Klukkan færð einn tíma til baka - vetrartími

Ég sit hérna í kirkjunni og bíð þess að hjólin fari að snúast hérna í samfélaginu í Stokkhólmi. Ég kom aðeins fyrr í dag því ég þurfti að stöðva turnklukkuna í einn tíma. Þetta er gömul maskína sem kann því illa að vera færð aftur á bak, svo best er bara að stöðva klukkuna og bíða einn tíma.

Það er eins og tíminn standi í stað. Manni finnst stundum sem dögunum fleygi fram og maður tapi gersamlega tölu þeirra, en svo gerist það að allt situr fast. Ekkert gerist og dagarnir festast í flöskuhálsi tímans. Þannig líður mér í dag. Allt situr fast. Ekkert gerist og mér finnst ég vera eyða tíma í bið. Þetta er það ömurlega við haustin, þessi yfirgangstími frá birtu, yl og lífi, til dimmu, kulda og eyðingar.

Það hefur lengi verið vitað að afhelgun samtímans myndi skila sér inn á boð kirknanna á norðurlöndum, rétt eins og meðal annara lúterskra kirkna í heiminum. Afhelgun sem kirkjan hefur bara beðið eftir að bærist upp að kirkjuskipinu, er komin. Þetta er eins og sena úr hryllingskvikmynd. Óhræsið umlykur kirkjuskipið á alla vegu.  Fólkið hrætt og reynir að ýta grænbrúna slíminu frá skipinu með árunum. En að skammri stund liðinni byrjar slímið að renna inn í gegnum glufur og lista. Það verður ekki ráðið við neitt. Allt er tapað og fólkið í skipinu finnst það ofurefli ofurselt, gefst upp og hættir að reyna byrgja leið óhræsisins í skipið, reyna gera slímið hættulaust.  Þannig hefur kirkjan starfað lengi og sofnað á verðinum. Afhelgunarferlið er komið svo langt að aðeins neyðarráðstafanir koma nú að hjálpum ef bjarga á meðlimum frá glötun.

Kirkjan í Svíþjóð skildi við ríkið árið 2000.  Þetta hefur valdið andlegri vakningu hjá mörgum, en enn fleiri hafa kosið að spara kirkjuskattinn svo kallaða og segja sig úr kirkjunni. Ólíkt því sem gerist á Íslandi, greiða ekki allir kirkjuskatt. Á Íslandi greiða allir kirkjuskatt, en þeir sem eru ekki safnaðarbundnir greiða til Háskóla Íslands. Hinir greiða til þeirra safnaða sem þeir tilheyra. Nú nú...  Í Svíþjóð greiðir maður til þess safnaðar sem maður tilheyrir. Sé fólk ekki meðlimir í neinu trúarsamfélagi þá greiðir það ekki neitt. 

Sænska kirkjan er alltaf að tapa meðlimum. Fólk skráir sig ekki í kirkjuna lengur, skírir ekki börnin sín og margir skrá sig úr kirkjunni á landsvísu. Kirkjuskattur var lögbundinn hér í Sviðþjóð fram til þess að kirkja og ríki skyldu. Þannig að ekki bara einstaklingar greiddu skatt til kirkjunnar heldur líka fyrirtæki.  Hér í dómkirkjusöfnuðinum í Stokkhólmi er því svo komið að miðborgin hefur afskaplega fáa íbúa. Bankar, fyrirtæki önnur og stofnanir hafa keypt upp allt húsnæði og því er söfnuðurinn fámennur. Til dómkirkjusafnaðarins teljast þrjár kirkjur. Sankti Nikolaikirkjan (dómkirkjan) sem er að stofni til frá því fyrir 13. öld, Sankta Klarakirkjan sem byggð var rétt fyrir aldamótin 1600 og svo Sankti Jakobskirkjan sem var vígð 1643.  í Dómkirkjusöfnuðinum eru ca 5000 meðlimir. Reikningsdæmið er ekki erfitt. Byggingarnar sem ég nefndi eru þung skylda fyrir kirkjuna. Nær allar tekjur safnaðarins renna í viðhald þessara kirkna. Þær eru allar friðaðar og viðhald allt krefst nákvæmra rannsókna, leyfisveitinga, samstarfs við opinberar stofnanir og þjónustuaðila sem viðurkenndir eru af hinu opinbera. Þetta er þungur baggi að bera þótt söfnuðurinn sé stoltur af sínum fallegu byggingum og hinna merkilegu sögu sem þær hafa að segja. Starfslið er sömuleiðis erfiður fjárhagsliður. Launagreiðslur og opinber gjöld eru að sliga söfnuðinn. Sjálfboðaliðar eru að taka yfir flest störf í kirkjunni. Þrif, kirkjuvarðastörf, meðhjálparar - jafnvel ólaunaðir prestar koma og halda guðsþjónustur þegar svo ber undir. Allt til að spara í hinum ytri kostnaði. Upphitun húsanna, rafmagn og kaup á nauðsynjavörum er í algjöru lágmarki. Slökkt er eins lengi á ljósum í kirkjunum og mögulegt er - reynt er að leigja kirkjurnar út eftir mætti og aðrar byggingar sem söfnuðurinn hefur yfir að ráða.  Framtíðarsýnin er að eiginlega allt sem mögulegt sé að gera með sjálfboðaliðum verði helgað trúnaðarsjálfboðaliðum sem komi helst úr söfnuðinum, en þó ekki endilega. Gott fólk hvaðanæva sé velkomið.  Kirkjan er fátæk af peningum og því er þetta úrræði sem verður að nýta.  Nú er það lífróður. Nú þegar allir peningarnir eru búnir og ekki meira til að spila með, hefur svolítið nýtt og spennandi gerst:  Það kvikna hér og þar neistar, neistar trúar.  Fólk á skyndilega samleið með kirkjunni.  Fólk sem líður og kirkja sem líður...  Þessi tvö skilja hvort annað!

