Öll egg í sömu körfu

Maður verður líklega bara að vona að íslensku bankarnir hafi ekki laggt öll eggin sín í sömu körfu.  Hvernig er það annars, getur íslenska ríkið ekki orðið af með skuldir sínar með því að skulda í bönkum sem verða gjaldþrota  :)

Heildarkrafa íslensku bankanna á Lehman 25 milljarðar króna

Kauphallarsvik - eða bara að kunna spila út sínum spilum?

Nú hefur það gerst á ný innan "Kauphallar Íslands" að einhverjum hefur gleymst að lesa reglurnar. Æji, en leiðinlegt. En hvaða máli skiptir þar svo sem? Aurarnir sem þið eruð að velta fyrir ykkur eru hvort eð er bara ímyndaðir peningar. Það er ekkert raunverulegt með það sem þið eruð að gera. Ég hugsa oft til ævintýri Hans Christians Andersen um Nýju fötin keisarans.  Þetta snýst bara um að enginn vill viðurkenna staðreyndir: Að pengingarnir sem þið spilið með eru ekki til. Fyrirtækin sem þið eruð að kaupa og selja eru knappast til, nema þá sem kennitölur eða skuggar þess sem þau eiga að vera, en annað ekki.  Fyrirgefið mér ef ég segi óþægilega hluti, en hér æpir barnið: Hann er allsber, keisarinn er ekki í neinu!

Læt að gamni fylgja með ljóð Steins Steinarr:

Að sigra heiminn er eins og að spila á spil
með spekingslegum svip og taka í nefið.

(Og allt með glöðu geði
er gjarna sett að veði.)

Og þótt þú tapir, það gerir ekkert til,
því það er nefnilega vitlaust gefið. 

Kauphöllin áminnir og beitir Nýsi févíti

Fréttamennska

Hvílík sannindi og spádómsgáfa..

Ég leyfi mér að vittna í grein Moggans: Olmert gefur ekki kost á sér og eru miklar líkur taldar á að sigurvegari kosninganna verði næsti forsætisráðherra landsins.

Hjálpi mér allir heilagir, ó hvað óvænt!  Halló!  Tími til að setja eitthvað vitrænt á fréttasíðuna eða bara sleppa því!

 

Kveðja!   Lesandi

Kosið um arftaka Olmerts

Farið í bankann og takið út peningana ykkar meðan enn er tími

Ísland! farsældafrón og hagsælda hrímhvíta móðir!
Hvar er þín fornaldarfrægð, frelsið og manndáðin best?
Allt er í heiminum hverfult, og stund þíns fegursta frama
lýsir, sem leiftur um nótt, langt fram á horfinni öld.
Landið var fagurt og frítt, og fannhvítir jöklanna tindar,
himininn heiður og blár, hafið var skínandi bjart.

[...]

Svona er feðranna frægð fallin í gleymsku og dá!

Þegar mann setur orðlausan, er best að þegja ellegar notast við orð þeirra sem ekki höfðu ástæðu til að verða orðlausir. Jónas Hallgrímsson, eitt þjóðskáldanna gaf tilfinníngum mínum orð og þakka ég honum þau. Drápan Ísland ort sennilega eitthvað kringum árið 1835. Orðin fá nýtt líf og mér verður hugsað til síðustu ferðar minnar til Íslands núna á dögunum. Jónas hafði verið á Þingvöllum og séð sjálfur, með eigin augum fornaldararfinn. Samangrónar þóftir og mosavaxnar breiður á fornum götum þingmanna liðinna tíma. Hugur hans leiddi tilbaka til þess tíma sem söguskrif miðalda greina frá; glæsilegum mönnum og konum, nýsigldum frá löndum aðeins af nöfnunum þekkt, hlaðnir frásögum, fréttum og afrekslaunum hið ytra. Á völlunum gaf að líta þverskurð hinnar hreyfanlegu þjóðar á Íslandi, þeirra sem áttu heimangengt, þeirra sem áttu erindi, voru erindi eða vildu efna til erinda. Hér voru lokadómar kvaðnir upp, hér mættust heiðnir og kristnir. Hér mættust menningarheimar.   Það er skrýtið að hugsa til þess að Þingvellir séu komnir á heimsmenningarverðmætalista UNESCO.  Verndun og viðgangur staðarins er í brennidepli, nýtt klósett hefur verið reist síðan ég var á Þingvöllum síðast. Jú og einn stuttur útsýnispallur hefur skotið upp kollinum.  Þingvellir, þessi margmerkilegi staður hefur verið settur undir vernd heimssamtaka. Einhvernveginn finnst mér það gott - en samtímist hryggilegt. Staðurinn er í öndunarvél að nauðsynjalausu. Þingvellir mega ekki ofverndast, heldur ekki troðast niður.  Þangar sækir íslenskt lýðræði sinn styrk, ekki á Austurvöll. Þangað ætti fólk að streyma og dvelja, staldra við og spyrja sig: Bíddu - erum við á réttri leið?

