Öll egg í sömu körfu

Maður verður líklega bara að vona að íslensku bankarnir hafi ekki laggt öll eggin sín í sömu körfu.  Hvernig er það annars, getur íslenska ríkið ekki orðið af með skuldir sínar með því að skulda í bönkum sem verða gjaldþrota  :)

Heildarkrafa íslensku bankanna á Lehman 25 milljarðar króna

Kauphallarsvik - eða bara að kunna spila út sínum spilum?

Nú hefur það gerst á ný innan "Kauphallar Íslands" að einhverjum hefur gleymst að lesa reglurnar. Æji, en leiðinlegt. En hvaða máli skiptir þar svo sem? Aurarnir sem þið eruð að velta fyrir ykkur eru hvort eð er bara ímyndaðir peningar. Það er ekkert raunverulegt með það sem þið eruð að gera. Ég hugsa oft til ævintýri Hans Christians Andersen um Nýju fötin keisarans.  Þetta snýst bara um að enginn vill viðurkenna staðreyndir: Að pengingarnir sem þið spilið með eru ekki til. Fyrirtækin sem þið eruð að kaupa og selja eru knappast til, nema þá sem kennitölur eða skuggar þess sem þau eiga að vera, en annað ekki.  Fyrirgefið mér ef ég segi óþægilega hluti, en hér æpir barnið: Hann er allsber, keisarinn er ekki í neinu!

Læt að gamni fylgja með ljóð Steins Steinarr:

Að sigra heiminn er eins og að spila á spil
með spekingslegum svip og taka í nefið.

(Og allt með glöðu geði
er gjarna sett að veði.)

Og þótt þú tapir, það gerir ekkert til,
því það er nefnilega vitlaust gefið. 

Kauphöllin áminnir og beitir Nýsi févíti

Fréttamennska

Hvílík sannindi og spádómsgáfa..

Ég leyfi mér að vittna í grein Moggans: Olmert gefur ekki kost á sér og eru miklar líkur taldar á að sigurvegari kosninganna verði næsti forsætisráðherra landsins.

Hjálpi mér allir heilagir, ó hvað óvænt!  Halló!  Tími til að setja eitthvað vitrænt á fréttasíðuna eða bara sleppa því!

 

Kveðja!   Lesandi

Kosið um arftaka Olmerts

Farið í bankann og takið út peningana ykkar meðan enn er tími

Ísland! farsældafrón og hagsælda hrímhvíta móðir!
Hvar er þín fornaldarfrægð, frelsið og manndáðin best?
Allt er í heiminum hverfult, og stund þíns fegursta frama
lýsir, sem leiftur um nótt, langt fram á horfinni öld.
Landið var fagurt og frítt, og fannhvítir jöklanna tindar,
himininn heiður og blár, hafið var skínandi bjart.

[...]

Svona er feðranna frægð fallin í gleymsku og dá!

Þegar mann setur orðlausan, er best að þegja ellegar notast við orð þeirra sem ekki höfðu ástæðu til að verða orðlausir. Jónas Hallgrímsson, eitt þjóðskáldanna gaf tilfinníngum mínum orð og þakka ég honum þau. Drápan Ísland ort sennilega eitthvað kringum árið 1835. Orðin fá nýtt líf og mér verður hugsað til síðustu ferðar minnar til Íslands núna á dögunum. Jónas hafði verið á Þingvöllum og séð sjálfur, með eigin augum fornaldararfinn. Samangrónar þóftir og mosavaxnar breiður á fornum götum þingmanna liðinna tíma. Hugur hans leiddi tilbaka til þess tíma sem söguskrif miðalda greina frá; glæsilegum mönnum og konum, nýsigldum frá löndum aðeins af nöfnunum þekkt, hlaðnir frásögum, fréttum og afrekslaunum hið ytra. Á völlunum gaf að líta þverskurð hinnar hreyfanlegu þjóðar á Íslandi, þeirra sem áttu heimangengt, þeirra sem áttu erindi, voru erindi eða vildu efna til erinda. Hér voru lokadómar kvaðnir upp, hér mættust heiðnir og kristnir. Hér mættust menningarheimar.   Það er skrýtið að hugsa til þess að Þingvellir séu komnir á heimsmenningarverðmætalista UNESCO.  Verndun og viðgangur staðarins er í brennidepli, nýtt klósett hefur verið reist síðan ég var á Þingvöllum síðast. Jú og einn stuttur útsýnispallur hefur skotið upp kollinum.  Þingvellir, þessi margmerkilegi staður hefur verið settur undir vernd heimssamtaka. Einhvernveginn finnst mér það gott - en samtímist hryggilegt. Staðurinn er í öndunarvél að nauðsynjalausu. Þingvellir mega ekki ofverndast, heldur ekki troðast niður.  Þangar sækir íslenskt lýðræði sinn styrk, ekki á Austurvöll. Þangað ætti fólk að streyma og dvelja, staldra við og spyrja sig: Bíddu - erum við á réttri leið?

