"Viðskipti er að selja eitthvað sem þú átt ekki til, til einhvers sem þarf það ekki"

Ég sat stutta stund við sjónvarpið hérna og horfði á spjallþátt um viðskipti. Nokkrir spekúlantar úr viðskiptalífinu sátu og ræddu forsendur viðskipta og ræddu fjálglega um merkingu "framboðs og eftirspurnar".  Ég horfði stutta stund, en svo gleymdi ég alveg þættinum og fór að hugsa: Hvað ef maður gæfi sér nýjar forsendur.  Ef þetta var ekki sem þeir spekingarnir sögðu, hvað ef þetta var allt lygi.  Hvað ef bak við alla þessa fjármálamarkaði, viðskiptamarkaði með vörur og hráefni væri bara til á pappírum en ekki í veruleika. Raunar hef ég lengi vitað "með sjálfum mér" að slíkir fjármunir sem rætt er um í fjölmiðlum eru ekki í raun til. Einn ríkur maður í Svíþjóð var einusinni spurður af hverju hann væri ekki akandi um á fínum nýjum bíl og íklæddist fínum dýrindis fötum?  Hann sagði við þann sem hann talaði við að í raun ætti hann ekki svo mikið af peningum, hans lifibrauð fengist af vöxtum af hlutabréfum og framgangi þeirra. Hlutabréfin væru ekki pappírsins virði, en vextir og framgangur hlutabréfanna gerðu að hann fengi öðru hverju penginga. Jafnvel þótt hlutabréfin hans væru metin á stórfjárhæðir, vildi hann ekki lifa um efni fram, þar sem að það væri bara gróðinn sem hann lifði á, en grundvöllurinn fyrir afgreiðslum af gróðanum væri svo veikur að hann þyrði ekki breyta um lífsstíl.

Spilaborgir!  Flest þekkjum við til frásagna af verbréfamarkaðshruninu í Bandaríkjunum 1929.  Slík staða hangir yfir okkur hvern einasta dag. Hlutabréf með stórum tölum og mörgum núllum eru gefin út á hverjum degi án minstu innistæðu. Með þessi hlutabréf er svo leikið sem þetta væru sannir fjármunir og fólk tekur vexti og fær jafnvel afgreiðslur af öllu síðan.  Spilapeningar safna á sig trúverðugleika vegna þess að þeir fara um hendur á svokölluðum "ríkum" mönnum og "kunnáttusömum" og enda svo í skráningu banka og verðbréfafyrirtækja. Uss...  að fólk sjái ekki gegnum þetta og hætti svona spilaborðsleik.  Svo kemur þetta allt að hrynja. Þá verður vart úr öskustónni staðið og hver bjargi sér best hann getur.

Hér á vel við að benda fólki á að lesa bók Johns Steinbeck um "Þrúgur reiðinnar".

"Viðskipti er að selja eitthvað sem þú átt ekki til, til einhvers sem þarf það ekki."

Hugg det levande barnet...

Stutt hugvekja flutt vi messu í St. Jakobskirkjunni, Stockholm

Texti: I.Kon. 3:16-28

Vår herre Jesus Kristi nåd, Guds kärlek och den heliga Andes delaktighet vare med er alla. Amen.   

En sextonåring skrev på en bönelapp: ”Käre Gud! Jag är sexton år – vad skall jag göra?” Jag tror vi kan alla fråga samma fråga; ”jag är 36 år, 55år, 74år – vad skall jag göra?” Entydigt kan man inte svara på den frågan. Svaret varierar efter åldern och vem det är som frågar.  Innan mina konfirmander på Island skulle konfirmeras, fick de välja en kort text, några verser från bibeln. Dessa skulle de sedan läsa vid sin konfirmation. En av mina gamla konfirmander valde ord från Markusevangeliet [Mark.5:36] ”Var inte rädd, tro bara”. Den tjejen har alltid varit nöjd med sin konfirmationsvers. Hon har ofta tänkt på det vet jag och idag har versen fortfarande stor betydelse för henne, ty ofta när hon känner till bävan för något eller vet inte riktigt hur hon skall göra, ställer hon frågan: ”Vad skall jag göra?” och hon har sagt att orden ”var inte rädd, tro bara” ger henne styrka och råd till vettiga beslut.

Många människor är rädda. Rädda för att bli gamla, rädda för att göra fel, rädda för ensamheten, rädda för andras ondska, rädda för att andra inte skall gilla dem, rädda för allt möjligt. Gud vill inte att vi skall bära på sådan rädsla. Förhållandet mellan Gud och människa sätter all tänkbar fruktan i nytt ljus. Jag minns min egen bibelvers från Romarbrevet jag valde när jag konfirmerades, vilket har likadan mening: ”Om Gud är för oss, vem kan då vara mot oss?” Lite senare säger: ”Om Gud frikänner, vem kan då fälla?” All fruktan försvinner för Guds kärlek och visdom.

Skildringen om konung Salomos dom, den jag läste från Förra konungaboken är urgammal. Den har stått som en åminnelse om den visdom som Herren Gud gav konung Salomo och den bekräftar att nyckeln till människors hjärtan är genom kärleken. Salomo kunde inte göra DNA prov, han kunde inte kolla med övervakningskameror vad hade hänt den natten då en av kvinnorna som nu stod framför honom hade förlorat sitt barn och bytt ut det för den andra kvinnans levande son. Nej, det kunde han inte. Istället utförde han ett prov byggt på den kärlek endast en moder har för sitt barn, ett prov byggt på moderkärleken som är som Guds kärlek, gränslös.