Það laukst upp fyrir mér hversu mikið allt hefur í raun breyst á Íslandi. Ekki bara þau rétt fjögur ár sem ég hef búið í Svíþjóð, heldur líka þau ár innan ég fluttist sem ég kannski var blindur á breytingarnar. Ég hugsa oft til Íslands. Mér virðist sem Íslendingar séu allir á fjárhagslegum og andlegum sjálfsmorðshugleiðingum. Mig langaði mest að æpa: VAKNIÐ!  Hvað er að Íslendingum í umferðinni, hvað er að því að standa í röð, hvað er að því að geta ekki keypt neitt fyrir 10kr pening?  Ég man þegar ég var að læra sund í Breiðagerðisskólasundlauginni, að ég tók oft með mér kannski 2kr.  Fyrir 10aura fékk ég litla súkkulaðikúlu/súkkulaðismáegg í litfjörugum álpappír í Grímsbæ. Ég keypti kannski 10 smáegg og hélt eftir hinni krónunni til seinni tíma.

Lehman Brothers er eitt dæmi þess sem er að gerast. Fólk skilur ekki fjármál lengur. Fólk líður af ónæmi fyrir tölum. Enginn er á varðbergi lengur fyrir því sem er í raun að gerast. Á laugardagskvöld sem var vorum við nokkur hérna heima og eftir að hafa borðað góðan mat sátum við og spiluðum Matador (eða það sem oft hefur líka verið nefnt: Monopol).  Mér fannst eins og ég væri hreinlega að spila með alvöru peninga. Þangað til einhver sagði við mig; "Baldur vertu djarfur, kauptu götu, betra að kaupa hana en missa af henni næst".  Mig vantaði ekkert umrædda götu, átti ekki neitt í þessum lit og ver á höttunum eftir einhverju annari.  "Kaupi ég hana, á ég ekki næga peninga til að brugðist við áhættuspilum og leigugjöldum" sagði ég og ætlaði að gefa teningana til næsta spilafélaga.  "Veðsettu bara eitthvað" var svarið.   Ég hugsaði með mér: WOW, er þetta svona sem efnahagsspekúlantar hins "vestræna" heims hugsa?  Er þetta jafn alvörugefið allt? Getur verið að það sé jafn mikið fjárhagslegt fastland að baki gjörða þeirra og þess sem ég átti að gera í spilinu?

Innistæður eiga bankarnir engar á Íslandi. Allir ættu að fara á morgun og taka lausafé sitt út og reyna að koma þeim í erlenda valútu. Íslenska krónan er að verða einskis virði og bankarnir tómir að innan eins dæmin munu sanna. Stórar tölur og orð háttsettra manna í efnahagslífi og "fjármálafyrirtækjum" eru orðin tóm. Þessi leikur með prósentur, vaxtatölur, hlutabréf, lánskostnað, efnahagsspár, ríkisfjármál, afkomutölur eru orðin tóm. Því miður! 

Ekkert fyrirtæki er eins mikils virði og það er skrásett á hlutabréfaþingi. Þetta eru allt: Óraunverulegar tölur, peningar sem ekki eru til og leikur með fólk og eiginfé þess.

Mér verður enn og aftur hugsað til frásagnanna af efnahagshruninu í Bandaríkjum Norður Ameríku á þriðja áratugnum. Þetta er að verða staðreynd aftur. 