Það laukst upp fyrir mér hversu mikið allt hefur í raun breyst á Íslandi. Ekki bara þau rétt fjögur ár sem ég hef búið í Svíþjóð, heldur líka þau ár innan ég fluttist sem ég kannski var blindur á breytingarnar. Ég hugsa oft til Íslands. Mér virðist sem Íslendingar séu allir á fjárhagslegum og andlegum sjálfsmorðshugleiðingum. Mig langaði mest að æpa: VAKNIÐ!  Hvað er að Íslendingum í umferðinni, hvað er að því að standa í röð, hvað er að því að geta ekki keypt neitt fyrir 10kr pening?  Ég man þegar ég var að læra sund í Breiðagerðisskólasundlauginni, að ég tók oft með mér kannski 2kr.  Fyrir 10aura fékk ég litla súkkulaðikúlu/súkkulaðismáegg í litfjörugum álpappír í Grímsbæ. Ég keypti kannski 10 smáegg og hélt eftir hinni krónunni til seinni tíma.

Lehman Brothers er eitt dæmi þess sem er að gerast. Fólk skilur ekki fjármál lengur. Fólk líður af ónæmi fyrir tölum. Enginn er á varðbergi lengur fyrir því sem er í raun að gerast. Á laugardagskvöld sem var vorum við nokkur hérna heima og eftir að hafa borðað góðan mat sátum við og spiluðum Matador (eða það sem oft hefur líka verið nefnt: Monopol).  Mér fannst eins og ég væri hreinlega að spila með alvöru peninga. Þangað til einhver sagði við mig; "Baldur vertu djarfur, kauptu götu, betra að kaupa hana en missa af henni næst".  Mig vantaði ekkert umrædda götu, átti ekki neitt í þessum lit og ver á höttunum eftir einhverju annari.  "Kaupi ég hana, á ég ekki næga peninga til að brugðist við áhættuspilum og leigugjöldum" sagði ég og ætlaði að gefa teningana til næsta spilafélaga.  "Veðsettu bara eitthvað" var svarið.   Ég hugsaði með mér: WOW, er þetta svona sem efnahagsspekúlantar hins "vestræna" heims hugsa?  Er þetta jafn alvörugefið allt? Getur verið að það sé jafn mikið fjárhagslegt fastland að baki gjörða þeirra og þess sem ég átti að gera í spilinu?

Innistæður eiga bankarnir engar á Íslandi. Allir ættu að fara á morgun og taka lausafé sitt út og reyna að koma þeim í erlenda valútu. Íslenska krónan er að verða einskis virði og bankarnir tómir að innan eins dæmin munu sanna. Stórar tölur og orð háttsettra manna í efnahagslífi og "fjármálafyrirtækjum" eru orðin tóm. Þessi leikur með prósentur, vaxtatölur, hlutabréf, lánskostnað, efnahagsspár, ríkisfjármál, afkomutölur eru orðin tóm. Því miður! 

Ekkert fyrirtæki er eins mikils virði og það er skrásett á hlutabréfaþingi. Þetta eru allt: Óraunverulegar tölur, peningar sem ekki eru til og leikur með fólk og eiginfé þess.

Mér verður enn og aftur hugsað til frásagnanna af efnahagshruninu í Bandaríkjum Norður Ameríku á þriðja áratugnum. Þetta er að verða staðreynd aftur. 

