andras lidande. Kärleken blir villkorsbunden. Livet blir för många en meningslös rundvandring, var man återkommer till samma ställe om och om igen – och livet passerar förbi utan att den anar det och plötsligt, utan någon varning bultar någon på dörren.För ett tag sen läste jag Astrid Lindgrens bok om Bröderna Lejonhjärta. Ibland dyker upp fraser från den underbara boken, hela meningar blir ljuslevande föra mina ögon och jag ser kopplingar till olika saker, situationer och även mitt liv. En sådan fras från boken kopplar jag till precis med det att våga. Det är när Jonatan och Skorpan sitter i Ryttargården och njuter av livet och lugnet som omsluter dem. Jonatan säger då plötsligt: ”Nu måste jag lämna dig och gå ut och slåss med Tengil!” ”Men varför” säger Skorpan. ”Varför måste du det?” ”Ibland” svarar Jonatan ”måste man göra det som är farligt. Annars är man ingen människa, utan bara en liten lort.” Samma gäller vår heliga tro. Den är som vatten, står det länge stilla tappar det sina egenskaper att vara livgivande, det blir odrickbart och dunstar. För att tron skall leva och styrkas, måste den genom bön och goda gärningar, genom ett liv i tro ge liv till dagarna, liv samman med ett odödligt hopp i Herrens godhet och nåd.Det är frågan om att göra det som är rätt i våra liv, lyssna till rösten som hörs i tystnaden, i bönen och i Guds ord och hängiva oss trons mysterium.Gud skapade oss till odödlighet, och gjorde oss till en bild av sitt eget väsen. Vår uppgift är att vara de Gud skapade oss till att vara. Gud är en älskande fader som tuktar sina barn, som det står i Salomos vishet, och han vet bäst vad vi behöver. Visserligen utsätter han oss för små duggor och ibland prov, men ser han att vi anstränger oss, att vi lär oss något och tar del av hans vishet vid livets många prov, möter han oss med stor godhet.

Jack the Ripper og dómarar síðustu aldar

Nú er því svo komið að dómarar síðustu ára eru yfir gagnrýni hafnir. Þá má ekki grandskoða, hafa um þá hugmyndir eða grunsemdir. Þeir eru hvítþvegnir af stjórnmálamönnum. Þessir menn hafa ef til vill haft ýmislegt gruggugt í pokahorninu, hvað veit ég. Um það vil ég og hef ekkert að segja, enda slíkt mér nú óviðkomandi. Hinsvegar tel ég það furðu sæta, að ekki megi tala um þá nema í vingjarnlegum tón. Hvaða froðusnakk er þetta. Hvað er vandamálið. Ég tel það enga óvirðingu við ÞÁ né heldur minningu þeirra að þeir séu settir undir smásjá rétt eins og aðrir þegnar landsins sem höfðu ábyrgð á örlögum manna.  Þegar sögurýnar framtíðar munu byrja að grandskoða feril þeirra mun að sjálfssögðu vekja sérstakan áhuga fræðimanna hversu ítarlega og fullkomlega vissir stjórnmálamenn hafa lagt sig í líma um að friða þessa menn, friðrlýstir um eilífð því sannleikurinn þoldi ekki dagsljós eða hvað?   Þetta eru að sjálfssögðu bara vangaveltur, vangaveltur af gefnu tilefni þar sem þessi skjaldborgarbygging er alltaf svolítið afkáraleg og merki um að stjórnmálamönnum finnast verk þessara manna ef til vill þola ekki dagsljósið.

Dómarar ekki viljalaus verkfæri

Police brutality?