Þekkt andlit, gleymdir einstaklingar

Eftirmiðdaginn í dag fór ég á fyrirlestur í listfræði í Nationalmuseum hérna í Stokkhólmi. Það var prófessor Elizabeth Cropper sem fjallaði um Parmigianino´s Antea: A Perfect Beauty in context. Fyrirlestur hennar vakti spurningar hjá mér um hina þúsundir málverka, teikninga, höggmynda og síðast en ekki síst ljósmynda sem sýna fólk, andlit sem á sínum tíma voru þekkt, dáð og þurftu ekki kynningar við, en í dag eru gleymd. Þetta er kannski hlutskipti flestra, að falla í duftsins gleymsku. Mér varð hugsað til Parísar Hilton, Marilyns Monroe, Naomis Campell, Toms Cruise, Ingridar Bergman...   Þegar allar forgengilegar kvikmyndir og tímarit verða horfin gleymskunni að bráð. Munu þessi andlit standa sem vitnisburður fegurðar, helgi lífs, vits og þekkingar?  Standa þessi andlit sem vitnisburður hins góða, vitræna og sem horfnir holdgervingar liðinnar tíðar - eftirkomendum okkar til þekkingar?  Eða munu þessi andlit standa eftir sem draugar fortíðar nokkuð sem verður þekkingarlausri túlkun framtíðar að bráð?

Vert umhugsunar

Eftir Ísland koma myndir!

Ísland 2. ágúst - 8. ágúst 2008 

Jæja, þá er maður kominn úr annars vel lukkaðri ferð "heim" til Íslands. Ég sit hérna við tölvuna mína í Stokkhólmi og er að hugsa tilbaka til yndislegra daga með fjölskyldunni minni og börnum. Góðir dagar, með góðu veðri og sól í sinni. Ég á allar þakkir til foreldra minna fyrir að skapa það umhverfi sem mér er kærast og mér líður best í. Í þessu umhverfi gat ég hitt börnin mín Nikulás og Magdalenu og voru það dýrmætar stundir, þótt stuttur tími væri mér gefinn. Slíkar stundir eru mér og foreldrum mínum dýrmætari en orð fá lýst.   Í morgun kvað ég Ísland í flugstöð Leifs Eiríkssonar. Mér var horft upp í loftið þar sem listaverk Leifs Breiðfjörð hangir í loftinu.  Mér fannst það eins og segja allt hefur þá tilhneigingu að fara vel... Blástu nú í seglin mín og gefðu mér byr.

Ferðin var i nokkrum tengslum við skólaferðalag útskriftarbekkjar Adolf Fredrik Musikklasser sem er tónlistarskóli hérna í Stokkhólmi, einn í röð hinna bestu á Norðurlöndunum. Saman með foreldrum, kórstjóra og skipuleggjendum var þetta hópur upp á 40 manns. Tónleikar voru haldnir í Langholtskirkju í Reykjavík og í Skálholtsdómkirkju. Sömuleiðis söng kórinn við messu í Langholtskirkju á sunnudag var. Ég var leiðsögumaður hópsins í nokkrum ferðum og var gaman að geta orðið þeim að liðsinni, enda undirbúningur ferðarinnar búinn að standa alllengi. Allt hafði gengið vel í þeim undirbúningi fyrir utan tilraunir okkar að fá upplýsingar frá Norræna húsinu í Reykjavík. Þaðan bárust engin svör þótt reynt væri að skrifa til allnokkurra tölvupóstfanga í starfsemi hússins. Þetta var harla leiðinlegt afspurnar.  Ferð unga syngjandi fólksins gekk vel og allir voru glaðir og ánægðir.

 

Ferðin austur i Haukadal og upp að Hvítá, Skálholti og Þingvöllum var hressandi. Langt síðan ég hef verið þar á ferð. Náttúrufegurðin var algjör eins og gjarnan er með íslenska náttúru. Ég tók helling af ljósmyndum á þessu flakki okkar og læt ég hérna fylgja með eina af undurfögrum bergmyndunum eða svokölluðu kaðlabergi eða hraunmyndun sem oft tengist storknun yfirborðs helluhrauns. Helluhraun er fallegt og víða í náttúrunni virðist manni sem það sé eins og storknuð súkkulaði eða karmellusósa á ís.