Þetta er eitthvað sem Íslenska kirkjan þekkir ekki. Kirkjur á Íslandi eru svo ríkar að þær geta hitað upp og lýst upp sín hús, án þess að spá í hvort peningur verði eftir í prestslaun, eða hvort hægt verði að kaupa sunnudagaskólaefni. Þetta hefur gert að íslenska kirkjan hefur sofnað á verðinum. Báturinn er að fyllast af vatni, en enginn ausir, enginn reynir að koma fyrir lekann. Stórhátíðakirkjan heldur bara áfram að fagna og halda hátíðir, en hefur gleymt hvernig verði þegar hversdagurinn tekur við. Þá er það upplýkst fyrir fólkinu að það er andlegheit og trúarsvörun það er úti eftir en ekki bara hátíðarguðsþjónustur og fjáraustur í steinsteypu og minnisvarða yfir nöfn arkitekta sem fengu að leika sér með fjármuni safnaðanna.

Kominn tími til að hugsa til framtíðar. Nú eru góð ár búin að skreyta dagatalið alllengi. Nú fara erfið ár í hönd. Er kirkjan tilbúin?

Tilvísunarheimur nútímans og "þrívegurinn"

Burtséð frá því að ég telji að fólk líð af andlegri fátækt í dag, held ég að enn fleirum sé illa komið hvað varðar menningarsögulega fátækt. Þetta varð ég áskynja í safnaleiðangri mínum núna í fyrri viku. 

Það er nú svo með mig að ég fer allnokkuð á listsýningar. Í vikunni fór ég á tvær mjög ólíkar sýningar, aðra í Nationalmuseum og hina á Moderna Museet hér í Stokkhólmi. Á báðum þessara sýninga var mikill fjöldi fólks. Stóð fólk nokkuð þétt í sýningarsölunum, svo þétt að ég heyrði hvað fólkið sagði sín á milli. Það var að spjalla um listaverkin, skýra út fyrir fylgdarfólki sínu, skiptast á skoðunum og áliti. Þetta var fróðleg ferð á vit hins nútímatengda samfélags, sem þó er svo þekkingarlega eftir á að manni blöskrar.

Ég vil taka það fram að tel mig ekki vera neinn "besservisser" í menningarsögu. Ég hef fengið góða almenna menntun og síðast en ekki síst leiðsögn af mínum nánustu. Tónlist, góðum kveðskap og ritverkum hefur verið haldið að mér frá barnæsku. Málverkalist, byggingalist og sögulegt samhengi þessa tveggja hefur verið hluti af lífi mínu. Fróðleiksfýsn og gleðin yfir því að hitta nýtt púsl í heildarmyndina, myndina sem gerir okkur að þeim við erum, menningarverum - hefur einatt verið mér samstíga í lífinu. Mér hefur verið innrætt að það menningarsamfélag sem við lifum í í dag, sé arfur fyrri tíma og kynslóða.  Að þekki maður ekki til þess sem áður hefur verið, erum við innantóm í þekkingu okkar og fátæk.  Fátæk í þeim skilningi að okkur vantar forþekkingu, forsendurnar eru ekki fyrir hendi og við því fátæk að því sem er mikilvægt. Tilvísunarheimur nútímans hefur skroppið saman. Orðið "tilvísunarheimur" er íslenskun mín á orðunum "reference world" (en.) eða "referens värld" (se.).