Inom den nytestamentliga världen, där hellenismen hade varit den rådande faktorn pratade man om sofia tou Qeou eller Guds visdom. Den, visdomen, innebär sanningen om Gud; att Gud inte bara är sanning utan kärlek och han är, inte bara fakta i världen, men förutsättningen som finns bortom allt. Han är, vägen, sanningen och livet. Det är lite intressant att då kristendomen var helt ny, brukade man inte använda ordet ”kristendom” eller ”de kristne” om dens följeslagare. Utan pratade man om ”vägen” och dessa som ”följde vägen”. Det tar oss till den här kyrkan, S:t Jakobs kyrka. Ett pilgrimsmål för den som var på väg, följde vägen eller hade kommit av vägen och behövde hjälp att hitta vägen igen. Hitta hem till Guds visdom och kärlek. Helig Birgitta säger: ”Herre, visa mig din väg, och gör mig villig att gå den” och i Johannesevangeliet svarar Jesus Kristus: Jag är vägen, sanningen och livet.”

Gud ge att vi kan alla säga utan förbehåll: Herre min och Gud; jag kommer, ta min hand. Och han svarar: ”Var inte rädd, tro bara.”

 AMEN

Ríkisreknar morðsveitir?

Það er hryggilegt að hugsa til þess að sú þjóð sem er leiðandi í stjórn- og hermálum (alheilmslöggan) skuli enn vera á svo siðferðislega lágu plani að hún skuli enn snúa sér til "lausna" svo sem að myrða fólk sem dómsúrræða við harðari glæpum.  Þetta er hryggilegt og sýnir að allt frá upphafi og fram til dagsins í dag er ríkisbáknið þar vestra svo illa fúið og myglað að þeir ráða ekki við að leysa þau mál sem koma upp í dómskerfinu án þess að vera gerast meiri glæpamenn en þeir sem þeir eru að dæmi (oft saklaust fólk eða greindarskert).

Legg til að Íslendingar leitist við að vinna að hinu gagnstæða á alþjóðagrundvelli, beita sér gegn dómsmorðum. Enginn á rétt á að taka líf annarar manneskju, nema í sjálfsvörn. Það gerir ekki glæpinn betri að taka fólk af lífi og svo virðist mér að brotatíðnin hafi ekki minnkað heldur, þótt ríkisreknum dómsmorðum sér beytt.

Deilt um aftökur í Texas

Góðir dagar í Stokkhólmi

Mikill ágætis yndisdagur!  Nú er sól, bara smá bómullarhnoðrar á lofti, meinlausir með öllu og andvari sem skutlar þeim til eftir himinhvelfingunni. Þetta er falleg sýn, skógurinn undir og vatnið neðst myndar eins og rómantískt landslagsmálverk. Ramminn er jú gluggapóstarnir mínir en annars er þessi skjámynd takmarkalaus.   Í gær var þvílíkt þrumuveður sem gekk inn yfir Stokkhólm - eldingu til og með sló niður í næsta hús hérna hliðiná mínu og fann ég hvernig allt titraði eftir sjálfan blossan. Þetta var ævintýri líkast og fjarska spennandi. Ekkert sá á hinu húsinu en ég held að húsvörðurinn hafi þó eitthvað haft að sýsla uppi á þaki eftir að veðrinu slotaði, því hann og einn húsvörður álpuðust upp á þak í rigningunni og fóru að bardúsa eitthvað þar.

Ég kann svo vel við mikil veður. Allt verður svo dramatískt og stórbrotið, og ég á enga sök að máli.  :)   Jamm, það eru margir sem upplifa jákvæðni í stórvirðrum.

Ég er um þessar mundir einn aðal styrktaraðili LdB snyrtivara. Ég sem er ekki mikill kremakall eða skipti mér mikið af slíkum kosmetískum dýrlegheitum varð núna í síðustu viku að kaupa aloha vera-krem. Nágranni minn benti mér á þetta því er er svo svakalega sár allt frá hælum og upp á kálfa af skordýrabiti. Ég veit ekki hvaða skrípildi þetta eru sem eru að bíta mig, en líklega þýkir þeim blóðið gott. Ég sem gangandi veitingstaður blóðsjúgandi sænskra skordýra hef ákveðið að loka veitingastaðnum. Þetta borgar sig ekki. Ég er sárfættur, í hættu að fá blóðeitrun og ekkert um þessa gesti. Svo mér var sagt að kaupa þessa kremtegund í gulri túpu og smyrja fæturna með þessu. Þetta ber með sér viðkunnalega lykt, en lykt sem skorrarnir vilja ekkert hafa með að gera. Svo virðist sem ég hafi, um stundar sakir, losnað við þessi skrípi. Sárin geta farið að gróa og ég orðið glaður aftur.

Eftir að maður er búinn að drekka kaffi eða borða hádegismat útí í bæ, verður stefnan sett á gymmið. Það er ætlunin að svitna og taka á því í um það bil einn tíma og síðan slappa af í gufubaðinu og trítla síðan heim.  Líklega verð ég svo latur og dasaður eftir gymmið að ég tek túnnelbanan (neðanjarðarlestina) frá Odenplan til T-Centralen og svo þaðan með rauðu til Universitetet þaðan sem ég verð vegna verkfalls strætóbílstjóra að labba 2 km km heim í íbúð.