 

 

 

Elgveiðin hafin

 

Einmitt!  Elgveiðin er hafin. Ekki þó á Íslandi, heldur í Svíþjóð.  Nú er hafinn sá tími þegar maður er þakklátur fyrir að maður er ekki elgur. Japp, veiðsísonið er hafið og ekkert við því að gera. Veiði er samkvæmt heimildum mínum leyfð um alla Svíþjóð frá og með deginum í dag, fyrir utan á Gotlandi - en þar eru engir elgar. Þó hefur stjórnvöldum fundist það ráð að banna elgveiðina þar með sérstakri reglugerð, þannig að fólk sé ekki að vafra um með hólkinn, skimandi efitir einhverju sem líkist elg.  Þetta er kannski bara góð hugmynd. SKILJIÐ SKOTVOPNIN EFTIR HEIMA!

Svíarnir segja að maður verði að veiða minnst 100 000 elgi á hverju ári svo að það verði hægt að sjá skógana fyrir elgum. Fjölgunin hafi verið mikil, eða mest í byrjun níunda áratugarins, en þá er áætlað að um 600 000 elgir hafi verið á stjákli - vappandi um skógana, brytjandi þá niður og étandi.  Núna er þetta meira "under controle". 

Já, það er ekkert gaman að vera elgur núna!  Fy fan, nej!

 

Hvílíkur prólóg til Íslandsferðar!

Ég lít nú yfir vinnuborðið mitt og bara styn!  Allir þessir pappírar, rusl, óskilgreint pappírsflóð, skipulagt kaos: Stundarskrár, lykil og lausnarorð á háskólavefina, skráningarblöð, ljósmyndir, hjónavígslubókanir, skírnareyðublöð, nýjar skólabækur, síminn, hleðslutæki, kortageymslan, CD-ar, heftari, umslög úff.... of langt mál að telja upp!  Í miðjunni er litla ljósið frá börnunum mínum Magdalenu og Nikulási sem ég fékk í jólagjöf fyrir rúmum þremur árum. Ljósið sem var í er fyrir löngu brunnið, en ég set alltaf nýtt og kveiki á því á hverjum degi og hverju kvöldi þegar ég er heima og gæti ljóssins. Lítið leiðarljós, bænaljós fyrir börnin mín.

Á morgun fer ég til Íslands í stutta heimsókn. Það er langt síðan ég var á Íslandi síðast. Það mun hafa verið í febrúar sem ég leit ættland mitt augum, elskulega fjölskyldu og börnin mín. Of langur tími. Ég er að reyna núna að koma skipulagi á næstu daga hér í Svíþjóð. Skólarnir eru byrjaðir og geri ég því ráðstafanir vegna þeirra tíma sem ég verð ekki viðstaddur við. Fékk frí í kirkjunni þessa daga. Tek í staðinn vinnu þegar ég kem heim aftur til Stokkhólms. Reyndar vann ég tvöfallt í gær til að vinna af mér tvo daga í næstu viku. Það verður gott að komast frá þessu öllu í nokkra daga og smjúga inn í hversdaginn á Íslandi, góða Íslandi.  Hlakka óumræðanlega að geta bara sest niður á fallega æskuheimilinu mínu og notið góða kaffisins heima og verið meðal þeirra sem eru mér svo kærir.

Það er eins og náttúran sé að undirbúa mig undir Íslandsferð, því hérna var kallt í morgun og gjóla. Íslenskt veður... eller hur! Í CD spilarnum er Sarastro að syngja í Töfraflautunni. Trú, kærleiki, einlægleiki, sannleiki, fyrirgefning - að vera manneskja!  Um gildi þess að vera manneskja. Hvílíkur yndislegur texti. Hið sammannlega, breyskleikan og umburðarlyndið. Kærleikan sem hver manneskja skal bera til annara.  Agape!  eins og það stóð í grískunni! Hvílikur prólóg til Íslandsferðar!   

Fékk bréf frá gömlum vinum í Danmörku, Birthe og Kay í umliðinni viku. Þau spurðu mig hvort ég væri ekki til í að senda þeim myndir af fjölskyldunni og sérstaklega börnunum mínum. Þetta er svo ljúft og gott fólk. Alltaf senda þau gjafir á afmælumog jólum til krílanna minna. Ég sendi þeim svo myndir þegar ég kem heim aftur frá Íslandi. Svona fólk eru burðarstólpar samfélagsins.  Talandi um vini og vinskap. Ég var að vinna í kirkjunni í gærkvöldi. Gestur þar kom til mín og spurði mig hvort ég værir ekki Baldur, Íslendingurinn?  Ég jánkaði því. "Jú" sagði hann "þú ert prestur frá Íslandi - kannski þekkir þú gamlan og góðan vin minn frá Íslandi, Kristjan Boooooooason?"  Jú, sannarlega kannast ég við gamla kennarann minn sr. Kristján Búason, grískudósent!  Við spjölluðum alllengi saman og sagði hann mér margt skemmtilegt. Kannski fór svo vel á með okkur því báðir vorum við jú útlendir, hann Ameríkani og ég það sem ég er. Ósköp getur heimurinn verið lítill!  Jæja, best að halda áfram með tiltektina hér.  Sjáumst Ísland!