Þekkt andlit, gleymdir einstaklingar

Eftirmiðdaginn í dag fór ég á fyrirlestur í listfræði í Nationalmuseum hérna í Stokkhólmi. Það var prófessor Elizabeth Cropper sem fjallaði um Parmigianino´s Antea: A Perfect Beauty in context. Fyrirlestur hennar vakti spurningar hjá mér um hina þúsundir málverka, teikninga, höggmynda og síðast en ekki síst ljósmynda sem sýna fólk, andlit sem á sínum tíma voru þekkt, dáð og þurftu ekki kynningar við, en í dag eru gleymd. Þetta er kannski hlutskipti flestra, að falla í duftsins gleymsku. Mér varð hugsað til Parísar Hilton, Marilyns Monroe, Naomis Campell, Toms Cruise, Ingridar Bergman...   Þegar allar forgengilegar kvikmyndir og tímarit verða horfin gleymskunni að bráð. Munu þessi andlit standa sem vitnisburður fegurðar, helgi lífs, vits og þekkingar?  Standa þessi andlit sem vitnisburður hins góða, vitræna og sem horfnir holdgervingar liðinnar tíðar - eftirkomendum okkar til þekkingar?  Eða munu þessi andlit standa eftir sem draugar fortíðar nokkuð sem verður þekkingarlausri túlkun framtíðar að bráð?

Vert umhugsunar

Eftir Ísland koma myndir!

Ísland 2. ágúst - 8. ágúst 2008 

Jæja, þá er maður kominn úr annars vel lukkaðri ferð "heim" til Íslands. Ég sit hérna við tölvuna mína í Stokkhólmi og er að hugsa tilbaka til yndislegra daga með fjölskyldunni minni og börnum. Góðir dagar, með góðu veðri og sól í sinni. Ég á allar þakkir til foreldra minna fyrir að skapa það umhverfi sem mér er kærast og mér líður best í. Í þessu umhverfi gat ég hitt börnin mín Nikulás og Magdalenu og voru það dýrmætar stundir, þótt stuttur tími væri mér gefinn. Slíkar stundir eru mér og foreldrum mínum dýrmætari en orð fá lýst.   Í morgun kvað ég Ísland í flugstöð Leifs Eiríkssonar. Mér var horft upp í loftið þar sem listaverk Leifs Breiðfjörð hangir í loftinu.  Mér fannst það eins og segja allt hefur þá tilhneigingu að fara vel... Blástu nú í seglin mín og gefðu mér byr.

Ferðin var i nokkrum tengslum við skólaferðalag útskriftarbekkjar Adolf Fredrik Musikklasser sem er tónlistarskóli hérna í Stokkhólmi, einn í röð hinna bestu á Norðurlöndunum. Saman með foreldrum, kórstjóra og skipuleggjendum var þetta hópur upp á 40 manns. Tónleikar voru haldnir í Langholtskirkju í Reykjavík og í Skálholtsdómkirkju. Sömuleiðis söng kórinn við messu í Langholtskirkju á sunnudag var. Ég var leiðsögumaður hópsins í nokkrum ferðum og var gaman að geta orðið þeim að liðsinni, enda undirbúningur ferðarinnar búinn að standa alllengi. Allt hafði gengið vel í þeim undirbúningi fyrir utan tilraunir okkar að fá upplýsingar frá Norræna húsinu í Reykjavík. Þaðan bárust engin svör þótt reynt væri að skrifa til allnokkurra tölvupóstfanga í starfsemi hússins. Þetta var harla leiðinlegt afspurnar.  Ferð unga syngjandi fólksins gekk vel og allir voru glaðir og ánægðir.

 

Ferðin austur i Haukadal og upp að Hvítá, Skálholti og Þingvöllum var hressandi. Langt síðan ég hef verið þar á ferð. Náttúrufegurðin var algjör eins og gjarnan er með íslenska náttúru. Ég tók helling af ljósmyndum á þessu flakki okkar og læt ég hérna fylgja með eina af undurfögrum bergmyndunum eða svokölluðu kaðlabergi eða hraunmyndun sem oft tengist storknun yfirborðs helluhrauns. Helluhraun er fallegt og víða í náttúrunni virðist manni sem það sé eins og storknuð súkkulaði eða karmellusósa á ís.

 

 

 

Elgveiðin hafin

 

Einmitt!  Elgveiðin er hafin. Ekki þó á Íslandi, heldur í Svíþjóð.  Nú er hafinn sá tími þegar maður er þakklátur fyrir að maður er ekki elgur. Japp, veiðsísonið er hafið og ekkert við því að gera. Veiði er samkvæmt heimildum mínum leyfð um alla Svíþjóð frá og með deginum í dag, fyrir utan á Gotlandi - en þar eru engir elgar. Þó hefur stjórnvöldum fundist það ráð að banna elgveiðina þar með sérstakri reglugerð, þannig að fólk sé ekki að vafra um með hólkinn, skimandi efitir einhverju sem líkist elg.  Þetta er kannski bara góð hugmynd. SKILJIÐ SKOTVOPNIN EFTIR HEIMA!