Líklega bíður mín þá Daniel Easterman bókin mín á vísum stað og græna teið sömuleiðis. Annars þarf ég að sökkva mér í hinn ýmsasta fróðleik um Barcelona, því nú er farið að styttast í að stefnan verði sett á þann sögufræga staðinn. Bók Ildefonso Falcones um kirkjuna við hafið... var sannarlega skemmtilegt preludium fyrir þá ferðina. Núna verða það ferðamannabækur og slíkt sem gildir. Reyndar hef ég fengið ferðaráð frá vinum og kunningjum svo þetta ætti að vera tíma vel varið.  :)

Jæja, best að fara gera sig kláran, snyrta lítið eitt til í eldhúsinu og á baðinu. Vil ekki að þetta líti út eins og Beirut eftir 15 ára borgarastyrjöld.   Ajö...

 

Evran... skuggalegar afleiðingar fyrir einkafjárhag

Með orðinu einkafjárhagur á ég við það fjárhagslega umhverfi og forsendur sem einstaklingar lifa við í sínum nærheimi. Þá er ég að tala um þær fjárhagslegu forsendur sem einstaklingar eða fjölskyldur hafa útfrá launum gagnvart vístölum, vöxtum banka, þjónustugjöldum þeirra sömu og svo áhrifþáttum öðrum (matvöruverð, hiti, rafmagn, sími, net, bensín, lækna og lyfjakostnaður ofl.)  Með opinberum fjarhag á ég við það sem lítur að alheimsáhrifum á fjárlagagerð ríkisstjórna hvers tíma og svo hvernig þær ríkisstjórnir vinna sig í gegnum sveiflur og áhrifsþætti erlendis og heima.

Það er skoðun mín að með því að taka upp evruna, væri tekið óafturkræft hættuspor fram til óvissu og þrælbindingar þjóðarhags. Fastgengisstefna hefur kosti og galla. Erfitt er að segja að gallarnir séu fleiri en kostirnir, en lítum á staðreyndir málsins.  Þau lönd sem tekið hafa mót evrunni hafa flest öll orðið fyrir hækkandi verðlagi. Með það í huga að vöruverð (matvara sérstaklega og eldsneyti) hefur hækkað í verði, hafa þau lönd sem staðið hafa utan evrusvæðisins komist lítið eitt betur frá þessum vöruverðshækkunum.  Bretland, Noregur og Sviss. Að ferðast til suðrænna landa og halda að maður sé að spara pening í mat og gistingu t.d. á Spáni, í Portúgal, Ítalíu eða Grikklandi heldur ekki lengur. Vöruverð, matvara og slíkt kostar nákvæmlega jafn mikið og í Svíþjóð, Þýskalandi eða Danmörku.

Að taka upp evru er einnig tilfinningalegt mál. Að tengja íslensku krónuna evrunni, en halda samt áfram að slá íslenska mynt og prenta íslenska seðla er náttúrulega kjánalegur staðreyndarflótti. Ég held að eigum við að binda krónuna einhverri mynt, eigum við að binda hana einhverri tryggri mynt sem hefur ekki Evrópusambandstengingu.  Mér dettur í hug norska krónan. Að 10 IKR = 1 NOK.  Þetta gæti verið upphafið að nýj myntsambandi milli Noregs og Íslands; að Ísland fái eina hliðina á myntinni og Noregur hina. Af hverju ekki?   Þetta er nú bara hugmynd. Ég tel ekki að Ísland eigi að tengjast myntbandalagi eða gengi myntar Evrópubandalagsins þar sem við erum ekki meðlimir.  Normenn hafa afar tryggan fjárhag og eru skuldlaus þjóð.  Þeir hafa tryggan fót fyrir mynt sinni og því ástæðulaust að hafa áhyggjur af fjárhagsörygginu í framtíðinni.   

Kveðja frá einum sem er orðinn þreyttur á að nota íslenska krónur sem eru einskis virði.

Evruhugmynd ekki ný

Byggja bát, byggja bát...

Föstudagur og farið að hylla undir helgina. Það er spáð rigningu í dag hérna í Stokkhólmi en vænum 22°C.  Veðurfar hefur verið svona og svona núna í sumar. Síðustu dagarna hefur verið ýmist rigning eða kallt í veðri, eða hvort tveggja. Sólarglætan berst fyrir lífi sínu í dag. Það hrannast upp þung ský hér allt um kring og ég er farinn að spá í að byrja höggva niður eikurnar sem standa hérna í kringum Lappkärret nú skal byggð örk. Rigningin hefur orðið til þess að yfirborð litla vatnsins hérna úti hefur hækkað um 35cm. Ég byggi bara örk. "Örkin hans Baldurs" skal sú heita, og hefði Nói hreinlega skammast sín fyrir sína spónsmíð í samanburði við mína. Eða nei annars. Það eru svo fá dýr eftir á jörðinni að líklega ætti árabátur að nægja fyrir tilraunaglösin. Jamm, ég er sko ekki að fara neinstaðar til að moka skít undan einhverjum dýrum, heldur tekur maður bara dna próf og frystitösku og síðan er málið á hreinu. Ein frystitaska með dna frá öllum dýrum jarðar, míníbar, mjúkt og stórt rúm sem standa á á síðasta bjarndýrsfeldinum og gott bókasafn fyllt með reifurum eftir Daniel Easterman, nokkrum gömlum klassikerum, bókasafninu mínu og auðvitað einni biblíu (gamalli þýðingu). Maður verður að geta ryfjað upp hvernig þetta alltsaman fer. Reyndar verð ég að redda mér lifandi dúfum, ef ég á að geta leikið eftir stöntið hans Nóa en annars er ég bara góður.  