Masjävlar (2004)

Í kvöld hef ég horft á sænsku kvikmyndina Masjävlar. Kvikmyndin var sýna á SVT1 það er að segja RÚV þeirra Svía. Kvikmyndin var svo skemmtilega sammannleg og falleg með öllum tilbrigðum sínum við mannlega náttúru, litfengi og fegurð í ljótleika - þetta var eins og paletta hins sammannlega. Sögusviðið var í stuttu máli það að ung kona kemur heim frá stórborginni í sveitina til að samfagna föður sínum sjötugum. Hún, hún sem hið þögla vitni lífsins í sænsku Dölunum er skyndilega fangin í tilfinninganna ólgusjó - knappas sundfær sjálf vegna eigin tilfinningabyrðar.  Ofurseld tilfinningum dregst hún inn í stórdramatískt fjölskyldulífið sem sannarlega hefur ekki sýnt sitt rétta andlit lengi. Ausið hefur verið eldsneyti í gegnum árin á andlega köstinn sem við hátíðahöldin í sambandi við afmæli föður hennar.  Nú er kösturinn síðan fyrir margt löngu síðan gegnósa. Tundið frá tilfinningabombu hátíðarhalda tendrar bólið stóra og stuttlifaða. Niðurstaða myndarinnar er ein stór tilfinningasúpa hinna miklu fórna en síðan hinna stóru sátta.

Frábær kvikmynd með góðum leikurum sem hver á eftir öðrum gerir sitt besta og meira til. Þeir helstu: Sofia Helin, Barbro Enberg, Joakim Lindblad, Lars-Gunnar Aronsson.

 

Fánaborg hvað þá!

Fánaborg! 

 

Þetta er nú bara einn fáni. Fánaborg er síðast þegar ég vissi þegar mörgum fánum er safnað saman í þéttri uppsetningu fánastanga - öðrum kosti að gerð sé svona "fánaborg" með því að hvirfla saman ca. 5 fána. 