Svíarnir segja að maður verði að veiða minnst 100 000 elgi á hverju ári svo að það verði hægt að sjá skógana fyrir elgum. Fjölgunin hafi verið mikil, eða mest í byrjun níunda áratugarins, en þá er áætlað að um 600 000 elgir hafi verið á stjákli - vappandi um skógana, brytjandi þá niður og étandi.  Núna er þetta meira "under controle". 

Já, það er ekkert gaman að vera elgur núna!  Fy fan, nej!

 

Hvílíkur prólóg til Íslandsferðar!

Ég lít nú yfir vinnuborðið mitt og bara styn!  Allir þessir pappírar, rusl, óskilgreint pappírsflóð, skipulagt kaos: Stundarskrár, lykil og lausnarorð á háskólavefina, skráningarblöð, ljósmyndir, hjónavígslubókanir, skírnareyðublöð, nýjar skólabækur, síminn, hleðslutæki, kortageymslan, CD-ar, heftari, umslög úff.... of langt mál að telja upp!  Í miðjunni er litla ljósið frá börnunum mínum Magdalenu og Nikulási sem ég fékk í jólagjöf fyrir rúmum þremur árum. Ljósið sem var í er fyrir löngu brunnið, en ég set alltaf nýtt og kveiki á því á hverjum degi og hverju kvöldi þegar ég er heima og gæti ljóssins. Lítið leiðarljós, bænaljós fyrir börnin mín.

Á morgun fer ég til Íslands í stutta heimsókn. Það er langt síðan ég var á Íslandi síðast. Það mun hafa verið í febrúar sem ég leit ættland mitt augum, elskulega fjölskyldu og börnin mín. Of langur tími. Ég er að reyna núna að koma skipulagi á næstu daga hér í Svíþjóð. Skólarnir eru byrjaðir og geri ég því ráðstafanir vegna þeirra tíma sem ég verð ekki viðstaddur við. Fékk frí í kirkjunni þessa daga. Tek í staðinn vinnu þegar ég kem heim aftur til Stokkhólms. Reyndar vann ég tvöfallt í gær til að vinna af mér tvo daga í næstu viku. Það verður gott að komast frá þessu öllu í nokkra daga og smjúga inn í hversdaginn á Íslandi, góða Íslandi.  Hlakka óumræðanlega að geta bara sest niður á fallega æskuheimilinu mínu og notið góða kaffisins heima og verið meðal þeirra sem eru mér svo kærir.

Það er eins og náttúran sé að undirbúa mig undir Íslandsferð, því hérna var kallt í morgun og gjóla. Íslenskt veður... eller hur! Í CD spilarnum er Sarastro að syngja í Töfraflautunni. Trú, kærleiki, einlægleiki, sannleiki, fyrirgefning - að vera manneskja!  Um gildi þess að vera manneskja. Hvílíkur yndislegur texti. Hið sammannlega, breyskleikan og umburðarlyndið. Kærleikan sem hver manneskja skal bera til annara.  Agape!  eins og það stóð í grískunni! Hvílikur prólóg til Íslandsferðar!   

Fékk bréf frá gömlum vinum í Danmörku, Birthe og Kay í umliðinni viku. Þau spurðu mig hvort ég væri ekki til í að senda þeim myndir af fjölskyldunni og sérstaklega börnunum mínum. Þetta er svo ljúft og gott fólk. Alltaf senda þau gjafir á afmælumog jólum til krílanna minna. Ég sendi þeim svo myndir þegar ég kem heim aftur frá Íslandi. Svona fólk eru burðarstólpar samfélagsins.  Talandi um vini og vinskap. Ég var að vinna í kirkjunni í gærkvöldi. Gestur þar kom til mín og spurði mig hvort ég værir ekki Baldur, Íslendingurinn?  Ég jánkaði því. "Jú" sagði hann "þú ert prestur frá Íslandi - kannski þekkir þú gamlan og góðan vin minn frá Íslandi, Kristjan Boooooooason?"  Jú, sannarlega kannast ég við gamla kennarann minn sr. Kristján Búason, grískudósent!  Við spjölluðum alllengi saman og sagði hann mér margt skemmtilegt. Kannski fór svo vel á með okkur því báðir vorum við jú útlendir, hann Ameríkani og ég það sem ég er. Ósköp getur heimurinn verið lítill!  Jæja, best að halda áfram með tiltektina hér.  Sjáumst Ísland!