Þegar ég stóð þarna á þessum tveimur söfnum í vikunni, er ég nefndi hér að framan, heyrði ég fólk tala um listina.  Mög listaverkanna höfðu skírar tilvitnanir eða skírskotanir til grískrar goðafræði, stjórnmálasögu, Biblíunnar, trúarkenninga, helgisagna, þekkra ljóða fornaldar, grasafræði, byggingalistar hinna ýmsu tíma og margt margt fleira. 

Ég hugsaði með mér hvort fólkið sem hefur fengið góða grunnmenntun í menningasögu njóti ekki betur heimsóknar á listsýningar?   Það er því að mér finnst núna í dag, vera kominn tími til að grunnskólar og framhaldsskólar leggi áherslu á að þekkingarmyndun á öðru plani en hingað til hefur verið gert. 

Ég vil nefna þessa þekkingarmyndun "þríveginn":

Menningarsögu: Samfélagsfræði, saga, kristin fræði, siðfræði, landafræði, list o.fl...

Tungumál: Íslenska og erlend tungumál, framsögn og samskipti, ritun o.fl...

Raungreinar: Stærðfræði, eðlis- og efnafræði, jarðfærði, náttúrufræði, tölvufræði o.fl...  

Þetta myndi, að mínu mati gera einstaklinga betur undir það búna að takast á við lífið og njóta þess alls sem það hefur upp á að bjóða. Ennfremur tel ég að nemendur í grunnskólum og gagnfræðaskólum ættu léttara með að finna sína að menntunartakmarki sínu. Þetta gæfi sömuleiðis góðan grunn fyrir þá sem hyggðu ekki á langskólanám eða kysu að fara aðra leið í starfsmenntunarferli sínu.

Spurning hvort ekki sé kominn tími til að skoða fátæklega og flókna aðalnámskrá grunn- og gagnfræðaskólanna?

Meistarar ljóss og skugga

Meistarar ljóss og skugga 

 (mynd)

(Mynd: "Guð lífs og endurnýjunar" eða "Hið alsjáandi auga Guðs". Framhluti hökuls i S:t Jakobskirkjunni í Stokkhólmi, gerður 1968 af Libraria fyrirtækinu. Mynd af höklinum i heild sinni hef ég sett fram áður í blogginu mínu. Gerð hökulsins reiknaðist sem ársverk fyrir 2 manneskjur. Táknfræðin á höklinum í heild er samstæð og afskaplega talandi fyrir bland nútímaguðfræði og upplýsingarguðfræði).

Í kvöld sit ég og hugsa listina og lífið. Ég er búinn að vera á fyrirlestri í Ríkislistasafninu í Stokkhólmi (Nationalmuseum). Fyrirlesturinn var nátengdur yfirstandandi sýningu sem kallast "Að blekkja augað" eða Trompe l'œil..

Reyndar hafði ég þegar séð sýninguna og varð það ef til vill til þess að hugur minn hvarflaði til þeirra listamanna sem ég hef verið hvað mest í tengslum við í kirkjunni, en mikið hefur verið um listsýningar þar umliðin 2 ár. Samskipti við fjöldann allan af listamönnum og listnemum hefur fengið mig að skoða stöðu þessara samferðamanna okkar í gegnum lífið. Margir þessara listamanna sem ég hef haft næstum því dagleg samskipti við, eru illa staddir, mikið ævintýrafólk sem lifir fyrir einhver óraunveruleg listamannalífsídeöl sem lítið hafa með það öryggi og náðugheit sem ég kýs. Þetta fólk hefur þó sömu lífssýn og ég. Þetta fólk, listafólkið deilir með okkur sömu samfélagssýn, fjárhagslegum veruleika, gildismati og virðingu fyrir lífinu, lífi okkar rétti til skoðunarmyndunar. Þessir listamenn og listanemar, verða kannski einhverjir frækilegir meistarar ljóss og skugga, hver veit. Að kaupa listaverk þeirra er líklega eins og að kaupa hlutabréf. Maður gerir sér það til gamans, ekki vegna þess að maður veit að þau verða mikils virði fljótlega.  Sama gildir um listamennina.  Það skondna var að um daginn var einn kunningi minn úr þessu listamannagengi spurð hvað henni fyndist um efnahagsástandið og minnkun kaupmáttar. Hún svaraði "Ég hef lifað á barmi fátæktar allt mitt líf. Nú gleðst ég yfir því að loksins hafi ríkisvaldið og allir hinir fengið að kynnast, af eigin raun, hversu báglegt ég hef haft það."

En í hverju liggur gildismat okkar.  Bindum við huga okkar við möguleikana sem við höfum, til dæmis að geta ferðast eða endurnýjað eldhúsið á 10 ára fresti eða bílinn á 4 ára fresti?  Að geta leyft sér að fara út og borðað með vinum og vandamönnum oft og verslað í Hagkaup í stað Bónus?  Eða liggur frelsið í einhverju sem ekki verður bundið í peningum og handfjatlað, neytt, ekið á um notað til daglegs brúks?  