Nú fer ég að velta því fyrir mér hvort ég hendi ekki bara út þessum dna glösum öllum og troði ekki helling af moccaísnum hennar mömmu í frystiboxið í staðinn.  Svo get ég bara lifað á öldum hafsins óendanlega í hamingjusamri spillingu með þeim öllum sem eru mér kær.  :)   

Líklega ætti maður að hætta dreyma og bara vona að það fari að stytta upp. Regnboginn hefur sýnt sig núna í fjarska og líklega engin ástæða að fella neinar eikur nákvæmlega núna.  Þær eru svo fallegar og kræklóttar þarna úti í skóginum við litla vatnið.  :)

Jæja, best að fara gera eitthvað gagnlegt. Var að spá í að fara í gymmið núna eftir hádegi, svo er ég að vinna kl. 15:00 fram til kvölds og þá er ég að vonast til að eitthvað se í forheimskuappíratinu (sjóminu).   Hej då....

 

Herre, när såg vi dig hungrig, fattig, behövande...

Stutt hugvekja flutt vi messu í St. Jakobskirkjunni, Stockholm

Texti: Lúk. 16:19-31

 Vår herre Jesus Kristi nåd, Guds kärlek och den heliga Andes delaktighet vare med er alla. Amen.  

Berättelsen om Lasarus kunde lika gärna vara från våra dagar. Det finns djup i världen mellan dem som har för mycket av både mat, pengar og bekvämlighet og dem som är hungriga, som inte vet var de sover nästa natt och lever i fullkomlig osäkerhet.Jag är splittrad när det kommer till tiggare. Hur ofta går man inte förbi människor som ligger på gatan som har ställt fram en lapp var det står att de är hungriga, hemlösa eller bådadera. Hur ofta sitter man inte på tunnelbanan och förbi går en kille eller tjej med lappar som de lägger på stolarna med bild och kort text, det är folk som tigger för sig själva och anhöriga. Hur ofta händer det inte oss som färdas runt om staden att man har vägen förbi någon som är behövande. Jag har det som regel att jag inte ger pengar. Par gånger har jag kollat om jag har en slant i fickan, men ångrat mig. Vad är det dessa människor behöver mest?  Är det mat eller är det något annat. Jag funderar ibland, vem är jag att gå bara förbi? Jag är väl inget bättre än farisén og leviten i liknelsen om den barmhärtige samariern? Kanske är jag rädd att blanda mig i deras dystra öde, kanske vill jag inte utsätta mig för fara när jag tar fram min slant. Kanske vill jag bara inte ge pengar, utan något annat som kan hjälpa på längre sikt. De ber om pengar, men är det alltid det de behöver mest?  Det har hänt att jag har undvikit att gå förbi tiggare, eftersom jag inte har tid att få dessas hela lidandes historia över mig. Vad är det för hav och himmel som skiljer oss åt? Varför kan jag/vi inte se Lasarus i ögonen og lyssna på vad han har att säga?  Jag tror jag vet varför jag inte gör det. Det är rädsla att bli berörd om jag går i någon slags relation till Lasarus, så jag stänger honom ute. De gånger jag har givit mig tid og lyssnat till gatans Lasarus, givit honom tid att berätta, ropa ut sin lidande, har jag funnit en människa, en människa sårad, med livserfarenhet jag ibland har haft svårt med att relatera till, men under nere finns en liten liten människa, likadan som jag själv. Vad händer om vi tillåter oss att bli berörda?  Jag kan bara säga vad har hänt mig. Gatans Lasarus kan behöva mat, läkarvård, kläder, bad, hjälp i största allmänhet, tid men framför allt behöver han vänner.  Kanske är det därför att det blir så ”farligt” att gå in i en relation med våra dagars Lasarus, att han kan hota vår bekvämlighet. Det kan orsaka att vi blir uteslutna och att vi själva blir isolerade. Det som vi anser vara ”farligt” för oss är att vårt liv kan ändras. Istället för att bara hjälpa, skjuter man saken från sig och diskuterar heller var skulden för andras eländiga liv ligger. På det sättet slipper vi hjälpa andra ut ur deras isolering som har lika mångsidigt ursprung och de behövande är många.  Det är naturligt att vara rädd om sitt. Men är man bara rädd om sin bekvämlighet. Men till andras hjälp ger Herren Jesus oss sin styrka, kärlek och ande. Med det kan vi hjälpa våra behövande systrar och bröder. I Matteusevangeliet säger Kristus: ”Jag var hungrig og ni gav mig inget att dricka, jag var hemlös och og ni tog inte hand om mig, jag var naken och ni gav mig inga kläder, sjuk og i fängelse och ni besökte mig inte.”  Två verser längre fram kan vi läsa: ”Sannerligen, vad ni inte har gjort för någon av dessa minsta som är mina bröder, det har ni inte heller gjort för mig. Baldur  +

Ólafur Skúlason, biskup

Ólafur Skúlason

Biskup Íslands 1989-1997

Mig langaði bara með nokkrum orðum að minnast vígsluföður míns, herra Ólafs Skúlasonar biskups. Ég sat harla lengi við tölvuskjáinn minn þegar ég hafði meðtekið orðin á skjánum um fráfall herra Ólafs og ég leyfði hugsununum að streyma fram með framvindu hvíta tjaldsins. Síðan slökkti ég á tölvunni.