Það vekur ekki furðu mína beinlínis að fólk skipi sér í tvær fylkingar með kaftfora guttanum eða lögreglumanninum með stutta kveikjuþráðinn. Það hefur löngum verið svo að fólk í óupplýstu ástandi sínu, tekur sér skjól bak við fjöldan og þannig lætur gjalla með ókvæðisorðum að öðrum hvorum aðilanum.  Báðir eiga sök að máli. Guttinn kjaftfori, velur að þenja sig út fyrir framan vini sína, leikja þá "hetju" sem til þarf til að fá virðingu og lotningu vinarhópsins. Guttinn er að staðsetja sig í goggunarröðinni og með því að taka smá "fæting" skýst hann upp á við í fyrrnefndri röð goggunarinnar. Hann sýnir hvað honum hefur lærst á sinni hlutfarslega stuttu ævi og beitir kunnáttu sinni í erlendum tungumálum til uppreisnar sinnar mót lögvörðu valdboði starfsmanna ríkisins.  Lögreglumaðurinn, illa launaður og þreyttur eflaust eftir langar vaktavinnu, þrautpíndur, lætur agaleysi og illa uppfóstran guttans kjaftfora espa sig og etja. Hann lætur undan, stuttur kveikiþráðurinn kveikir í tundrinu og púff púff... hann ræðst til atlögu mót guttanum kjaftfora. Hann hefur greinilega misst af lögregluæfingatímum í Lögregluskolanum [e. Police Academy]. Við skulum ekki dæma þá of hart, hvorki guttan kjarftfora nér heldur úttaugaða lögreglumanninn. VIð verðum þess í stað að biðja og heitast vona að þessir tveir lendi ekki í neinum af lífsins stóru raunum. Að minnsta kosti ekki þegar filmaðir, á opinberum stað eða í vinnugalla (uniformi).

Líklega fær lögreglan þá virðingu sem hún hefur unnið til og guttinn kjaftfori sinn rauðmarða háls til minningar um misheppnaða verslunarferð. Allir ættu að geta dregið lærdóm af þessu, en raunar tel ég að engum beri að refsa. Þetta verði víti, öðrum til varnaðar.

Mál lögreglumanns til ríkissaksóknara

Læknar keisarans í Kína

Einhversstaðar las ég það að fyrr á tímum hafi verið vitur keisari í Kína sem sá við fégráðugum embættismönnum sem höfðu auðgast ótæpilega í skjóli skriffinsku og flókinna siðvenja. Sem dæmi um klókindi keisarans lét hann embættismenn fá greitt í þeim mæli sem hagvöxtur, framleiðsla og gróði ríkiskassans jókst. 

Annað dæmi um klókindi keisarans var að vegna ótta keisarans um heilindi lækna sinna, greiddi hann þeim aðeins laun þegar hann var frískur og við góða heilsu. Þegar hann veiktist eða var slappur fengu þeir aðeins lítið eitt greitt - eða ekkert!  Dó keisarinn, urðu þeir atvinnulausir og var fleygt út fyrir múra hinnar Forboðnu borgar.

Mér veður hugsað til ráðherraliðsins á Íslandi, ráðuneytisstjóranna, ríkislögreglustjóra og allra þessara "stjóra" sem eru til - og ég veit ekki til hvers!

Til hamingju með afmælið pabbi

Til hamingju með 70 árin elsku pabbi og takk fyrir þann þú ert og hefur verið mér allt mitt líf.

 

Takk fyrir nýtt og gamalt. Takk fyrir horfna daga og líðandi augnablik. Mínútur og dagar renna í sama farveg. Niður í stöðuvatn tímans. Við sitjum í báti atburðanna leyfum augnablikum að lyfta bátnum á vatnsfletinum. Djúpt í vatninu er þungur straumur, en hann sér maður ekki. Straumurinn kallast framvinda. Handan vatnsins eru hinar fegurstu lendur fyrirheita og drauma. En ferðin sjálf yfir stöðuvatn tímans er mikilvæg, því á leiðinni verðum við að veiða minningar til að nærast á þegar landi er náð.  Sagan um vatnið á sér engan endi. Hún er saga tíma, tilfinninga, skilyrðislauss kærleika og náðar. Hún er saga okkar mannfólksins og þess sem gefur okkur lífið. Hún er saga lífsins og þess sem gaf það. Hún er saga atburða, gjörða fólksins sem er á siglingu og drauma.

Hún er saga....   en engin venjuleg mannkynssaga!

Eða eins og Dag Hammaskjöld sagði:

"The longest journey is the journey inwards"

 

Nokkrar staðreyndir um lífið og tilveruna

Frá því að Sameinuðu þjóðirnar voru stofnaðar 1945, hafa 140 stríð brotist út.

Napóleon fékk stólpípu á hverjum degi.

Einn milljarður sekúntna er 32 ár.

Jákvæður árangur starfs AA samtakanna er áætlaður um 5%.

Á Haítí á aðeins 1 af hverjum 200 íbúum bíl.

Einn þriðji hluti allra fullorðinna ýtir á "snooze"hnappinn á vekjaraklukkunni sinni þrisvar sinnum áður en þeir vakna.

"Drakúla" merkir sonur djöfulsins á rúmensku.

10% af líkamsþunga þínum reiknas vera bakteríur.