Í ávarpi sem h.h. Benedikt XVI páfi hélt fyrir nokkru, áminnti hann þjóðir heims um hin æðri gildi. Það var eins og einhver ónotakennd breiddist um heimsbyggðina og fólk sameinaðist um orð hins annars umdeilda Benedikts páfa.  Hann hafði sagt það sem allir hugsuðu þegar þeir leituðu skjóls frá endalausa veraldarkapphlaupinu.  Hver er ekki hinn innsti draumur alltra?  Hver er ekki hinn innsti draumur þeirra sem sækja heim sálfræðinga, borða pillur mót streitu, pillur og næringarefni til að halda út einn tíma lengur og eta síða pillur og bætiefni til að bæta fyrir burttapaðan svefn?  Hversu margir líða ekki af magasári, andþyngslum, ónotum fyrir hjarta, svima, síþreytu, líkamlegum verkjum - bara vegna álag og krafa samfélagsins og þeirra fyrirmynda sem fólki er beint á beint/óbeint að fylgja?  Sem prestur og lífsferðalangur hef ég séð of mikið svona lagað.  Ég játa það fúslega að mér þykir vænt um heiminn.  Mér þykir vænt um allt þetta góða og fallega sem heimurinn hefur skapað og kallað fram.  Það er ekkert að því.   En samtímis má manneskjan ekki gleym hinum æðri gildum - gildunum sem Benedikt XVI talar um.   Hér talar hann ekki um að við þurfum að "sætta okkur við neina meðalmennsku". Nei. Hann talar um hin æðri gildi.  Hann talar um forgangsröðun.

Hver eru hin æðri gildi sem við eigum að kappkosta að vernda og forgangsraða?  Hin æðri gildi eru þau sem gera okkur að manneskjum, það eru þau gildi sem gera okkur að góðum manneskjum. Gildin snúast um kærleikann til lífsins, kærleika og virðingu fyrir sjálfum sér og öðrum.  Að höndla viskuna að gefa og kunna njóta óskilorðsbundins kærleika.  Lifa heilbrigðu lífi í samhljóðan við getu okkar (og annara) og náttúrunnar. 

Það er ekkert að því að vera rík(ur). En áður en þú verður rík(ur) þarftu að gæta að því að allir sem starfa fyrir þig hafi mannsæmandi líf. Þetta á við um alla sem starfa hjá þér, bæði grunnframleiðsluna í Ghana og Úganda sem og sölumennina á Siglufirði og í Kaupmannahöfn.  Að vera ríkur er bundið meiri ábyrgð en fólk grunar.

Sama gildir um ríkidóm andans.  Hann setur okkur skyldur en gefur svo óumræðanlega gleði.  Hin stærri gildi lífsins snúast um að leita þess sem rétt er.  Það er að setja sig númer eitt. Ef við elskum ekki okkur sjálf, getum við ekki elskað aðra. Við slítum okkur út og þá er ekkert að gefa. Byggjum því hvort annað upp, gerum samfélagið að hvatningarmiðstöð. Setjum brosið, liðveisluna, gleðina, einlægnina og trúmennskuna framar öðru í einn mánuð og sjáum hvort okkur líði ekki betur?  Er þetta svo fjarstæðukennt?  Vinna minna, tala við fólk, fara í heimsóknir, skíta í sjónvarpið, hringja í gamla vini, leita að fólki sem vantar hjástoð af einhverju tagi. Og sjá:  Þér líður vel og þú ert komin(n) í forsal hinna æðri gilda.

Á Ísland framtíð fyrir sér sem skattaparadís?

Ég var að lesa á þýskum fréttavef ummæli þýska fjármálaráðherrans Peer Steinbrueck. Honum finnst vera kominn tími til að svissneskir bankar létti hluta af þeirri þagnarskyldu sem þeir lofa viðskiptafólki sínu sem og gefi eftir hluta þeirrar viðskiptaleyndar sem hvílt hefur yfir peningasummum sem færðar eru á bankareikninga í Sviss.  Hann er súr kallinn sá, hann Pétur Steinbrú. Það er erfitt að vita af miklum peningum í hönum granna þíns þegar þig vantar sárlega fjármagn sjálf(ur). 