Í Stokkhólmi er blautt í dag, regnið lemur á rúðunum og það drynur í strætóunum sem aka framhjá. Það er farið að skyggja og það er eins og hljóð veðurs og umferðarinnar hérna fyrir utan kalli fram minningarbrot þess tíma þegar ég hafði svarað kalli herra Ólafs og sótt að fara sem sóknarprestur austur á land (1997). Fyrstu kvöldin þegar ég og kona mín höfðum eignast okkar fyrsta barn og ég var einn heima, nýkominn frá sjúkrahúsinu, með það verkefni að eiga standa í fyrstu jarðarför minni. Rigningarslyddan barði á gluggunum í Lagarfellinu, hljóð frá vélum stórra jeppa íbúanna buldu þegar stigið var á bensínið þegar upp var ekið hjallan framhjá mínu húsi og ég sat kvíðafullur og uppgefinn í stólnum mínum og var að myndast við að skrifa minningarorð og fara yfir atferli þess sem síðar varð fyrsta útfararathöfnin mín. Ég minntist þá orða herra Ólafs biskups, orða sem hann hóf samtal með mér rétt eftir að hann hafði vígt mig: "Séra Baldur! Mundu, að vera prestur er ekki starf; það er líf. Sumum reynist þetta þrautalítið, öðrum ekki. Köllunin helst í hendur við lífið; ef lífið er erfitt berst trúin fyrir lífið, þegar trúin á erfitt, berst lífið fyrir hana. Þetta helst einatt i hendur. Enginn á að gerast prestur bara til að messa á jólum". Bundin í bæn mína um styrk til komandi tíma höfðu þessi orð hans mikla þýðingu og knúðu mig áfram við erfiðar aðstæður.

Herra Ólafur var einatt hlýr við mig. Hann verkaði vera það sem ég skil sem "hirðir hirðanna". Þegar ég var að synda í Laugunum átti hann það til að koma til mín og spyrja hvernig gengi á akrinum. Hann hlustaði sem sá sem hafði reynsluna, sem þeim sem ekki var sama og sem þeim sem lét sér annt um prestana sína. Kirkja herra Ólafs var hin lifandi óstofnunarlega kirkja fólksins. Kannski var hún kirkja á tímamótum.  En herra Ólafur var alltaf hinn hlýi, ræktunarsami og vakandi biskup, hinn tryggi prestur prestanna og til hans var einatt hægt að leita eftir hvatningu eða leiðsögn.

Guð blessi minningu vígsluföðurs míns, herra Ólafs Skúlasonar, fyrrv. biskups Íslands. Votta frú Ebbu og fjölskyldu alla mína samúð.

Grátandi börn og æpandi ungviði

Á baðherberginu er svona lofttúða fyrir ofan baðkarið. Svona loft/rakahreynsibúnaður finnst í öllum 34 íbúðum hússins. Í nótt skrapp ég á klósettið og "sat þar í hægðum mínum". Þá rann upp fyrir mér skelfilegur sannleikur þessa húss að líklega sé verið að þrælpína, limlesta eða meðhöndla lítil börn af ólýsanlegri vonsku og hatri.  Nei, reyndar ekki. En hljóðið frá lofthreinsibúnaði hússins, er einmitt svo búið að einhversstaðar í stokkum eða rörum, ventlabúnaði eða hreyflum myndast hljóð sem minnir neyðar- og þjáningarhróp bortnumdu barnanna í Pankot Palace í kvikmyndinni um Indiana Jones and the Temple of Doom. Þetta eru hljóð sem minna á ungbarnagrát, sársaukaskræki og breim í köttum.  Já, þetta er flott bakgrunnshljóð fyrir hvaða hryllings- eða serialmörderræmu sem helst.

Reyndar setur oft að manni óhug þegar maður villist inn á klósettið svona síðla nætur. Óneitanlega fer maður að skapa sögubakgrunn fyrir þessi ó-hljóð. Ég hef ímyndað mér að á fjórðu eða fimmtu hæðinni séu þrælabúðir með gámainnfluttum börnum, eða börnum sem rænt hefur verið þegar fjölskyldan hefur verið á ferðalagi. Þau sitja þarnar grátandi blessuð börnin og sauma fótbolta fyrir næstu EM keppni, eða spinna fín klæði úr kóngullóarvefjunum sem umlykja hraunkennt ytra byrði hússins. Hver veit. Vegna þess hversu tilraunir lyfja- og snyrtivöruiðnaðarins á dýrum hafa mælst illa fyrir, hafa þessir aðilar tekið að nota lítil börn. Það má vel ímynda sér að einhver þessara barna ólmist sem minkar eða refir í búrum í einhverri íbúðinni á fjórðu eða fimmtu hæðinni. Að grátur þeirra og gnístran tanna skeri sig upp í gegnum loftræstikerfi hússins, gegnum merg og bein allra þeirra sem leyfa sér í þögn Stokkhólmsnæturinnar að fara inn á klósett.    úúúúúhhhhhaaaaa...