Íslensk fánaborg í Aþenu

Álftir á Lappkerinu - vangaveltur um líf

Lífið er eins og spírall, spírall sem vefst eins og vera ber um sig sjálfan, gormur sem verður eins og tákn fyrir hið síendurtekna í lífinu og samtímis framvindu lífsins um leið.  Aftur og aftur er maður minntur á það sem liðið er, gott og slæmt.  Líf mitt kemur að vera svona – rétt eins og annara og við því er lítið að gera. Maður getur lært af endurteknum svipmyndum frá hinu liðna og hugsað fram í ókunna myrkrið sem bíður okkar allra að stíga inn í. Myrkrið er ekki endilega neikvætt. Heldur tákn fyrir hið ókunna, óvissu og hið hulda. Um helgina annaðist ég sem fulltrúi dómkirkjusafnaðarins hér í Stokkhólmi hjónavígslu í kirkjunni minni. Þarna var fallegt par á ferð sem á sér bjarta framtíð. Með fyrirbæn, handyfirlagningu og blessun Drottins sendum við þau út í lífið. Mér varð óneitanlega hugsað til þeirra hjónavígslna sem ég hef annast og svo til þess tíma þá er ég stóð í sömu fótsporum. Allt virtist vera svo bjart og framtíðin falleg og heillandi, sem hún var.  En svo skiptast veður og áttir og það sem ekki á að gerast gerist. Það sem ekki var til í myndinni í upphafi skýtur upp kollinum.  Mismunandi áherslur, langanir, líf – tveir ólíkir vegir skilja sundur hinn þegar venjulega veg.  Á sunnudag átti ég frí úr vinnunni. Ég var mest heima og hugsaði um lífið og tilveruna. Ég setti upp forrit í tölvunni minni sem ég þarf til að geta verið í fjarnáminu í Falun í Dölunum og pantaði mikilvægustu skólabókina sem ég svo fékk með pósti í gær.  Vangaveltur mínar fjölluðu þann daginn um „stríð og frið“.  Hér á ég ekki við hið fræga rit Leó greifa Tolstoy, en mínir þankar fjölluðu engu minna um líf, æsku, kærleika, ást, hrörnun, öldrun lífið og dauðann.  Lifandi gekk ég um litla skóginn umhverfis Stóra Skuggan, sunnan Lappkersins. Ungviði álftanna, móbrúnir ungar þeirra, ófleygir svömluðu milli foreldra sinna þarna úti á litla Lappkerinu. Fannhvítir foreldrarnir höfðu auga með að enginn kæmi of nærri ungunum. Þetta spennuspil á litla Lappkerinu er sannarlega sjónarspil.  Ungar andanna sem syntu allt umkring létu lítið á sér bera og voru í skjóli af foreldrum sínum. Svanirnir svo stórir sem þeir eru gátu hæglega bitið í sundur eða slegið ungana niður dauða með þungum vængjaslögum sínum.  Allir vissu sinn stað og sinn sess í samfélagi litla Lappkersins. Barátta lifsins mót dauða og ögrun umhverfisins.  Ég á líka litla unga sem synt hafa nú í 4 ár á sínu óaðgengilega vatni. Þeir vaxa og dafna og þekkja umhverfi sitt. Þeir eru ungar viljasterkra foreldra. Foreldra sem myndu gefa líf sitt væri það þeim til lífs steðjaði ógn að. Álftirnar á Lappkerinu virðast stundum vera farnar að æfa flugtök á vatninu eftir að þær hafa verið í sárum. Farið er að bera á nýjum flugfjöðrum, þær snurfusa sig og plokka í dúninn. Þær eru farnar að hugsa sér til brottfarar. Ungarnir læra sig eitthvað nýtt á hverjum degi.  Pabba- og mömmu-álftin synda sjaldan saman lengur á vatninu. Það verður að koma vetur og vor til að þau leggi hugi saman. Þannig er lífsins gangur. Þau hverfa á braut í haust og skilja ungviðið eftir í lífsins ólgusjó. 

Ungarnir velja oft að synda með einu foreldranna. Hvort þetta er gangur lífsins veit ég ekki, en svona er þetta – eða er þetta val foreldranna að svona sé þetta?  Enn ein spurningin sem ég kann ekki svar við. Því lengra ég geng í skóginum og nálgast „heim“ – veit ég meira hvað ég veit lítið.  Þetta er skrýtið líf.

Mann langar oft að segja svo mikið, segja frá lífinu. Segja frá þeim dimmu stöðum þar sem ég hef getað kveikt ljós og séð nýja heima, skilið myrkrið og varpað leyndardómi þess í ljóssins skyn. Af hverju, spyr ég mig, eigum við svo erfitt með að lifa með lífinu, lifa með lífinu í allri þeirri ljóssins og litanna dýrð sme þar er að finna?   Af hverju steytum við alltaf um smásteina og látum þá fella okkur?   Ég vona að gráum álftarungarnir sjái lífið eins og það er, ekki bara með augum þess sem þeir elta, enda myndu þeir aðeins verða fleygir, en ekki vita hvert þeir ættu að fljúga.  Guð gefi að þeir læri að fljúga og vita hvert þeir eiga að fljúga.  Ungarnir mínir, lærið að fljúga – leitið ljóssins og fegurðar lífsins víða og skapið tilgang með lífinu og lærið af reynslu annara.