Sviss hefur verið sérstakt í Evrópusögunni allt síðan það byrjaði að formast og fá landamæri í lok 13. aldar og þá er ríkið var sjálfstætt 1499. Sem dæmi um hversu sérstakt landið er þá fengu t.d. konur í kantónunni Alpenzell Innerrhoden ekki kosningarrétt fyrr en 1990. Þetta var áþvinguð ráðagerð því konurnar voru ekkert að biðja um þessi "mann"réttindi. Þetta er ævintýraland með meiru. Svo til ósnortið af fjármálakrísu síðustu vikna. Og af hverju má maður spyrja?

Gullflórínur (slegnar 1252 to 1533)

Hagkerfi og stjórnarkerfi Sviss er með þeim hætti að landið hefur gulltryggt á alla vegu. Skattaparadís fyrir erlenda fjármagnseigendur sem leggja fé sitt (hvaðan sem það er komið, peningar eru jú alltaf peningar) hefur Sviss verið síðan venjuleg bankaviðskipti hófust og voru þeir snemma með í þróun bankakerfisins sem við þekkjum í dag, en á í raun rætur sína að reka til Medici fjölskyldunnar í Flórens á 15. öldinni. Medici fjölskyldan áttaði sig fljótlega á því í viðskiptum sínum með matvöru, vaðmál og dýrari austurlenskar vörur, að óþarfi væri að senda peninga hingað og þangað um Evrópu. Þetta var of hættusamt. Fjármununum var stolið og fólk var drepið fyrir flórínurnar sem fluttar voru landa á milli. Settu þeir á fót banka sem ábyrgðust greiðslur með bréfum. Nokkrir bankar voru vel stæðir með gull, silfur og bronsmynt og var þessum komið fyrir á viðskiptalega mikilvægum stöðum s.s. í Sviss. Greiðslubréf voru send fyrir vörum og voru greiðslubréf þessi trygging fólk fyrir útgreiðslu eða inngreiðslu í þessum fjárhirslum, bönkum.

Svisslendingar sáu svo að þeim var hagur af því að láta mikið fé liggja í sínum bönkum og þannig gátu þeir annast beiðnir sumra stærri viðskiptavina um fyrirgreiðslu. Til að freista fjármagnseigenda lækkuðu þeir eða afnámu skatta og gjöld og tryggðu viðskiptavinum sínum nafnleynd og þögðu yfir hversu miklir fjármunir fundust í fórum þeirra.

Þetta kerfi ásamt hinni frægu bankahólfaþjónustu bankanna, hefur gert að Sviss er sjálfstætt ríki. Það gat verið hlutlaust í báðum heimstyrjöldunum og þannig notið "ávaxtanna" af kjánaskap og testósteronflippi stjórnmálamanna síðustu tíma.

Yfir þessu kerfi Svisslendinga ærist nú fjármálaráðherra Þýskalands, líklega fullur af öfund.  Ekki skrýtið að löndin umhverfis Sviss hafi oft siglt í siðferðilegt strand og ekki kunnað fótum sínum forráð. Þessi lönd hefðu betur farið að ráði Sviss.  :)

Bestu kveðjur frá, Stokkhólmi

Jarðskjálfti í Svíþjóð

Svo hristist líka jörð í Svíaríki sem í öðrum löndum. Þetta sá ég í morgunsjónvarpinu. Skjálfti upp á nærri 3 á Richter-skala skók mildilega jörð í Norðurbottninum á fimmtudagskvöld. Þetta er sjaldgæft hér í Svíþjóð þótt þjóðin hafi fengið að prufa stærri skjálfta. Okkar maður Reynir Böðvarsson var spurður um orsakir og eðli skjálftans.

http://www.dn.se/DNet/jsp/polopoly.jsp?d=147&a=841013 

Alltaf gaman þegar maður sér Íslendinga nefnda í jákvæðu sambandi í fréttum. Ekki oft sem það gerist núna um þessar mundir.  En nú fengu Svíarnir smá skjálfta, þótt vægur væri. :)   Bestu kveðjur til skjálftalandsins norður í Dumbshafi.

And there he glows

Gærdagurinn var langur og strembinn. Ekki beinlínis neinn hvíldardagur þótt hann eigi að kallast það sunnudagurinn. Ég var að vinna frá 08:00 til 20:00 og var orðinn hálfdasaður þegar ég er á leið út frá kirkjunni. Ég tvílæsi dyrunum, kanna hvort ég sjái bæði öryggiskerfisljósin kvikna og sný mér svo frá kirkjudyrunum og held af stað út í rökkrið.  Ég hafði ekki gengið nema nokkur spor þegar mér verður litið niður á litla þúst sem er sjálflýsandi í rökkrinu. Ég skoða þetta nánar og tek upp. Þetta var nýþung lítil stytta, sem ég held að sé úr gipsi. Það merkilega var að hún var máluð með sjálflýsandi hálfglæru efni. Svona leit hún út í myrkrinu:

Eins gott að ég hafði digitalmyndavélina með mér.  Síðan hugsaði ég að styttan eyðilegðist ef það byrjaði að rigna, svo ég stakk henni í pokann hjá mér og hélt áleiðis heim.  Þegar heim var komið sá ég að undir hana var skrifað veffang www.stillalive.eu .  Fór ég á netið í forvitni minni og komst þar að raun um að vegfarendum hefði verið ætlað að taka þessar styttu til handagagns og aðrar styttur (29stk) sem komið hafði verið fyrir víðsvegar um Stokkhólm. Svo nú er ég alsæll eigandi "Glóa" sem er sjálflýsandi stytta úr gipsi, málaður með sjálflýsandi lakki. Voðalega "kitsch"!