Rólegt kvöld og kvöldsólin hefur gengið til viðar

Það er kvöld í Stokkhólmi og farið að skyggja svo um munar. Fyrir um klukkustund var lesbjart úti, en núna er næstum almyrkur á himni og jörðu.  Ég er búinn að vera stússast í veraldlegum hlutum í dag. Fannst það vera rétt að vega upp á móti þeim andlega fimmtudegi gærdagsins sem var. Messan í gær gekk vel, þónokkuð magir voru mættir og sálmasöngurinn a capella gekk vel. Organistinn er í sumarfríi og því sér maður bara sjálfur um sönginn. Ekkert að því í sjálfu sér ef maður er búinn að velja sálma og æfa þá lítið eitt.  Par frá Uppsölum hafði samband við mig sama dag og bað mig að skíra barnið þeirra áður en þau færu heim til Íslands í haust. Við þessu var að sjálfsögðu orðið og mun skírnin  verða í ágúst í Þrenningarkirkjunni hliðiná dómkirkjunni.  Þetta verður svo fínt. Alltaf gaman að geta orðið fólki að liði. Í dag hef ég gert drög að nýrri erfðaskrá, búinn að skipta um á blómunum mínum, búinn að þrífa og stinga út úr kotinu og gera smekklega hreint og fínt fyrir komandi viku sem er frívika. Jamm, ég á sumarfrí í eina viku. Reyndar hef ég messu í næstu viku en hana hef ég þegar undirbúið að mestu. Búinn að skrifa hugleiðinguna, gerði það reyndar í dag úti á svölum, í dýrðarinnar fulgasöng og yndislegum 27°C heitum blænum.

Í kvöld voru nokkrir gestir hérna hjá okkur í Lappis. Þetta var lítill hópur af vinum sem komnir voru til að borða "älgfärslimpa" með kartöflum, sósu og lingonsultu. Þetta var hrikalega gott á bragðið og allir hæstánægðir.  Slatti af rauðvíni og hvítvíni var skolað niður. Reglulega góð stemning. Auðvitað var skálað í Brennivín að íslenskum hætti, enda alltaf beðið um það þegar gestir koma. Fanna systir hafði borið til bróður síns góðan dreytilinn og var hann vel þeginn. BRennivín í kók er með því besta sem er til. Gestirnir voru hæstánægðir.

Nú fer að styttast að Hrönn, Georg, Ásdís og Eiríkur flytji til Íslands. Við komum að sakna þeirra. Gott fólk!  :(

Jæja, best að fara koma sér í bælið. Vonandi er óhætt að sofa með opinn glugga og að engar engisprettur kássist inn á mann í nótt.   Bestu kveðjur til Íslands

Wasa Club

Núna er heilsan að komast í lag aftur. Eftir að hafa fengið skv. lækninum "vægt brjósklos" (hvað sem það nú er, annað hvort fær maður brjósklos eða ekki!) hef ég byrjað í nýju gymmi. Gymmið heitir Wasa Club og er til húsa á Kungstensgatan 44 hérna í Stokkhólmi. Þetta er hreinlegasta gym ég hef verið í og í alla staði til mestu fyrirmyndar. Starfsfólkið er viðkunnalegt og allir kurteisir í hæsta máta. Ég var þar í dag og er alveg búinn að æfa mig. Þrír mánuðir kosta 800 SEK sem verður að teljast vel sloppið hér í borg.  Ég er búinn núna að æfa í 2 vikur og mér líður betur í kroppinum. Auðvitað er maður skítþreyttur eftir puðið, en það er sannarlega þess virði. Best að púla þetta og koma sér í form, því maður tryggir ekki eftir á.

Ég var fyrra árið í öðru gymmi sem ég kunni ágætlega vel við. Síðan stóð maður í flutningum og flutti út af svæðinu. Þannig að maður varð að finna sér nýtt gym.  Ég spurðist fyrir út um allt hvar góðu ódýru gymmin væri að finna, en eitthvað var fátt um svör - eða þau svör sem ég kannski vildi heyra. Ég setti því Mikka mús í að kanna hvað vinur og kunningjar hafa fyrir reynslu af svona píslarstöðvum þar sem þjáning, sviti og tár eru grunnefnin í öllu. 

Jæja, allavega er ég kominn heim og ætla fara undirbúa glápið á EM í fótbolta. Núna eru það Þýskaland gegn Tyrklandi. Líklega verður húsið brennt niður eða hljóðhimnurnar æptar úr manni undir gang leiksins.   Bara taka því að þessari sérsænsku ró og hugsa "að allir eiga rétt á að tjá tilfinningar sínar og að orðið er frjálst".   Skjáumst!

www.wasaclub.se

Dýrafræði

Nú er sannarlega orðin þörf á bættri dýrafræðikennslu í skólum. Að fólki sé svo illa farið að greina ekki milli hests og ísbjarnar?  Hjálpi mér allir heilagir!

Fyrir ykkur sem áhuga hafið og eigið á von að rekast á annað hvort hest eða ísbjörn í túnfætinum hjá ykkur þá kóma smá upplýsingar hér

Ísbjörn oft kallaður hvítabjörn [lat. ursus maritimus]: Er bjarnartegundar og á heimkynni sín í kringu norður heimskautið og nálægt fastland.  Hvítabjörnin er stærsta rándýr sem lifir á landi. Fullvaxið karldýr getur vegið um 300-600 kg. Kvendýrið hins vegar er nokkuð minna. Hérna er mynd af svona dýri:

Hestur [lat. equus caballus islandicus]: Háfættur grasbítur með hóf (eina tá). Stutthærður (með þór fax og tagl) til í ýmsustu litum. Tamið dýr í þúsundir ára og þannig nýtt af mönnum. Eftirsóttur sem leikfang í dag. Lítið spennandi til matar. Blíðar og oftast glaðar skepnur þegar farið er vel með þær. Hafa nokkrar gangtegundir sem hafa með yfirferð hestsins (og knapa), hraða og þýðleik að gera.  Svona geta þessar skepnur litið út (hér er eitt eintak með ungviði með sér):

 