Hamstrar geta "gert það" 75 sinnum á dag.

Pablo Picasso vildi oftast fá að greiða með ávísun. Hann gerði það vegna þess að fólk leysti ekki út ávísanirnar, heldur vildi heldur halda þeim vegna eiginhandaráritunarinnar.

Julio Iglesias vann sem lögfræðingur áður enn hann gerðist söngvari. Sama gerði John Cleese.

Ísland var fyrsta landið í heiminum að leyfa fórstureyðingar 1935 skv. lögum.

Hæsti foss i heimi er í Venezúela. Hann heitir Englafoss og er 979 m hár.

Þú hefur ríkari bakteríuflóru í munninum en í rassinum.

Leti á leti ofan

Í dag er ég búinn að vera vinna. Mér reiknast til að um 3000 manns hafi komið í kirkjuna í dag og það verður að teljast fínt á venjulegum vinnudegi. Það er yndislegt að geta haft kirkjuna opna fyrir gesti og gangandi, geta gefið fólki kost á að koma inn, ganga inn í þögnina, inn í rósemdina. Það er þetta sem gerir kirkjuna meðal annars svo máttuga, að hún getur boðið upp á þögn. Þögn er ein af fágætum stórborgarinnar.  Að geta skotið sér inn í kirkjuna, sest á einhvern bekkinn eða bara vafrað um, kveikt á kerti, dregið biblíuorð og eða hugleitt - er eitthvað sem fólk verður að kynnast.  Gefa sér 15 mínútur á dag bara í að hlusta, þegja og hugsa.

Í dag hlustaði ég á skriftir skjólstæðings kirkjunnar. Ég var eini presturinn á staðnum svo þetta kom í minn hlut. Það rann upp fyrir mér enn á ný, hversu ótrúlega dýrmætar skriftir eru. Hversu máttugt fyrirbæri þetta er. Ég fór fullkomlega eftir sænska skriftaspeglinum. Eftir 30 mínútna samtal, játningu og fyrirgefningu, gengum við, ég og skjólstæðingur kirkjunnar fram og kveiktum á ljósi bænaljósstjakanum frammi í kirkjunni. Þetta var yndisleg stund. Þetta er að verða æ algengara í Svíþjóð og ég hef hlustað á skriftir nokkrum sinnum eftir að ég kom til Stokkhólms. Það er auðvellt að sjá hversu fólki líður betur eftir svona trúnaðarsamtal (undir merkjum og formi skriftaritualsins). Mæli með þessu!

Á morgun verður sennilega enn fleira fólk á ferðinni. Launahelgi í Svíþjóð og fólk úti að versla og eyða peningum í ís, kaffi og kökur á kaffistöðunum við Kungsträdgården.  :)  Svo koma gestir annað kvöld heim og þá er víst vissara að druslast til að vera hress og ekki þreyta sig að óþörfu.

 

Nazistakross eda svastika?

Fékk tölvupóst frá kunningja...   Svo sem ekki í frásögur færandi nema hann sagði að líklega myndi fólk misskilja þetta með hurðina og leggja að jöfnu "svastíkuna" og svo "nazistakrossinn".  Merkið á þessari fallegu hurð hefur EKKERT með nazisman að gera. Hurðin var smíðuð um 1910-20 og húsið bygg nokkuð innan þess. Nazisminn tók upp þetta gamla merki og sneri því upp á kant. Svo þar með eru tengslin rofin við upphafsmerkingu og útlit svastíkunnar sem var trúarlegt tákn eða galdrastafur í mörgum löndum um árhundruð ef ekki þúsund ára.  

Hjálpi mér allir heilagir!  Hvað fólk er viðkvæmt!

 

Upplandsgatan þrjátíuogeitthvað

Var á labbi með Raquel og Mikka núna í gær. Ég hafði lengi vitað af þessari dásamlegu "jugend" eða "art nouveau" hurð. Hún er listilega gerð í reisulegu húsi hérna við Upplandsgötuna í Stokkhólmi. Það að hún hafi fengið að standa óáreitt allt frá tíunda áratug 20. aldar, lifað af tvær heimstyrjaldir, offorsa og ómenningu, er alveg frábært. Hérna sést hún nýskröpuð og lökkuð með kristalskorna glerinu sínu sem virðulegur fulltrúi skreytiþ, ævintýra- og flúrstíls 20. aldarinnar.  Gjörið svo vel!