(svona lítur "Glói" út að degi til)

Talið aftur í Florida

Já, mr. McCain, verðum við ekki bara að telja allt aftur í Florida? 

McCain sagður sá hatursfræjum

Davíð! Geir! Þið gerðuð okkur að ölmusufólki!

Davíð!  Geir!  Bankastjórar og fjármagns"eigendur". Þið hafið gert okkur að ölmusufólki!  Þessi verða eftirmæli ykkar í sögubókum barna okkar og barnabarna (ef þau lifa af hungrið, kuldann og eymdina) 

Þetta eru hin nýju móðuharðindi. Ofannefndir eru okkar Lakagígar!

http://ekstrabladet.tv/nyheder/indland/article1067129.ece

Hverju var búið að koma undan til á erlenda reikninga?

Já, af hverju er fólk svona hissa?  Auðvitað veit hinn meðalgreindi einstaklingur að þessar fjárhæðir sem nefndar hafa verið í fyrirtækjaviðskiptum í tengslum við verðmæti eigna og fyrirtækja áttu við engan raunveruleika að styðjast.  Mér finnst gaman að spila spilið Monopol. Mér hefur fundist ég vera í jafn raunverulegum leik og litlu jakkafatapabbastrákarnir með skjalatöskurnar á 10 milljónkróna jeppunum sínum.  Ég tel mig í dag, hafa meira vit á fjármálum en þeir, þótt þeir hafi viðskiptamenntun á bakinu, en ég enga.

Fólk hlýtur að hafa séð að þessi hlutabréfamarkaður sem teygir sig út um allan heim hefur sannarlega ekkert bakland. Þetta hef ég sagt og jafnvel skrifað um á blogginu mínu sl. árið. Þessu hef ég og margir aðrir haldið fram í fleiri ár.  Þetta hefur verið leikur með fjármagn fólksins í landinu, með fjármagn sem ekki hefur heldur verið til og ríkið hefur verið með í þessum skuggaleik.

Það sem ég furða mig mest á, er þrælslundin íslenska. Að láta trampa á sér, niðurlægja og svifta sig réttmætum eigum sínum - en gera ekkert í þessu:  Hérna í Svíþjóð myndi fólk ekki þegja og hukrast lúpulegt undir súð bíðandi eftir einhverju kraftaverki á fjármálamarkaðinum.  Gleymið því, það gerist ekki.  Íslendinganna er að sækja sinn rétt. Kalla fólk til ábyrgðar og selja allar eigur stórfyrirtækjanna, bankastofnananna, hringanna og kanna hvað þessir aðilar eiga í útlöndum.

Reiðir viðskiptavinir Landsbankans

Og svo til að hressa upp á fólkið!

Hlustið á þetta: 

http://www.stacken.kth.se/~vladi/orebros_kommunala_musikskola_2008.mp3

Sem er útgáfa af þessu:

http://www.youtube.com/watch?v=ENl4JK6LJ0Y&feature=related

Skilaboð frá Alþingi

Þetta er svo sætt!  Fanna systir skrifaði þetta á msn' ið mitt rétt áðan:

Nú eiga allir að standa saman... verst að menn deildu ekki öllu þegar vel gekk!

 

 

ps. Sat og var að lesa yfir færsluflokkana. Einn heitir "Landsbankadeildin"!!! Soldið kaldhæðið!Hvað verður um þá deildina?

Axlaðu nú ábyrgð á görðum þínum Geir

Það er ljótt að heyra um það talað að Ísland sé gjaldþrota hér í útlöndum. Fólki er ráðlagt að halda sínum fjármálum aðskildum frá öllu sem íslenskt er og fjármálaspekúlantar segja ráðamenn á Íslandi hafa farið á svo svakalegt fyllerí að timburmennirnir séu alls ráðandi og fyllibyttan hafi týnt skónum sínum og seðlaveski.  Hér hafi verið sólundað og það á mjög áberandi máta, þjóðartekjum góðærisáranna og nú sé ekkert til að bregðast við ólánsástandinu.  Þetta sé afar hryggilegt því Íslendingar séu duglegt og vinnusamt fólk - að svo hafi óviturlega verið spilað með opinbert fjármagn!