Bjarndýrsútkall í Langadal

Blessaður drengurinn, bankastjóri hr. Sigurjón Þ Árnason

Sigurjón Þ Árnason, einn af nokkrum bankastjórum Seðlabanka Íslands (sem áður var að finna í einni af skúffum Landsbanka Íslands) segir margt!  Eftir viðtalið sem ég hlustaði á á www.ruv.is fréttasíðunni var mér talsvert brugðið. Þegar ég hafði litið af ljúfri góðsemi minni framhjá hans á hinni "spekúlatívu" ofnotknun hans á orðinu "kannski" og svo misbeitingu hans á nafnhættinum; að hitt og þetta væri ekki "að gerast", fór ég að hugsa orð hans og inntak þeirra. Hvað var hann að reyna að segja blessaður drengurinn?  Jú, hann vill, til þess að ná niður vöxtunum, fara út í stóriðjuframkvæmdir og endanlega gera Ísland að ruslakistu þunga- og mengunariðnaðar Vesturlanda. Skapa ekki stóriðjuframkvæmdir slíkar sem hann hefur hugsanlega í huga: álver, vatnsorkuvirkjanir og þess háttar stórframkvæmdir ekki þennsluviðbrögð í samfélaginu? 

En hvað sem blessaður drengurinn hann Sigurjón Þ Árnason vill gera til að halda andlitinu á fundum hans með erlendum fjármagnseigendum og lánadrottnum Íslands er í stórum dráttum þá stendur enn spurningin:  Hver ber ábyrgð á háum vöxtum bankanna? Hver stýrir Seðlabanka Íslands?  Kannski er það ef litið er á launin sá sem kallast "banka-STJÓRINN".  Ef svo er að hann ekki stýrir neinu nema hverjir sleikja frímerkið á launaumslagið hans, þá vaknar vissulega spurningin hjá fólki eins og mér, hver stýrir þessari vaxtaþróun þá?  Jú, kannski fjármálaráðherra og hans vinnufélagi forsætisráðherran?  

Ég hef verið að velta því fyrir mér af hverju maður hefur stjórnmálaflokka sem eiga að hafa mismunandi áherslur hvað varðar innanríkis- og utanríkisstjórnmál?  Stjórnarandstaðan freyðir bara rétt eins og allir aðrir í ræðupúlti þingsala. Þeir gera lítið sem ekkert til að leiða fólk í sannleika um hvað í raun er að gerast í samfélaginu.  Ísland hefur lengi notið góðæris. Hversvegan höfum við sóað og farið illa með allt sem áunnist hefur?  Æji elskurnar mínar. Lesið lítinn kafla um sjö góðu árin og sjö slæmu árin í Fyrstu Mósebók kapítula 41, vers 17-36 og lærið af orðunum. Annað er fullkomin grunnhyggni (1.Mós. 41:17-36).  Auðvitað þurfa fyrrverandi og núverandi stjórnmálamenn ekki að hafa áhyggjur, en þeir sem ekki hafa matað krókinn á embættisárum sínum með góðum feitum eftirlaunum eða svo maður tali nú ekki um sætum biðlaunum, við þurfum að hafa áhyggjur. Miklar áhyggjur.

Yndisleg íslenskukunnátta

Þetta var alveg skelfileglýsing. Ég er mikið að velta því fyrir mér hversu lengi hægt er að halda minniseldsvoðanum lifandi. Sennilega nokkur hundruð ár, eftir sem það ætti að nægja 4 hús á dag til að halda eldsvoðanum lifandi.  ha ha ha ... þetta var bara of fyndið til að þegja um það!   Hlakka til að lesa meira í þessum dúr. 

Unglingspiltar dæmdir fyrir manndráp

Geir Haarde! Við erum svöng!

Íslenskir námsmenn erlendis, sem taka námslán*, eru núna að falla úr hor. Vinveitt fólk er farið að leggja mat í litlar þar til gerðar fötur sem námsmennirnir mega vitja í skjóli myrkurs.  Á meðan er fólk sem á garða farið að setja smekklása á jarðgerðartunnur og kör í von um að íslensku námsmennirnir haldi sig frá matarleyfum og hálfrotnuðu grænmeti sem þar á að jarðgerast.

Við námsmenn sem tökum námslán líðum eðlilega mikið fyrir hvernig ríkisstjórn Geirs Haarde hefur skipulega unnið að því að lækka gengi íslensku krónunnar. Möguleiki að fá greitt (án þess að það rýri sjálfa námslánagreiðsluna) í erlendri mynt, t.d. danskri krónu eða sænskri er ekki fyrir hendi. Við getum ekkert gert okkur til bjargar, skuldum vafin sem við erum.

Ferillinn sem gerir að námslánin okkar verða einskis virði er sá að fyrst greiðir LÍN (Lánasjóður íslenskra námsmanna) út lán til okkar inn á ráðstöfunarreikning okkar í einhverri íslenskri fjármálastofnun. Þangað sækjum við svo peningana okkar, látum millifæra þá (gegn kostnaði) yfir á ráðstöfunarreikning okkar í því landi sem við erum að læra í. Þarna breytast mína krónur í sænskar en eftir að bankinn hefur tekið þjónustugjald, ríkisstjórnin ákveðið gengi sem er 1 SEK =13.95 IKR.  Þannig verða mínar íslensku krónur einskis virði. 

Geir Haarde, forsætisráðherra!  Við erum svöng! 

 

(* Á raunveruleikafirrtum vöxtum og enn brjálaðri endurgreiðslum)

Evran yfir 130 krónur

Guðs ríki er nærri

Stutt hlugleiðing samin eftirmiðdag fyrir Jónsmessu skírara. Hugleiðingunni verður flutt við "Heilandi messu" á fimmtudag í St. Jakobskirkjunni í Stokkhólmi.