Netnotkun eyðir atvinnumöguleikum þúsunda

Ég sat í dag í neðanjarðarlestinni hér í Stokkhólmi og las áhugaverða grein í frétta- og auglýsingablaðinu "Metro" sem dreifist ókeypis á strætó- og lestarstöðvum.  Í greininni er fjallað um hvað netsörfið kostar þjóðina, bæði í glötuðum vinnutíma, afköstum og síðan í því að fólk gengur samtímis um atvinnulaust.

Netsörfið á vinnutíma kostar atvinnuveitendur milljarða, segir í greininni. Fyrir um ári síðan sörfaði að meðaltali hver starfskraftur burt um það bil tveimur vinnutímum á viku. Í dag hefur þessi tala tvöfaldast. Tölvuumsjónarmenn í litlum og stórum fyrirtækjum á meginlandi Evrópu gefa upp að starfsfólk noti um það bil 48 mínútur á dag í einkanotkun á tölvunni og vinnutíma. Þetta styðja kannanir frá fyrirtækinu Websence.

Ef maður deilir þessum tíma niður á hinar 4,3 milljónir sem hafa störf í Svíþjóð, samsvarar þetta um 430 000 störfum. Allt sörfið kostar svo fyrirtækin stórar summur, því þeim reiknas til að fyrirtæki með 200 starfsmönnum glatar um það bil 10 milljónum SEK (12 millj. ISK) á sama tíma.

Er fólk alveg samviskulaust???  

Vegabréfsútgáfa fyrir Guðs ríkið

Jæja, þá er enn eitt barnið komið með ríkisborgararétt í Guðs ríki. Skemmtileg athöfn og yndislegt fólk sem bara ljómaði af gleði yfir barninu sínu og ríkisborgararéttinum.  Oft finnst mér eins og ég sé til á alveg sérstakan hátt þegar ég skíri börn. Það er eins og lífið, tilveran og þetta stórkostlega lífsjafnvægi sé svo fullkomið. Þegar hönd mín fyllist með jatni og ég eys vatninu yfir skírnarþegann líður mér eins og "blessuðum". Áhyggjur hverfa og mér finnst ég vera "notaður" - verkfæri andans, verkfæri hinnar heilögu framvindu. Að sjá barnið helgast fyrir orð, efni og anda og fær líf sitt helgað hinu besta sem til er. 

Hér er ég fyrir athöfnina. Foreldrarnir báðu sérstaklega að ég hefði íslensku prestklæðin svo ég varð við því. Jæja, hérna er mynd sem tekin var eftir athöfnina  :)

Ildefonso Falcones með morgunkaffinu

Við höfum setið nú, ég og "Fonsó" og dreygt í okkur 2 bolla af kaffi og borðað smá morgunmat. Ég vaknaði klukkan 07:00 (05:00 ísl. tíma) og fór framúr, dáðist af uppþvottavélinni og hellti upp á kaffi. Hafði sótt í gærkvöldi nýju bókina sem ég var að fjárfesta í (920 ÍKR) "Katedralen vid havet" eftir Ildefonso Falcones. Ég var svo spenntur að byrja að ég stóðst ekki mátið og er búinn að lesa í 30 mín yfir kaffibollanum sem fyrr segir. Bókin lofar góðu, einar 666 síður en því miður á andstyggilegum pappír.  Ég lifi það nú af. Nútíma fjöldaframleiðsla gerir það að verkum að bækurnar hér verða ódýrari, en að sama skapi í lélegra bandi, á lélegri pappír og ekki eins góðar í hönd.

Well, líklega best að fara undirbúa sig fyrir daginn. Skrifa skírnarvottorð og koma við hjá katólsku bókabúðinni og kaupa skírnarkerti (þau eru svo FLOTT). Handgerð og það sést. Vaxið ylmar og þau brenna hægt og vel + helmingi ódýrari en kertin hjá lúterskum.  :)    Líklega tek ég Ildefonso með mér í vinnuna, sýni honum City og les hann svolítið í auðum stundum í dag.  Skrýtið að þegar maður verður eldri, finnst manni það vera mikilvægara að aðhafast stanslaust. Ég fíla ekki bara að gera ekkert. Mér finnst það svo hræðileg sóum á tíma.  Samt er ég svo þreyttur stundum að ég dorma við t.d. tölvuna hérna eða sit framan við sjómið og blunda lítið án þess eiginlega að missa nokkuð af sjónvarpsefninu.  Jæja, best að fara hreyfa sig, stökkva í sturtu og fara í nýstraujuðu skyrtuna (strauaði 6 skyrtur meðan Miss Marple leysti gátuna um eitruðu bréfin).  