Óstjórn ríkisstjórna síðustu 13 ára er að þakka. 

Geir Haarde, Halldór Ásgrímsson og Davíð Oddsson. Við, börnin okkar og barnabörn skulu minnast ykkar fyrir óstjórnina alla og fyrir að hafa kafsiglt þjóðarskútuna. Hvílík pólitísk eftirmæli!

Geir: Staðan mjög alvarleg

Glópagull stjórnmálamanna

Það væri synd að segja að núverandi og fyrrverandi stjórnmálamenn bæru hag þjóðarinnar fyrir brjósti. Það væri líklega kallað að fara með ósannindi. Fáar þjóðir hafa haft sambærilega ólukku í sambandi við stjórn sinna mála lengi vel. Líklega væri hægt að taka dæmi úr nútímanum, en mörg þessara eru af svo viðkvæmum toga að maður veigrar við að setja slíkt fram í rituðu máli.  Málfrelsi hefur löngum verið eitt af hornsteinum þeirra réttinda sem við höfum. En oft er best að segja ekki það sem í huganum býr, einfaldlega vegna verðmæta þeirra upplýsinga sem maður býr yfir og þess skaða sem slíkar upplýsingar geta valdið, viljandi eða óviljandi.  "Aðgát skal höfð í nærveru sálar" og "oft má satt kjurrt liggja", fleyg orð sem oft hefur verið haldið á lofti. En því miður skapa aðstæður í daglega lífinu oft forsendur þess að maður verður að hrópa út sannleikann eins og hann er, beittur og særandi.

Ég leyfi mér að hrópa í dag!  Ég vil í dag minnast þeirra manna og kvenna sem staðið hafa að fjármálum íslensku þjóðarinnar á síðustu árum, eru ábyrgir vegna eigin reiði, persónulegrar óvildar, leiða og skorts á óeigingirni, óeigingjörnum kærleika fyrir því hlutverki sem þeir/þær hafa boðið sig fram í.  Þetta fólk er "blindsker [...] vatnslaus ský, sem rekast fyrir vindum, tré sem bera ekki ávöxt að hausti [...] eru ofsalegar hafsbylgjur sem freyða eigin skömmum, reikandi stjörnur...". Þetta er fólkið sem lofaði með drengskaðareiði að standa vörð um hagsmuni þjóðarinnar sem sinna eigin. Þetta er fólkið sem þorir ekki einu sinni að segja frá sannleikanum um eignastöðu sína í íslensku fyrirtækjum.

Og á þetta horfir íslenska þjóðin og lætur trampa á sér.  Líklega hefðum við betur verið sett undir dönsku einveldi en þessum skollaleik!

Áunnið ástand! Fall án fararheillar

Þjóðarskútan hefur lengi verið á leið að feigðarósi sínum. Þetta hefur hver manneskja getað sagt sér, en svo dagljóst að komist hefur ekki verið hjá því að sjá að hverju stefndi. Nú þykjast stjórnmálamenn vera furðu lostnir yfir ástandinu og skömmustulegir trítla alþingismenn til hússins við Austurvöll til að reyna takast á við áskapað ástandið.  Í fréttum hér í Svíþjóð hafa stjórnmálamenn sagt að engin stærri hætta sér sænska banka- og efnahagskerfinu búin, þar sem lengi vel hafi verið lagt til hliðar í góðærinu og síðan að kerfið hafi bara verið hugsað svo að það færist ekki þótt á móti blési litla stund. Líklega hafa Svíar lært bitri reynslu að ef kjölfestan er léttari en yfirbyggingin, ferst skútan. Allir þekkja söguna af byggingu Vasa-skipsins. Fyrir þá sem ekki þekkja þá sorgarsögu skal ég rifja hana upp núna í fáum orðum.

Í Þrettánárastríðinu sem Svíþjóð drógst inn í, vildi Gústaf II Adolf sýna hernaðarmátt sinn og byggja stórt og stæðilegt skip. Skipið var byggt 1626-1628 og var ekkert sparað til byggingar þess.  Þó var ekki byggt samkvæmt reglum um jafnvægi skipsins, burðargetur (staðsetningu lestar) og yfirbyggingu (skreytinga og seglabúnaðar).  Skipið var hlaðið með auka fallbyssudekki en á kostnað kjölfestu skipsins. Skipið var of háreist, aukaþungi var settur of hátt á skipið (fallbyssudekk) og kjölfesta skipsins var ekki nægileg. Þegar skipið var sjósett varð vart við óstöðugleika. Við jómfrúreisu sína þann 10. ágúst 1628, að viðstöddum konungi, hirð, helstu frammámönnum, þúsundum Stokkhólmsbúa og sendiherrum vinveittra og óvinveittra ríkja sigldi Vasa skipið út mót hafi. En knappast hafði skipið sveigt framhjá höfuðstaðnum að það lagðist á hliðna og sökk á fáeinum mínútum. Engu varð bjargað. Fjöldi áhafnarmanna fórst. 