Jóhannesarguðspjall 1:19-27.

Í dagatali kirkjunnar er að finna marga minningardaga dýrlinga. Margir þessara daga hafa tapa innihaldi sínu og oft stendur nafnið eitt eftir. Margir þessara daga eru sögulegir, hafa haft innihald sem stóð fólki nær en í dag, en flestir hafa þessir dagar horfið í tímans rás, og kannski best að það sé svo. Margir minningardagar kristindómsins eru vegna fólks sem látið hefur lífið fyrir trú sína, liðið hryllilegar þjáningar, verið hetjur vegna nafns Drottins á einhvern hátt. Ef við ættum að halda upp á alla minningardaga dýrlinga og píslarvotta, myndum við fljótlega verða leið á stanslausri hátíðinni, hversdagurinn hverfa og flugeldasýningin sem haldin væri hvert kvöld yrði leiðgjörn og illa séð.

Hátíðisdagur var þó í kirkjunni minni núna um eftirmiðdaginn í dag, þar sem nokkrir safnaðarmeðlimir úr koptísku kirkjunna (frá Egyptalandi) báðu um að fá að syngja nokkra sálma, kveikja á nokkrum kertum og láta brenna smá reykelsi í keri meðan á bænagjörðinni stæði. Þetta myndi taka 30 mínútur. Við þessu var auðvitað orðið. Ég slökkti á reykskynjaranum í kirkjuskipinu og gaf þeim þann tíma sem þau þurftu. Fyrir þessu fólki, koptunum mínum, er aðfangadagur Jónsmessu á sumri, fæðingardegi Jóhannes skírara Sakaríjassonar. Það var gaman að fylgjast með þessari athöfn og að lokum gáfu þau mér lítinn kross að gjöf frá Egyptalandi.

Ein vitur manneskja sagði einusinni að í raun væru ekki til þau orð í orðaforða okkar manna sem gætu mögulega lýst dýrð Guðs, eðli hans og visku. Að hann væri í raun of stór og mikill að við, manneskjur, ættum þess kost að skilja heilagleika hans. En önnur manneskja sagði að þetta væri vonlaust; að reyna að útskýra Guð með orðum. Best væri að segja að ljósið, það væri skuggi Drottins Guðs. Í Fyrsta Jóhannesarbréfi stendur þó að Guð sé kærleikur. Í raun segir það mér allt. Ég þarfnast ekki fleiri orða, ekki fleiri skýringa; Hann er Kærleikur. Auðvitað er að finna fleiri titla fyrir Guð í Bibíunni; hann kallast friðarhöfðingi, konungur konunga, skapari, herra, faðir, dýrðlegur, heilagur, Guð...  Eftir að hafa lesið um alla þá titla sem hann hefur getur maður vart annað en upplifað sig sem ógnarlítinn. Svo lítinn að erfitt er að skapa tengingu við hann, við duftsins synir og dætur.

Hvernig getum við frætt um hann, hvernig getum við boðað hann? Maður verður svo lítill eitthvað í samanburði við "skuggan af eilífu ljósi og dýrð Drottins". Manni finnst maður vera óverðugur, syndugur, skítugur og einskis virði. Hvað er ég? Er ég nokkuð annað fyrir augum Guðs en sandkorn á ströndu?  Hvað er ég að Guð skuli minnast mín? Eða eins og sálmaskáldið segir í áttunda Davíðssálmi "hvað er þá maðurinn, að þú minnist hans, og mannsins bar, að þú vitjir þess?"

Till einmitt þessara, til okkar manneskja miðaði Jóhannes skírari orðum sínum: Verið viðbúin. Hann kemur til þín, því að þú ert honum kær, þú skiptir máli og Guð vill leiða þig, samkvæmt því sem hann hefur lofað, til eilífs lífs með honum. Það er einmitt þetta sem er höfuðatriði trúarinnar: Fyrir Guði skiptir þú máli, hvernig þú ert meðhöndaður/meðhöndluð, hvenrig líf þú færð og hvernig þú vinnur úr því. Við erum öll jafnmikilvæg sem börn hans. Við erum kannski sem sandkorn á ströndu, en hvert og eitt okkar þekkir hann með nafni og kallar á okkur. Hverju og einu okkar hefur hann ætlað hlutverk. Hann, faðir okkar himneskur, elskar okkur nákvæmlega eins og við erum. Hann lyftir okkur úr duftinu og segir: Þú, ert einstakur/einstök rétt eins og þú ert. Verkefnin sem okkur eru falin eru misjöfn, en öll jafn mikilvæg til að hið himneska takmarkið megi nást.

Ég hef oft sagt að ég hafi hitt marga engla á ævinni. Margir þessara tilheyra minni fjölskyldu, vinum, eða fólki sem ég hef kynnst á ævinni, eða hverra verk ég hef séð. Orðið engill merkir sendiboði eða boðari. Í orðum, í verkum og lífi okkar eigum við að vera boða Guðs náð, kærleika, fyrirgefningu og umburðarlyndi. Enn slíkur boðberi var Jóhannes, kallaður skírari. Hann kom í heiminn til að vittna um um þann sem koms skyldi. Hann hvatti fólk að gera "afturhvarf"  til trúar og lífs með Guði, því Guðs ríki væri nærri. Aldrei hefur Guðs ríki verið nærri, en einmitt nú.