Ég veit hvert peningarnir fóru sem nota átti í nætursjónauka

Lesið gjarnan bloggið hennar Ólínu Þorvarðardóttur:  

http://olinathorv.blog.is/blog/olinathorv/entry/626408/   Það er skelfilegt að sjálfsupphafningin, siðleysi stjórnmálamanna þurfi að kosta okkur þjóðina svo mikið.  Hversu betur hefði ekki þessum greiðslum til stjórnmálamanna - til auglýsingaferða þeirra sjálfra - verið betur komið við kaup á nætursjónauka fyrir Landhelgisgæsluna?   Ég held að þótt við séum stolt af okkar silfupeningum frá Peking, þá held ég að þjóðin vilji frekar geta bjargað fólki heldur en að sjá Þorgerði Katrínu og hennar samstjórnarfólk á áhorfendapöllunum í Hreiðrinu í Peking.  Ég get ekkert fyrir útskýringar um að það hafði verið "rétt" að senda helling af stjórnmálamönnum, ráðuneytisstjórum og mökum þeirra  - mér stendur öryggi landsmanna og gesta okkar á Íslandi hjarta nær en að greiða undir rassinn á þessum stjórnmálamönnum sem hvort eð virðast vera okkur bara til óbærilegrar byrðar.

Nætursjónaukar aðeins í einni þyrlu

Örebro og sænska sumarið!

Þá er maður búinn að fá smjörþefinn af Svensonsumarinu. Einn kunningja okkar Mikka, Henke hefur eitthvert fátal skipta komið og fengið að gista og notið af stórstaðsmenningunni hér í Stokkhólmi. Þetta hafa verið skemmtilegar heimsóknir. Alltaf gaman að sjá að fólk fer enn í heimsóknir til hvers annars. Jæja, við ákváðum nú í vikunni að endurgjalda heimsóknirnar og fórum með rútubíl (2,5 klst) til Örebro. Rútan var á ferð til Oslóar með viðkomu á nokkrum stöðum. Jæja, fólk var þar nestað og byrjaði þegar að maula á sitthverju ætu OG ÓÆTU...   Íslendingar geta nú vart státað að betur lyktandi mat en Svíarnir með sinn surströmning.  Nóg um það. Manni verður bara bumbult af hugsuninni.  Annars eru frændur okkar Svíar nú að gófla í sig humri sem það væri á færibandi. Humarinn þennan kalla þeir kräftor. Minna humarveislur þeirra helst á matorgíur auðugra Rómverja fyrr á tímum. Svona líta þessi monster út - og fólk leggur sér þetta til matar. Dýrkunin er komin á það stig að frímerki hefur verið gefið út með afmynd þessara óargadýra:

Nóg um matsiðina. Þegar komið var til Örebro, var ferðaplönum breytt og ferðinni heitið til Fagersta tjaldsvæðisins eða réttara sagt tjaldvagnasvæðisins. Ekið var gegnum Lindesberg og síðan af þjóðveginum og á týpískan íslenskan sveitaveg með holum og allt!  Fínir dagar fóru í hönd og var grillað og spilað, farið í göngutúra og slíkt sem tilheyrir sumarferð út á landið.     Á einni svona gönguferð rákumst við á lítinn, kannski 15 - 20 cm langan snák. Hann var drjúgur með sig þrátt fyrir smæð sína, reisti sig upp og reyndi að höggva til okkar þegar við nálguðumst of mikið. Svo við bara létum snáksa vera í friði, en ég gaf honum nafnið Smákur;  hann var jú smár og snákur!  Smákur litli.   Mynd af honum neðst í umfjölluninni.  Góðir dagar sem voru nauðsynlegir rétt áður en skólarnir byrja. Námið við Högskolan í Falun byrjaði nú á mánudag. Þetta er að mestu leyti fjarnám, svo nærveru minnar var ekki krafist. Uppsala háskóli krefst hinsvegar nærveru núna á föstudag en þá hefst haustönnin þar, mín síðasta haustönn þar.   

Í gærkvöldi var svo ekið til Örebro aftur úr sveitinni. Það rigndi en það skyggði ekkert á ánægjuna af því að hafa verið á smá flakki.  Vegna veðursins var ákveðið að leyfa mér að fá nasasjón af því sem kallast sænsk kvikmyndalist og nú tölum við ekki um hálfhljóðar svarthvítar 4 tíma filmur Ingmars Bergmann. Ónei, nú var það kvikmyndin Smala Sussie, ( http://www.moviezine.se/filmsidor/smala_sussie.shtml ). Myndin sem hefur alveg ótrúlega fyndin söguþráð, flæktan fram og tilbaka, svolítið Pulp Fiction-leg.  En fyrst og fremst er þetta grínmynd hjúpuð hinum vermlenska framburði sænskunnar (Värmland liggur mót landamærunum að Noregi, norður um stóru vötnin Vänern og Vättern).  Ferlega fín og skemmtileg kvikmynd og ég fékk illt í magann af hlátri!!!  Er það merki um að ég er farinn að "försvenskast"?