Þetta stolt Svíakonungs var dæmi um það sem enn gerist í dag. Nú er það þjóðarskútan okkar, Ísland, sem tekin er að hallast illskyggilega. Það er ekki nóg að byggja háreist möstur og fylla með seglum og vilja hratt með öðrum, ef búið er að selja kjölfestuna.

Hvað er það sem fólk skilur ekki?

Í Fyrstu Mósebók er hægt að lesa um draum faraós, hvern faraó fékk síðan Jósef til að túlka. Draumurinn byrjaði með að faraó sá sýn:  "Og sjá, upp úr ánni komu sjö kýr, feitar á hold og fallegar útlits og fóru að bíta sefgresið. Og á eftir þeim komu upp aðrar sjö kýr, renglulegar og mjög ljótar útlits og magrar á hold...  [1.Mós. 40:17]  

Jósef túlkaði drauminn svo að fyrst kæmu sjö góð ár, síðan sjö slæm ár. Faraó gerði ráðstafanir og sparaði hvert ár hluta uppskerunnar þegar það gaf góðæri. Þannig átti hann mat þegar illa áraði.  Þessi saga hefur verið þekkt í minnst 3 000 ár.  Hvað er það sem fólk skilur ekki? 

Vissulega hafa ráðherrar og bakastjórar og eigendur hálfhruninna fjármálafyrirtækja mokað undir sig, en hvað með þjóðina sem treysti þeim?

Óttast að spilaborgin hrynji

Kirkja og kannabis

 (mynd)

Hedlundakirkjan í Luleåstifti hér í Svíþjóð sendi um daginn frá sér safnaðarblað. Undir mynd af fallegu laufblaði stóð: ".. opið fyrir þá sem eru opnir og áhugasamir fyrir að purfa nýja hluti". Já sannarlega er kirkjan farin að reyna fyrir sér með mismunandi form auglýsingamennsku. Einhvern veginn efast ég þó um að "opnum og áhugasömum" hafi verið boðið til hassreykinga í safnaðarheimilinu eða fólki boðið til hringreykinga með hinum himnesku friðarpípu. Auðvitað myndi kirkjan fyllast af fólki, það er ekki spurning um það. Líklega myndi þá eitthvað svífa yfir vötnunum annað en orðið og andinn.

Nei svo sannarlega var það ekki með vilja að hassblaðið fékk að skreyta síður safnaðarblaðsins. Ætlunin var að notast við hin fallegu blöð japanska hlynsins, sem er snarlíkur hinum áhrifagefandi græna ættingja sínum af ættinni Cannabis  :)

En eftirspurn eftir fréttablaði Hedlundasafnaðarins hefur aukist og blaðið góðkunna verið söfnuðinum til mestu hjálpar.   :)  

Ekki þjóðstjórn, heldur forsetaskipaða sjálfstæða utanþingsstjórn

Já það er gaman að sjá skelfingarglampa í augum þeirra sem kallast mega feður þeirrar óstjórnar sem nú ríkir í atvinnu- og efnahagsmálum á Íslandi. Kannski er þetta hin svokallaða þórðargleði sem nú hefur skotið upp kollinum hjá mér. Ekki gott það!  En með fyllstu virðingu, eða það sem eftir er af henni hjá mér fyrir stórnvöldum á Íslandi, verð ég að segja að nú er tími til kominn að allir leggist á eitt til að bjarga því sem bjargað verður.

1) Enginn fær hærri mánaðarlaun en 600 000 í landinu í 2 ár.

2) Allur kostnaður sem greiða þarf til ríkisins verði frystur, svo engar breytingar verði þar á í 2 ár.

3) Kaup á nýjum atvinnutækjum s.s. bílum, traktorum, skipum eða flugvélum verði bannaður í 2 ár.

4) Bankar setji raunhæf gjöld fyrir þjónustu sína. Sama á við um vaxtaþróun í landinu.

5) Alþingi verði sent heim, launalaust (sama gildir um ráðherra).

6) Sett verður utanþingsstjórn, skipuð af forseta, sem kallar in ópólitíska ráðgjafa sem verða settir ráðherrar í fyrirfram ákveðinn tíma.

7) Krónan verði tengd norsku krónunni.

 

Seðlabankastjóri viðrar hugmynd um þjóðstjórn