 

Laugardagur... og ég bíð eftir Miss Marple

Dagurinn í dag hefur verið svolítið öðruvísi en flestir laugardagar. Ég var í prófi í kúrsinum mínum um menningar-, lista og íbúasögu Pompeyjar. Prófið var salpróf. Langt síðan ég hef verið í 6 tíma skriflegu prófi. Puttinn á mér var kominn með far eftir pennan og ég var að deyja úr þurrki, þar sem ég hafði gleymt að hugsa út í að taka með mér drykk.  Prófið gekk vel. Ég sat í 6 tíma og fór ekkert út. Var hreint og beint að deyja í kroppinum eftir þessa maraþonsetu. Þetta var mikil greiningarvinna og gagnaðist listfræðin vel þar. Erfiðasti hlutinn, notkun greiningarlykla á hina fjóra málningarstílana og greining byggingarefnis og aðferða við notkun þess...  Erfitt að gera þetta á blaði. En þetta tókst stóráfallalaust. 

Eftir prófið hélt ég heim á leið, en kom við hjá Georgi og Hrönn góðum grönnum og löndum mínum hér í húsinu. Hrönn hafði rifið sig framúr árla morguns og bakað köku. Kökunni var svo skolað niður með góðu sterku kaffi.  Just like home!  Ég var kvaddur með uppþvottavél sem er að malla og sulla framm í eldhúsi núna. Gott til þess að hugsa að uppvaskið þurfi ekki að vera stressþáttur þegar maður getur verið án þess.  :)    TAKK!

Annars er Mikki að vinna, félagarnir úti að djamma, ég búinn að fara í göngutúr, sækja bók til kunningja míns og er að fara poppa. Jamm, nú verður það popp og kók kvöld yfir Miss Marple sem ætlar víst skv. sjónvarpsvísinum að svo óvænt leysa morðgátu. Einhver er að senda fólki baneitruð sendibréf og Marple ætlar að vera fljót til og "svara" bréfunum  :)    Sem minnir mig á að skrifa bréf í kvöld.  Á morgun er ég svo að vinna í kirkjunni.

Ég á að skíra stúlkubarn á morgun í kirkjunni. Það verður gaman. Búinn að tala við foreldrana tvisvar og kom það upp á föstudaginn að mamman væri óskírð. Hún spurði hvort hún mætti skírast á eftir dóttur sinni. Svo þetta verður tvöföld skírn.  Ennþá skemmtilegra.  Kveiki þá lifandi ljós hér í kvöld fyrir þeim og deginum á morgun eins og ég geri þegar ég á að skíra eða jarða.  

Jæja, best að fara poppa og leita að handbókinni minni.  :)  

Hústaka? Hvaða rugl er nú það?

Halló!  Þetta er ekki Danmörk þar sem hústökumenn eru þjóðfélagsleg stærð og vandamál. Á Íslandi gildir að rífa kofanna sem þetta fólk er að safnast í skjóli myrkurs í og senda svo eigendum reikninginn. Fólk sem á húseignir í Reykjavík og gerir ekkert í því að halda þessum húsum sínum mannheldum á ekki skilið að eiga þau. Þannig er bara það.  Ef þú ert svona svakalega ríkur að geta látið standa autt hús hér og þar, ættiru að geta lokað því kyrfilega eða staðið fyrir því að það sé rifið/fjarlægt.

Ef þú ert hinsvegar svo fátækur að geta ekkert aðhafst eða að baki liggja "vandamál" sem gera það að verkum að samfélagið þarf að taka í taumana (borgaryfirvöld, lögregla og heilbrigðisyfirvöld) verður þú bara að taka því sem gert verður þegjandi og hljóðalaust. Þú sem eigandi svona húss, ert ekki ábyrgðarlaus vegna aumingjaskapar. Enginn er ábyrgðarlaus. Sé þér rétt hjálparhönd frá yfirvöldum, eða hvað þá boðið fjármunir fyrir kofann, segir þú að sjálfsögðu "Já takk" og "takk svo rosalega fyrir aðstoðina. Ég er svo þakklátur".  

Þannig er það nú. Óþarfi að vera búa til heilsu- og öryggishættur, nóg er af þeim.  Held að ég segi bara "Amen, eftir efninu".  :)

Enn hústaka í miðborginni