Á myndinni að ofan getur að líta litlu höfnina við hjólhýsahverfið.  Bátarnir skvömpuðu þarna, margir með kräft-búrin tóm eftir velheppnaða veiði og enn betur heppnaða átveislur  :)   Jæja, best að slútta þessu núna í bili. Langaði bara að segja frá því hversu gaman þetta var og hvað mér leið vel.  Fannst gott að komast frá hversdeginum eftir helgina.  Hérna kemur svo Smákur litli:

 

 

 

Hvað kosta biðlaun borgarstjóranna Reykvíkinga á mánuði?

Ég reyni að fylgjast með því sem er að gerast heima á Íslandi og stundum er maður heppinn og fær umfjöllun í fjölmiðlum hér ytra. Síðustu dagana hefur Íslenska handboltaliðið gert að umfjöllunin hefur verið glaðleg, upplífgandi og full af spennandi orðum sem kætt hafa upp landann.  Áður en handboltaliðið krækti í ólympíusilfrið var þó allt annað upp á teningnum. Hér ytra var rætt um borgarstjóramálin í Reykjavík. Ég var spurður hvort hægt væri að senda einhvern framhaldsskólabekk í stafskynningu og leyfa þeim kannski að verma borgarstjórastólinn agnarögn. Ég sagði að sennilega, gegn lítilsháttar greiðslu, væri hægt að koma því við.  Þessi farsi hefur gengið allt of lengi fyrir tómu húsi.  Þetta háttarlag sem engan endi virðist ætla að taka, hefur birt borgarbúum þau sannindi að það er ekki þeirra vegna sem fólk velst til borgarráðssetu, eða setu sem borgarfulltrúa, ó nei. Hér er einkapotið, sjálfsupphafningin og hryggð mannlegs eðlis í sýningarglugganum. Framavonir einstaklinga eru settar öllu framar og borgarbúum er svarað með þótta og yfirlæti.  Að síðan allir svokallaðir borgarstjórar fái biðlaun, er auðvitað bilun. Hefur einhver tekið saman hvað þetta kostar borgina á mánuði? Þetta er skelfilegt! Sorglegt!

Eitt enn sem líta má á sem beina afleiðingu þessa borgarstjórnarfarsa er að starfsheiti borgarstjóra hefur skaðast. Óráðsía í meðferð embættisins hefur gert það næsta virðingarlaust. Fólk hlær að borgarstjórunum. Mál- og orðtæki fara sennilega að skapast sem verða minnisvarðar þessa niðurlægingartímabils í sögu borgarinnar. Þetta er farið, í alvöru, að minna á forsætisráðherratal Ítalíu, þar sem yfir 50 (ef ekki 60) forsætisráðherrar hafa setið síðan frá stríðsárunum, - enn er það svo að maður knappast man hver vermir stólinn þar í landi. Maður hreinlega hefur ekki áhuga lengur.

Takið ykkur á núna. Setjið einhvern aðila í stólinn og setjið galdralím á rassinn á honum/henni svo að honum/henni verði ekki vellt úr stólnum eða hann/hún komist ekki þaðan!

Orð dagsins í kjölfar ljúfsárs sigurs

 

"Við vorum best þeirra sem ekki sigruðu"   

Íslendingar taka við silfrinu

Til hamingju Frakkar! Til hamingju Íslendingar!

Jamm sit hérna og horfi á úrslitaleikinn. Sænsku íþróttafréttamennirnir eru á bandi Íslands, en geta því miður ekki orða bundist yfir getulausum leik Íslendinganna. Þeir reyna að lofa ekki um of Frakkarna, en ég get ekki orða bundist. Frakkarnir leika skemmtilega og viðburðaríkan handbolta.  Það sama verður ekki sagt um okkar menn.  En þeir eru sennilega bara sáttir við silfur. Það sem í raun vekur spurningar hjá mér er: Við höfum engu að tapa, silfur í höfn og allt annað væri fínt. Af hverju spilum við ekki að meira dyrfsku?   Bara leikum okkur og komum enn á ný á óvart?

Jæja, best að hætta þessu snakki.... 

Ísland, - til hamingju með silfrið. Frakkar, - til hamingju med sigurinn!